دوربین انگر یا دوربین گاما نوعی دوربین ویژه است که در پزشکی هسته ای مصرف فراوان دارد.
این دوربین که توسط هال انگر در ۱۹۵۷ ابداع گردید، تشعشعات ساطع شده از رادیوایزوتوپ های تزریقی را آشکارسازی کرده و تشکیل یک تصویر از توزیع آن ها در بدن می دهد.
دوربین گاما از یک یا چندین صفحه کریستال سنتیلاتور تشکیل یافته است که با آرایه ای از تکثیرکننده نور ( PMT ) از طریق فیبرهای نوری کوپل گشته اند. فوتون های آزاد شده از بافت ابتدا از موازی ساز ( collimator ) عبور می نماد. این موازی ساز امواج گاما، از یک صفحه ضخیم از جنس سرب به ضخامت حدود ۱ الی ۳ اینچ تشیل شده است که صدها سوراخ بر روی خود دارد.
میزان عبور دهی فوتن های گاما از این موازی ساز، وابسته به زاویه فوتون های رسیده به هر سوراخ از موازی ساز می باشد. فوتون ها پس از عبور از موازی ساز وارد کریستال های مخصوص می گردند که به دلیل اثر کامپتون موجب ایجاد فلش های نوری در کریستال می گردد. فوتون های آزاد شده از طریق فیبرهای نوری به تکثیرکننده نوری ( Photomultiplier ) ، می رسند. در تکثیرکننده های نور، فوتون ها در ورودی، بر اساس اثر فوتوالکتریک، الکترون آزاد می نمایند. الکترون های آزاد شده در یک میدان الکتریکی شتاب گرفته و انرژی آن ها افزایش می یابد. الکترون ها در اثر برخورد با فوتو کاتد که به کمک آن ها میدان الکتریکی ایجاد گشته است، تعدا بیشتری الکترون آزاد می نمایند و این روند چندین بار تکرار می گردد تا سطح انرژی الکترون ها به حد مطلوبی برسد. در نهایت پتانسیل های اندازه گیری شده، توسط تقویت کننده های با نویز کم، تقویت شده و ثبت می گردد. مکان یابی فعالیت های هسته ای ثبت شده توسط دوربین های گاما، با وزن دهی، بر اساس سیگنال های خروجی ضرب کننده های نوری و میانگین گیری، صورت می پذیرد. امکان تخمین عمق هر فعالیت هسته ای نیز با بررسی گستردگی و الگوی سیگنال های خروجی تکثیرکننده های نور، قابل تخمین می باشد. بهترین دوربین های گاما قابلیت تفکیک ۱٫۸ سانتی متری رخدادهای هسته ای، در فاصلهٔ ۵ سانتی متری از سر دوربین گاما را دارا می باشند. با افزایش فاصله دوربین از بافت، میزان تفکیک پذیری کاهش می یابد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاین دوربین که توسط هال انگر در ۱۹۵۷ ابداع گردید، تشعشعات ساطع شده از رادیوایزوتوپ های تزریقی را آشکارسازی کرده و تشکیل یک تصویر از توزیع آن ها در بدن می دهد.
دوربین گاما از یک یا چندین صفحه کریستال سنتیلاتور تشکیل یافته است که با آرایه ای از تکثیرکننده نور ( PMT ) از طریق فیبرهای نوری کوپل گشته اند. فوتون های آزاد شده از بافت ابتدا از موازی ساز ( collimator ) عبور می نماد. این موازی ساز امواج گاما، از یک صفحه ضخیم از جنس سرب به ضخامت حدود ۱ الی ۳ اینچ تشیل شده است که صدها سوراخ بر روی خود دارد.
میزان عبور دهی فوتن های گاما از این موازی ساز، وابسته به زاویه فوتون های رسیده به هر سوراخ از موازی ساز می باشد. فوتون ها پس از عبور از موازی ساز وارد کریستال های مخصوص می گردند که به دلیل اثر کامپتون موجب ایجاد فلش های نوری در کریستال می گردد. فوتون های آزاد شده از طریق فیبرهای نوری به تکثیرکننده نوری ( Photomultiplier ) ، می رسند. در تکثیرکننده های نور، فوتون ها در ورودی، بر اساس اثر فوتوالکتریک، الکترون آزاد می نمایند. الکترون های آزاد شده در یک میدان الکتریکی شتاب گرفته و انرژی آن ها افزایش می یابد. الکترون ها در اثر برخورد با فوتو کاتد که به کمک آن ها میدان الکتریکی ایجاد گشته است، تعدا بیشتری الکترون آزاد می نمایند و این روند چندین بار تکرار می گردد تا سطح انرژی الکترون ها به حد مطلوبی برسد. در نهایت پتانسیل های اندازه گیری شده، توسط تقویت کننده های با نویز کم، تقویت شده و ثبت می گردد. مکان یابی فعالیت های هسته ای ثبت شده توسط دوربین های گاما، با وزن دهی، بر اساس سیگنال های خروجی ضرب کننده های نوری و میانگین گیری، صورت می پذیرد. امکان تخمین عمق هر فعالیت هسته ای نیز با بررسی گستردگی و الگوی سیگنال های خروجی تکثیرکننده های نور، قابل تخمین می باشد. بهترین دوربین های گاما قابلیت تفکیک ۱٫۸ سانتی متری رخدادهای هسته ای، در فاصلهٔ ۵ سانتی متری از سر دوربین گاما را دارا می باشند. با افزایش فاصله دوربین از بافت، میزان تفکیک پذیری کاهش می یابد.
wiki: دوربین گاما