دوران طلایی دزدی دریایی

دوران طلایی دزدی دریایی ( به انگلیسی: Golden Age of Piracy ) ، یک اصطلاح رایج برای اشاره به یک یا چند طغیان دزدی دریایی در تاریخ دریانوردی است. در مقبول ترین تعریف، دوران طلایی دزدی دریایی از دههٔ ۱۶۵۰ شروع و تا ۱۷۳۰ خاتمه می یابد،
قدیمی ترین اشارهٔ شناخته شده ادبی در رابطه با عصر طلایی دزدی دریایی مربوط به سال ۱۸۹۴ می باشد که یک روزنامه نگار انگلیسی به نام جورج پاول در مقاله ای ضمن نگارشی کوتاه بر دوران غارت دریایی، اشاره می کند که: عصر طلایی دزدان دریایی تا آخرین دههٔ قرن هفدهم بوده است
یک دورهٔ ۸۰ ساله که با فجیع ترین نبردها و غارت های دریایی همراه بود. غارت هایی که در غرب عمدتاً توسط ملوانان اروپایی و در شرق نیز توسط دزدان دریایی چینی صورت گرفت. با کشف قاره آمریکا توسط کریستف کلمب[ و ۱] که تنها راه رفتن به آنجا آب های اقیانوس بود، انواع کشتی های باربری و نظامی به سوی این قاره سرازیر شدند و تشکیل مستعمره[ و ۲] های جدیدی دادند. در حقیقت اولین غارتگر و استعمارگر این منطقه شاید به تعبیری خود کلمب باشد. دوران طلایی دزدان دریایی در مجموع شامل سه بخش عمده می باشد
• اولین دوره که معروف به بوکانیر[ و ۳] می باشد در سال های ۱۶۵۰ تا ۱۶۸۰ واقع شد و پایه گذاری آن توسط ملوانان انگلیسی و فرانسوی با خاستگاه جامائیکا[ و ۴] بود جهت حمله به مستعمرات و حمل و نقل دریایی اسپانیا در جزایر کارائیب[ و ۵]
• دومین دوره که آغاز آن سال ۱۶۹۰ میلادی می باشد در ارتباط با سفرهای راه دور آمریکا در غرب، و حمله به مسلمانان و کمپانی هند شرقی[ و ۶] در اقیانوس هند و دریای سرخ[ و ۷] در شرق می باشد
• سومین دوره نیز مربوط به دوران جانشینی و گسترش امپراتوری اسپانیا از سال ۱۷۱۶ تا ۱۷۲۶ و معروف به دورهٔ Privateer می باشد، در این دوره ملوانان انگلیسی و آمریکاییِ بیکار در پایان جنگ جانشینی اسپانیا. ناگهان به دزدی دریایی در دریای کارائیب، سواحل شرقی آمریکای شمالی، غرب سواحل آفریقا و اقیانوس اطلس پرداختند، کامل ترین مرجع برای مراجعه و شناخت وقایع این دوره کتابی است نوشته ناخدا چارلز جانسون[ و ۸] به نام تاریخ عمومی دزدان دریایی[ و ۹]
پس از کشف آمریکا سومین ضلع یک مثلث تجاری تکمیل گردید که به مثلث بازرگانی معروف گشت، طبق این مثلث و بر روی نقشه، از قاره اروپا انواع منسوجات، [ و ۱۰] شراب، و سایر محصولات تولیدی مقبول آفریقا به آنجا ارسال می گردید، بردهها[ و ۱۱] از آفریقا و مبدأ جزایر قناری[ و ۱۲] به سمت قاره آمریکا و منطقه کارائیب برده می شد و در نهایت سومین ضلع این نقشه ارسال تنباکو، [ و ۱۳] شکر و کتان[ و ۱۴] از آمریکا به اروپا بود، یکی از عمده دلایل مقبولیت این مسیر بازرگانی برای ناخدایان استفاده از جریان های دریایی[ و ۱۵] و بادهای موسمی[ و ۱۶] مناسب برای دریانوردی بود، فرانسوی ها، انگلیسی ها، هلندی ها، پرتقالی ها به قصد تسلط بر آمریکا. ثروت و منابعشان را روانهٔ آبها کردند، سه کشور اروپایی برای نخستین بار به آمریکای شمالی کوچیده و در آنجا اقامت گزیدند.