دموکراسی و سنت های مدنی ( سرمایه اجتماعی و سنت های مدنی در ایتالیای مدرن ) کتابی است که در سال ۱۹۹۳ توسط رابرت پاتنم ( با همکاری روبرت لئوناردی و رافائلا نانتی ) در انتشارات دانشگاه پرینستون منتشر شد. موضوع اصلی کتاب سرمایهٔ اجتماعی است که به عنوان کلیدی برای افزایش کارایی نهادها و همچنین حفاظت از دموکراسی معرفی شده است.
نویسنده ها عملکرد بیست دولت منطقه ای ایتالیا را از سال ۱۹۷۰ میلادی مورد بررسی قرار دادند. دولت هایی که اگرچه از نظر نهادی با هم مشابه بودند اما از نظر جوامعی که از دل آن برآمده بودند با هم تفاوت هایی داشتند. در جریان این آزمایش که در بازه ی زمانی ای نزدیک به دو دهه به طول انجامید پاتنام و همکارانش به تحلیل و بررسی دستاوردها، موفقیت ها و شکست های دولت های منطقه ای در زمینه های مختلفی چون خدمات اجتماعی و بهداشت، مسکن و کشاورزی پرداختند. آنگونه از کتاب برمی آید، مسافرت از سِوِسو در شمال تا پیتراپرتوسا در جنوب برای این تیم مثل برگشت به قرن ها قبل بوده است؛ از خانه های سنگی تا رویای اتومبیل. در واقع آن ها به دنبال پاسخی برای این سوال بودند که این چه نیرویی است که به موسسه های دموکراتیک کمک می کند تا بتوانند کارآمد عمل کنند؟ و به چه دلیلی است که شمالی ها مدام بر وضع کردن قانون و کسب توانایی قانون گذاری اصرار می ورزند و جنوبی ها به طور مداوم کیف پول، بودجه و سرمایه می خواهند؟ آن ها دریافتند که دولت های منطقه ای عملکرد خوبی خواهند داشت اگر سنت های مدنی در دل آن جامعه ریشه دوانده باشد. این کتاب بارها و بارها به عنوان مرجع و منبع توسط دانشگاهیان معرفی شده است. [ ۱]
کتاب تفاوت های بین مناطق شمالی - مرکزی و جنوبی ایتالیا را هم مورد ارزیابی قرار داده است. در حدود سال ۱۰۰۰ پس از میلاد مسیح شمال ایتالیا و همچنین مناطق مرکزی آن جامعهٔ مدنی فعال تری داشته است[ ۲] و شهروندانش در فعالیت های اجتماعی و سیاسی مشارکت بیشتری داشته اند. ایتالیایی های مناطق شمالی و مرکزی اعتماد بیشتری به حکومت های خود داشتند و حکومت اغلب به صورت افقی اداره می شد. اما ایتالیایی های جنوب با شمالی ها و مرکزی ها بسیار متفاوت بودند. گروهی از نورمن ها مسوول حفظ نظم در آن منطقه بودند و ساختار حکومتی بسیار عمودی بود. شوالیهها بر دهقانان و شاهان بر شوالیه ها تسلط داشتند. شمال و مرکز ایتالیا یک سیستم دموکراتیک را برای شهروندان خود فراهم کرده بود؛ برعکس در جنوب ایتالیا یک سیستم فئودالی و خودکامه شکل گرفته بود. پوتنام نتیجه گرفته بود که این تفاوت های تاریخی طولانی مدت است که باعث بروز تفاوت در شیوهٔ حکومت داری شمال و جنوب شده است.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفنویسنده ها عملکرد بیست دولت منطقه ای ایتالیا را از سال ۱۹۷۰ میلادی مورد بررسی قرار دادند. دولت هایی که اگرچه از نظر نهادی با هم مشابه بودند اما از نظر جوامعی که از دل آن برآمده بودند با هم تفاوت هایی داشتند. در جریان این آزمایش که در بازه ی زمانی ای نزدیک به دو دهه به طول انجامید پاتنام و همکارانش به تحلیل و بررسی دستاوردها، موفقیت ها و شکست های دولت های منطقه ای در زمینه های مختلفی چون خدمات اجتماعی و بهداشت، مسکن و کشاورزی پرداختند. آنگونه از کتاب برمی آید، مسافرت از سِوِسو در شمال تا پیتراپرتوسا در جنوب برای این تیم مثل برگشت به قرن ها قبل بوده است؛ از خانه های سنگی تا رویای اتومبیل. در واقع آن ها به دنبال پاسخی برای این سوال بودند که این چه نیرویی است که به موسسه های دموکراتیک کمک می کند تا بتوانند کارآمد عمل کنند؟ و به چه دلیلی است که شمالی ها مدام بر وضع کردن قانون و کسب توانایی قانون گذاری اصرار می ورزند و جنوبی ها به طور مداوم کیف پول، بودجه و سرمایه می خواهند؟ آن ها دریافتند که دولت های منطقه ای عملکرد خوبی خواهند داشت اگر سنت های مدنی در دل آن جامعه ریشه دوانده باشد. این کتاب بارها و بارها به عنوان مرجع و منبع توسط دانشگاهیان معرفی شده است. [ ۱]
کتاب تفاوت های بین مناطق شمالی - مرکزی و جنوبی ایتالیا را هم مورد ارزیابی قرار داده است. در حدود سال ۱۰۰۰ پس از میلاد مسیح شمال ایتالیا و همچنین مناطق مرکزی آن جامعهٔ مدنی فعال تری داشته است[ ۲] و شهروندانش در فعالیت های اجتماعی و سیاسی مشارکت بیشتری داشته اند. ایتالیایی های مناطق شمالی و مرکزی اعتماد بیشتری به حکومت های خود داشتند و حکومت اغلب به صورت افقی اداره می شد. اما ایتالیایی های جنوب با شمالی ها و مرکزی ها بسیار متفاوت بودند. گروهی از نورمن ها مسوول حفظ نظم در آن منطقه بودند و ساختار حکومتی بسیار عمودی بود. شوالیهها بر دهقانان و شاهان بر شوالیه ها تسلط داشتند. شمال و مرکز ایتالیا یک سیستم دموکراتیک را برای شهروندان خود فراهم کرده بود؛ برعکس در جنوب ایتالیا یک سیستم فئودالی و خودکامه شکل گرفته بود. پوتنام نتیجه گرفته بود که این تفاوت های تاریخی طولانی مدت است که باعث بروز تفاوت در شیوهٔ حکومت داری شمال و جنوب شده است.
wiki: دموکراسی و سنت های مدنی