[ویکی فقه] کسانی که دنیا را مادی صرف می دانند، می گویند: تناسبی بین عالم بالا و عالم پائین وجود ندارد. عالم بالا عالم روحانی و لطیف و نورانی ولی عالم پائین عالمی مادی و کدر است ولذا علاقه و واسطه ای بین عالم بالا و پائین وجود ندارد که بین این دو ارتباط برقرار شود.
برخی می گویند: وحی برخلاف علم است یعنی همین اندازه که علوم طبیعی چیزی را ثابت نکرد، کافی است که آن را انکار کنیم چون مطلبی برای ما قابل قبول است که با معیارهای علوم تجربی ثابت شده باشد. ازاین گذشته، در بررسیها و پژوهشهای علمی درباره جسم و روان انسان به حس مرموزی که بتواند ما را به جهان ماورای طبیعت مربوط کند، برخورد نکرده ایم پیامبران از جنس ما بوده اند چگونه می توان باورکرد که آنها احساس ادراکی ماورای احساسات و ادراکات ما داشته اند. چه چیزی در آنها وجود دارد که ما فاقد آن هستیم؟
پاسخ اول
قلمرو علم (علوم طبیعی و تجربی که غرض آنها می باشد) جهان ماده است معیارها و ابزارهائی که برای مباحث علمی پذیرفته شده آزمایشگاه هاو تلسکوپها و سالنهای تشریح، همه در همین محدوده کار می کند و درخارج از محدوده عالم ماده نمی تواند سخن بگوید چون این معیارهاتوانائی محدود و قلمرو خاصی دارند. بلکه ابزار و یک علوم طبیعی نیز برای علم دیگر فاقد توانائی و کاربرد است به عنوان مثال اگرمیکروب سل را در پشت تلسکوپهای عظیم نجومی نبینیم نمی توانیم آن راانکار کنیم. ابزار شناخت در هرجا متناسب همان علم است و ابزارشناخت برای ماورای طبیعت چیزی جز استدلالات نیرومند عقلی که راه رابه سوی آن جهان بزرگ باز می کند، نخواهد بود. پس با عدم درک وحی از طریق علوم طبیعی نباید به انکار آن حکم کرداز این رو وجود وحی و حقیقت آن را باید با دلائل عقلی اثبات کرد وپی برد. اما کسانی که دنیا را مادی صرف می دانند، می گویند: «تناسبی بین عالم بالا و عالم پائین وجود ندارد. عالم بالا عالم روحانی و لطیف و نورانی ولی عالم پائین عالمی مادی و کدر است ولذا علاقه و واسطه ای بین عالم بالا و پائین وجود ندارد که بین این دو ارتباط برقرار شود.
پاسخ دوم
اگر ما وجود برزخی و میانه انسان را که دارای دو جنبه است، بشناسیم و بدانیم که از یک طرف جسمانی و دارای ویژگی های مادی است و از جنبه دیگر روحانی و ملکوتی است، جائی برای این شبهه باقی نمی ماند انسان در ورای شخصیت ظاهری خود شخصیت دیگری دارد که باطنی است و همان شخصیت باطنی است که احیانا موجب صلاحیت او برای ایجاد ارتباط با عالم روحانی بالا خواهد بود زیرا مبدا وی از آنجاست ومقصد نیز بدانجا ختم می شود.
برخی می گویند: وحی برخلاف علم است یعنی همین اندازه که علوم طبیعی چیزی را ثابت نکرد، کافی است که آن را انکار کنیم چون مطلبی برای ما قابل قبول است که با معیارهای علوم تجربی ثابت شده باشد. ازاین گذشته، در بررسیها و پژوهشهای علمی درباره جسم و روان انسان به حس مرموزی که بتواند ما را به جهان ماورای طبیعت مربوط کند، برخورد نکرده ایم پیامبران از جنس ما بوده اند چگونه می توان باورکرد که آنها احساس ادراکی ماورای احساسات و ادراکات ما داشته اند. چه چیزی در آنها وجود دارد که ما فاقد آن هستیم؟
پاسخ اول
قلمرو علم (علوم طبیعی و تجربی که غرض آنها می باشد) جهان ماده است معیارها و ابزارهائی که برای مباحث علمی پذیرفته شده آزمایشگاه هاو تلسکوپها و سالنهای تشریح، همه در همین محدوده کار می کند و درخارج از محدوده عالم ماده نمی تواند سخن بگوید چون این معیارهاتوانائی محدود و قلمرو خاصی دارند. بلکه ابزار و یک علوم طبیعی نیز برای علم دیگر فاقد توانائی و کاربرد است به عنوان مثال اگرمیکروب سل را در پشت تلسکوپهای عظیم نجومی نبینیم نمی توانیم آن راانکار کنیم. ابزار شناخت در هرجا متناسب همان علم است و ابزارشناخت برای ماورای طبیعت چیزی جز استدلالات نیرومند عقلی که راه رابه سوی آن جهان بزرگ باز می کند، نخواهد بود. پس با عدم درک وحی از طریق علوم طبیعی نباید به انکار آن حکم کرداز این رو وجود وحی و حقیقت آن را باید با دلائل عقلی اثبات کرد وپی برد. اما کسانی که دنیا را مادی صرف می دانند، می گویند: «تناسبی بین عالم بالا و عالم پائین وجود ندارد. عالم بالا عالم روحانی و لطیف و نورانی ولی عالم پائین عالمی مادی و کدر است ولذا علاقه و واسطه ای بین عالم بالا و پائین وجود ندارد که بین این دو ارتباط برقرار شود.
پاسخ دوم
اگر ما وجود برزخی و میانه انسان را که دارای دو جنبه است، بشناسیم و بدانیم که از یک طرف جسمانی و دارای ویژگی های مادی است و از جنبه دیگر روحانی و ملکوتی است، جائی برای این شبهه باقی نمی ماند انسان در ورای شخصیت ظاهری خود شخصیت دیگری دارد که باطنی است و همان شخصیت باطنی است که احیانا موجب صلاحیت او برای ایجاد ارتباط با عالم روحانی بالا خواهد بود زیرا مبدا وی از آنجاست ومقصد نیز بدانجا ختم می شود.
wikifeqh: دلایل_منکران_وحی