دوره موروماچی

دوره موروماچی ( به ژاپنی: 室町時代, Muromachi jidai ) که با نام دوره آشی کاگا نیز شناخته می شود، به طور تقریبی فاصله سال های ۱۳۳۶ تا ۱۵۷۳ میلادی را در بر می گیرد. ویژگی دوره موروماچی استبداد نظامی شوگونها بود که تحت عنوان موروماچی باکوفو نیز از آن نام برده می شود.
در دوران تجدید حیات کن مو، امپراتور گودای گو تلاش کرد با به کار گماردن نجبای دودمان امپراتوری، حکومتی غیرنظامی بر پا دارد. این موضوع مورد پسند کاست سامورایی نبود و آشی کاگا تاکااوجی با استفاده از حمایت سامورایی ها امپراتور را عزل کرد. امروزه گروهی از کارشناسان باور دارند که امپراتور گودای گو هرگز امپراتوری واقعی نبود و تنها وانمود می کرده که در جایگاه پادشاهی قرار دارد. [ ۱] استبداد نظامی موروماچی ( شوگون سالاری آشی کاگا ) در سال ۱۳۳۶ به دست آشی کاگا تاکااوجی بنیان نهاده شد. او در سال ۱۳۳۸ خود را فرمانده کل یا شوگون خواند و شهر نارا را به عنوان پایتخت برگزید. این دوره در سال ۱۵۷۳ هنگامی که آخرین شوگون عصر موروماچی از کیوتو پایتخت کشور بیرون رانده شد، به پایان رسید. تفاوت شوگون سالاری کاماکورا با شوگون سالاری آشی کاگا در این بود که در حکومت کاماکورا، دربار کیوتو به طور موازی به کار خود ادامه می داد؛ حال آنکه آشی کاگا بر باقیماندهٔ دربار امپراتوری نیز چنگ انداخت.
سال های آغازین این دوران ( ۱۳۳۶–۱۳۹۲ ) به سبب دوپاره بودن دربار پادشاهی، با نام دوره نان بوکو - چو یا دوره دربار شمالی و جنوبی نیز شناخته می شود. همچنین از سال ۱۴۶۷ تا پایان این دوره تاریخی را دوره سن گوکو یا دوره جنگ های داخلی ژاپن نیز می نامند.
بین قرن های هشتم تا چهاردهم، آیین شینتو به تدریج جایگاه خود را در برابر بودیسم از دست می داد اما در این دوران با نسخه برداری از مراسم و کتاب های مقدس آیین بودایی توجه دوباره مردم را به خود جلب کرد. دین تازه مسیحیت نیز آرام آرام راه خود را در جامعه ژاپن باز می کرد.
دوره تجاری نان بان از هنگامی آغاز شد که اولین اروپاییها در سال ۱۵۴۳ پا به خشکی های ژاپن گذاشتند. یک کشتی پرتغالی که به سمت ساحل چین در حرکت بود، راه خود را گم کرده و به کرانه های ژاپن رسید. با معرفی سلاح های آتشین از سوی پرتغالی ها، تغییر و نوآوری شگرفی در جنگ داخلی ژاپن پدیدار شد. در سال هایی که از پی می آمد، بازرگانان هلندی، انگلیسی و اسپانیایی هم از راه رسیدند.