دوره نارا

دوره نارا ( به ژاپنی: 奈良時代, Nara jidai ) بخشی از تاریخ کشور ژاپن است که از سال ۷۱۰ تا ۷۹۴ میلادی را پوشش می دهد. [ ۱] دوره نارا از هنگامی آغاز شد که ملکه گِم مه ی پایتخت خود را هی جوکیو قرار داد که نام قدیم نارا بود. در این دوره حکومت ژاپن قدرت گرفت. ژاپن روابط دوستانه ای با پادشاهی کره ای شیلا و روابطی رسمی با امپراتوری چین داشت. نارا از شهر «چنگ آن» ( شی آن امروزی ) که پایتخت امپراتوری تانگ در چین بود الگوبرداری می کرد و با تمام توان در صدد وارد کردن تمدن چین بود. ژاپن هر بیست سال یک مرتبه نمایندگان سیاسی خود را به دربار تانگ اعزام می کرد. دربار تانگ چندان راضی نبود و در پاسخ هرگز نماینده رسمی به ژاپن نفرستاد، زیرا ژاپن به دنبال کسب مشروعیت از حکومت چین نبود. در این دوره بخش بزرگی از جامعه ژاپن پیرامون روستاها شکل گرفته بود و خوی کشاورزی داشت. بیشتر روستاییان پیرو آیین شینتو بودند و روح طبیعت و ارواح گذشتگان را ستایش می کردند. اما طبقات بالاتر جامعه خود را با الگوهایی که از چین میآمد منطبق می کردند. این گروه نحوهٔ نگارش زبان چینی ( کانجیها ) را می آموختند و به آیین بودایی گرایش داشتند. تلاش متمرکز دربار امپراتوری برای ضبط و مستند کردن تاریخ، سبب پیدایش اولین آثار ادبی ژاپن شد. آثار مهمی همچون کوجیکی و نیهون شوکی، در دوره نارا نوشته شده اند. این آثار طبیعتی سیاسی داشتند و در جهت توجیه برتری و تقویت بنیان امپراتوری بودند. فعالیت های اقتصادی و اجرایی در دوره نارا افزایش یافت. نارا از طریق راه ها به مراکز استانی پیوند خورد و مالیات ها به صورت کارآمد و منظم دریافت شد. سکه در این دوران هنوز به شکل گسترده مورد استفاده قرار نمی گرفت، اما ضرب سکه نیز آغاز شد. با همه این ها بیرون از نارا فعالیت های بازرگانی چشمگیری به چشم نمی خورد.