دکترای پرستاری

دکتری پرستاری ( به انگلیسی: Doctor of Nursing ) بالاترین مقطع تحصیلی در رشته پرستاری است. دانش آموختگان این دوره می توانند به عنوان اعضاء هیئت علمی در دانشگاه ها، مراکز آموزشی و تحقیقاتی انجام وظیفه نمایند. [ ۱]
تلاش برای اخذ مجوز جهت ایجاد مقطع دکتری پرستاری از دهه ۶۰ در ایران شروع شد و مکاتبات و موافقتها و تنظیم برنامه درسی از سال ۱۳۷۰ به بعد به طور عملی و پیگیر آغاز گردید این تلاش ها در سال ۱۳۷۳ نتیجه داد و با برنامه این مقطع در دانشگاه علوم پزشکی تبریز موافقت گردید و دانشکده پرستاری مامایی دانشگاه علوم پزشکی تبریز جذب دانشجو جهت مقطع دکتری پرستاری را از طریق آزمون کنکور سراسری در سال ۱۳۷۴ انجام داد.
اولین دوره دکتری پرستاری در سال ۱۳۷۴ در دانشگاه علوم پزشکی تبریز با ۳ دانشجو در ایران آغاز گشت. و پس از آن در سال ۱۳۷۵ دانشگاه تربیت مدرس با چهار دانشجو تربیت دانشجوی دکتری پرستاری را آغاز نمود.
از سال ۱۳۷۴تا سال ۱۳۷۸ فقط دو دانشگاه تربیت مدرس و تبریز پذیرش دانشجو داشتند و در این سال دانشگاه های تهران و ایران نیز برای اولین دوره دانشجوی پرستاری را در مقطع دکتری پذیرش نمودند.
تعداد دانشگاه هایی که دارای مجوز تربیت دانشجوی دکتری تخصصی پرستاری می باشند شامل ۱۴ دانشگاه می باشند. اولین فارغ التحصیلان مقطع دکتری پرستاری ایران در سال ۱۳۸۰ فارغ التحصیل شدند که تعداد آن ها ۴ نفر بودند که با تلاش پیگیر مسئولان پرستاری اولین گروه دانشجویان وارد بازار کار شدند. [ ۲]
• داشتن شرایط عمومی ورود به آموزش عالی.
• داشتن دانشنامه کارشناسی ارشد ( فوق لیسانس ) یا دکتری حرفه ای یا بالاتر، متناسب با رشته تحصیلی مورد تقاضا، از یکی از دانشگاه های داخل و خارج کشور که حسب مورد به تأیید وزارت علوم، تحقیقات و فناوری و وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی رسیده باشد.
تبصره: تشخیص اینکه دارنده کدام دانشنامه در کدام رشته می تواند تحصیل کند و همچنین تعیین شرایط تطبیق، با گروه برنامه ریزی ذی ربط در شورای عالی برنامه ریزی است.
• قبولی در امتحانات اختصاصی ورود به دوره دکتری Ph. D.
• داشتن معرفی نامه، مبنی بر صلاحیت تحصیل در دوره دکتری Ph. D حداقل از ۲ نفر از استادان قبلی داوطلب.
• کسب نمرهٔ قبولی در یکی از آزمون های زبان انگلیسی زیر:
• MCHE حداقل نمره = ۵۰
• TOFEL حداقل نمره = ۴۸
• IELTS حداقل نمره = ۵
• MELAB حداقل نمره = ۷۰[ ۳]