[ویکی فقه] دوران بین مشروط و مطلق به هنگام تردید در تعلّق تکلیف به امر مشروط یا مطلق است و به دوران بین مشروط و مطلق ، دوران بین اطلاق و اشتراط نیز گفته می شود.
دوران بین مشروط و مطلق، از مصادیق دوران بین اقل و اکثر بوده و عبارت است از شک در الزام به یکی از دو امری که رابطه آنها با یک دیگر رابطه مشروط و مطلق می باشد؛ یعنی معلوم نیست که الزام به ذات فعل تعلق گرفته یا به فعل مقید، مثل آن که مکلف می داند حاجی روز عید قربان باید حیوانی را قربانی کند، ولی نمی داند این قربانی مقید به سن خاصی است یا نه، و یا شک کند که امر به آزاد کردن مطلق رقبه شده یا رقبه مقید به ایمان، و یا شک کند طهارت لباس در نماز شرط است یا نه، یا شک کند وجوب نماز مطلق است یا مشروط به گفتن اقامه می باشد.
از نظر آخوند خراسانی
مرحوم " آخوند " می گوید: حکم دوران امر بین اشتراط و اطلاق همان حکم دوران امر بین اقل و اکثر ارتباطی است؛ بنابراین، در آن، برائت عقلی جاری نمی شود، ولی به برائت شرعی و نقلی می توان تمسک کرد.
دوران بین مشروط و مطلق، از مصادیق دوران بین اقل و اکثر بوده و عبارت است از شک در الزام به یکی از دو امری که رابطه آنها با یک دیگر رابطه مشروط و مطلق می باشد؛ یعنی معلوم نیست که الزام به ذات فعل تعلق گرفته یا به فعل مقید، مثل آن که مکلف می داند حاجی روز عید قربان باید حیوانی را قربانی کند، ولی نمی داند این قربانی مقید به سن خاصی است یا نه، و یا شک کند که امر به آزاد کردن مطلق رقبه شده یا رقبه مقید به ایمان، و یا شک کند طهارت لباس در نماز شرط است یا نه، یا شک کند وجوب نماز مطلق است یا مشروط به گفتن اقامه می باشد.
از نظر آخوند خراسانی
مرحوم " آخوند " می گوید: حکم دوران امر بین اشتراط و اطلاق همان حکم دوران امر بین اقل و اکثر ارتباطی است؛ بنابراین، در آن، برائت عقلی جاری نمی شود، ولی به برائت شرعی و نقلی می توان تمسک کرد.
wikifeqh: دوران_بین_مشروط_و_مطلق