دوره کاماکورا

دوره کاماکورا ( به ژاپنی: 鎌倉時代, Kamakura jidai ) دوره ای از تاریخ ژاپن است که از سال ۱۱۸۵ تا ۱۳۳۳ میلادی را در بر می گیرد. دوره کاماکورا در سال ۱۳۳۳ با نابودی شوگون سالاری و برقراری دوران کوتاه مدت سلطنت امپراتور گودای گو به پایان رسید.
در سال ۱۱۸۵ میناموتونو یوریتومو طایفه رقیب را شکست داد و در سال ۱۱۹۲ از سوی امپراتور به عنوان سردار یا شوگون منصوب شد و استبداد نظامی خود یا باکوفو ( 幕府, bakufu ) را در شهر کاماکورا پایه گذاشت. در دوره کاماکورا، ژاپن وارد «قرون وسطای» خود شد که نزدیک به هفتصد سال طول کشید و در آن امپراتور، دربار و حکومت مرکزی سنتی به نهادهایی تشریفاتی مبدل شدند. موضوع های قضایی، نظامی و مدنی به دست جنگ آوران آریستوکرات ( طبقه بوشی، Bushi ) اداره می شد و قدرتمندترین کاست در میان آنان، حاکمان واقعی جامعه، یعنی شوگون ها بودند.
پس از زوال سلسله تانگ در چین در میانهٔ قرن نهم، روابط ژاپن با این کشور قطع شد. در زمانی که شوگون ها علاقه چندانی به گسترش روابط خارجی نداشتند، خبر از حکومت جدید مغول ها در پکن رسید. قوبلای خان فرمان داد که ژاپن یا خراج پرداخت کند یا آماده انتقام باشد. ژاپن زیر بار نرفت و شروع به آماده سازی خود برای دفاع نظامی کرد. مغول ها دو بار در سال های ۱۲۷۴ و ۱۲۸۱ به جزیره کیوشو در جنوب غربی ژاپن حمله کردند. به نظر می رسد که هر بار توفان شدید و نقصی در طراحی کشتی مغولان، لشکر مهاجم را با وجود برتری نظامی، از رسیدن به پیروزی بازداشت. توفان شدیدی که کشتی مهاجمان را در هم کوبید، باد خداوندی یا کامی کازه نامیده شد.
پیامد سال ها تدارک نظامی به منظور جنگ با مغولان برای حکومت کاماکورا مصیبت آمیز بود. بسیاری از وفادارانی که برای پاسداری از حکومت جنگیده بودند، اینک در انتظار پاداش بودند و انجام این خواسته از توان حاکمان خارج بود. این موضوع به فروپاشی حکومت کاماکورا کمک کرد. [ ۱] در نهایت شهر کاماکورا در یک جنگ داخلی که علیه حکومت شکل گرفته بود سقوط کرد و دوران حاکمیت شوگون ها به پایان رسید. پس از این، دوران کوتاه اصلاحات کن مو آغاز شد.