دوره جومون

دورهٔ جومون（به ژاپنی: 縄文時代 و به هیراگانا: じょうもんじだい） در تاریخ ژاپن، به فاصلهٔ زمانی سال های ۱۴٬۰۰۰ ق. م. تا ۳۰۰ ق. م. گفته می شود. اولین نشانه های تمدن و الگوهای با ثبات زندگی در ۱۴٬۰۰۰ پیش از میلاد در فرهنگ جومون ظاهر شد که ویژگی آن روش زندگی نیمه مستقر مختص به دوران میان سنگی و نوسنگی، شکار دسته جمعی، عدم پرورش حیوانات اهلی، آلاچیق های بدوی و کشاورزی ابتدایی بود. بافندگی هنوز ناشناخته بود و جامه ها از پوست حیوانات درست می شد. بعضی از قدیمی ترین نمونه های باقی مانده از کوزه گری دوران کهن، در ژاپن پیدا شده است. ترکیب جومون در ژاپنی به معنی الگوهای ریسمانی است. این نامی است که شرق شناس آمریکایی ادوارد اس. مورس[ ۱] از روی نقش و نگار ظرف های سفالی که در ژاپن از زیر خاک بیرون آورده شده بود، به این دوره داد. این علامت ها و نقش ها بر اثر سایش تکه چوب هایی پیچیده در ریسمان به وجود آمده بود. فرهنگ نیمه مستقر جومون باعث افزایش چشمگیر جمعیت شد. آزمایش دی ان ای حاکی از آن است که آینوها، ساکنان بومی جزیرهٔ هوکایدو و بخش های شمالی جزیرهٔ هونشو، از تبار مردم جومون هستند. [ ۲] [ ۳]