دعای صباح

[ویکی شیعه] دعای صَباح دعایی که حضرت امیرالمومنین(ع) بعد از دو رکعت نماز فجر می خوانده و به گفته علمای شیعه بلندترین مضامین حِکمی، عرفانی و کلامی را در قالب الفاظ و عبارات ادبی بیان کرده است. به علت اهمیت مضامین این دعا، عالمان و اندیشمندان متعددی آثاری در شرح این دعا نگاشته اند.
منابعی که دعای صباح را روایت کرده اند، از این قرارند:
با توجه به اینکه منابع فوق، جزو منابع قطعی به حساب نمی آیند و سندی قطعی نیز برای این دعا ذکر نکرده آند، دعای صباح، طبق اصطلاح علم درایة الحدیث، ظنّی الصدور به حساب می آید. با این حال، مضامین حکمی، عرفانی و کلامی این دعا که به گونه ای اعجازوار در قالب الفاظ و عبارات فاخر و انواع صنایع لفظی و معنوی و فنون بلاغی درآمده، اعتباری سترگ به آن بخشیده و، در نتیجه، علمای شیعه را بدین سو سوق داده است تا آن را قطعی الصدور فرض نمایند.

دعای صَباح
از دعاهای مشهور که بعد از نماز صبح خوانده می شود. از امام علی (ع) روایت شده و مضامین عالی دارد. گویند نسخۀ دست نویس آن به خط خود آن حضرت در ۶۵۳ق موجود و به گفتۀ برخی نسخۀ اصلی این دعا در کتابخانۀ سلطنتی ایران تا دورۀ ناصر الدین شاه بوده است. نیز این ادعا توسط ام سَلَمه، دختر فتحعلی شاه قاجار، به خط نسخ و به طرز زیبایی استنساخ شده، این اثر هنری اخیراً توسط آستان قدس رضوی به چاپ رسیده است (۱۳۸۸ش). نسخۀ اصلی این اثر در مخزن نسخ خطی کتابخانه و موزۀ ملک نگهداری می شود. کسانی به شرح این دعا پرداخته اند.