دلالت وضعی

[ویکی فقه] دلالت وضعی به معنی دلالت ناشی از وضع ملازمه بین دو شیء توسط واضع است که به آن دلالت جعلی نیز گفته می شود.
دلالت وضعی، مقابل دلالت ذاتی بوده و در جایی است که ملازمه بین دو شی ء، از وضع واضع نشأت گرفته باشد؛ به این ترتیب که واضع، وجود یکی از دو شی ء را دلیل بر وجود دیگری قرار دهد، مانند: وضع الفاظ برای دلالت بر معانی، اشاره های انسان لال، رموز حساب و هندسه و سایر علوم؛ پس وقتی انسان، ملازمه بین این دو چیز را بداند و به وضع و وجود دالّ علم داشته باشد، ذهن او از یکی ( دال ) به دیگری ( مدلول ) منتقل می شود.
نوع دلالت در دلالت وضعی
در این که دلالت وضعی از نوع دلالت تصوری است یا تصدیقی، میان اصولیون اختلاف وجود دارد؛ دیدگاه مشهور آن است که از اقسام دلالت تصوری است، هر چند گروهی، آن را از اقسام دلالت تصدیقی می دانند.