دریای جنوبی چین دریایی حاشیه ای است که بخشی از اقیانوس آرام به شمار می آید و ناحیه ای در حدود ۳ و نیم میلیون کیلومتر مربع از سنگاپور تا تنگهٔ تایوان را دربر می گیرد. پس از پنج اقیانوس جهان این دریا بزرگ ترین ناحیهٔ دریایی جهان است. جزیره های واقع بر دریای جنوبی چین که با هم یک مجمع الجزایر را تشکیل می دهند بالغ بر صدها عدد هستند. این جزیره ها که عمدتاً خالی از سکنه هستند و همچنین خود دریا مورد جدال کشورهای مختلف بوده اند. به همین علت حتی نام های متفاوتی برای اشاره به این دریا به کار می رود که البته «دریای جنوبی چین» نام پذیرفته شدهٔ بین المللی، حداقل در انگلیسی و زبان های اروپایی است و سازمان آب نگاری بین المللی و سازمان های بین المللی دیگر آن را دریای چین جنوبی می نامند ( Nan Hai ) ". [ ۱]
ویتنامی ها بعضاً این دریا را «دریای شرق» می نامند و در فیلیپین بعضاً از اصطلاح «دریای لوزون» ( اشاره به جزیرهٔ لوزون در کشور فیلیپین ) استفاده می شود. در ادبیات فارسی این دریا را آب کبود[ ۲] هم می گویند.
جمهوری خلق چین تقریباً بر کل دریا و کشورهای ویتنام، فیلیپین، مالزی، برونئی و تایوان هریک بر بخش هایی از آن ادعای مالکیت دارند. همچنین این کشورها بر سر جزایر غنی از نفت و گاز اسپراتلی و پارسل اختلاف دارند. ایالات متحده این دریا را از آب های بین المللی می داند و بر حق قانونی کشتی ها و زیردریایی هایش در رفت وآمد در این دریا تأکید می ورزد. [ ۳]
در این دریا بیش از ۲۰۰ جزیره موجود است. بعضی از آن ها از این قرارند:
• جزایر اسپراتلی ( پراکنده )
• هاینان ( ساحل چین )
• لوزون ( ساحل فیلیپین )
• پالاوان ( ساحل فیلیپین )
• جزایر ناتونا ( ساحل اندونزی )
• کو چانگ ( در خلیج تایلند )
• آموی ( در تنگهٔ تایوان )
• لابوآن ( ساحل مالزی شرقی )
• تیومان ( ساحل مالزی غربی )
• ردانگ ( ساحل مالزی غربی )
• مناطق پرهنتیان ( ساحل مالزی غربی )
۵ کشور منطقه با هم اختلاف دریایی دارند چین مدعی بزرگ ترین سهم در دریا است – منطقه ای را که با ۹ خط قرمز مشخص کرده از استان جنوبی هینان چین تا صدها کیلومتر در جهت جنوب و شرق ادامه دارد. ویتنام استدلال تاریخی چین را مورد اعتراض قرار داده و می گوید که تا پیش از دهه ۱۹۴۰، چین هیچ گاه ادعایی دربارهٔ حاکمیت ارضی این منطقه نداشته است. ویتنام ادعا می کند که در عمل از قرن هفدهم به این سو، این منطقه تحت فرمانروایی این کشور بوده – و مدارک لازم جهت اثبات این ادعا موجود است. مدعی اصلی دیگر در این منطقه فیلیپین است، که نزدیکی جغرافیایی خود به جزایر اسپراتلی را دلیل اصلی ادعای مالکیت بر بخشی از این مجموعه قرار داده است. فیلیپین و چین هر دو مدعی مالکیت سد ساحلی اسکاربورو ( با نام چینی جزیره هوانگ یان ) هستند که حدود ۱۶۰ کیلومتر با فیلیپین و ۸۰۰ کیلومتر با چین فاصله دارد. [ ۴] مالزی و برونئی نیز ادعای مالکیت بخش هایی از این منطقه را دارند که ادعا می کنند، بر اساس کنوانسیون بین المللی حقوق دریایی، در منطقه آزاد تجاری آن ها قرار گرفته است. برونئی ادعایی دربارهٔ هیچ کدام از جزایر مورد مناقشه ندارد ولی مالزی مدعی چند جزیره کوچک از مجمع الجزایر اسپراتلی است. باید به خاطر داشت که تضادهای بین این کشورها، علاوه بر اختلافات مرزی، سوابق دیرین تاریخی دارد. دعاوی ژاپن و چین در مجمع الجزایر سنکاکو نیز بسیار جدی است. آمریکا ادعای چین بر حاکمیت دریایی را مطلقاً غیرقانونی می داند. [ ۵]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفویتنامی ها بعضاً این دریا را «دریای شرق» می نامند و در فیلیپین بعضاً از اصطلاح «دریای لوزون» ( اشاره به جزیرهٔ لوزون در کشور فیلیپین ) استفاده می شود. در ادبیات فارسی این دریا را آب کبود[ ۲] هم می گویند.
جمهوری خلق چین تقریباً بر کل دریا و کشورهای ویتنام، فیلیپین، مالزی، برونئی و تایوان هریک بر بخش هایی از آن ادعای مالکیت دارند. همچنین این کشورها بر سر جزایر غنی از نفت و گاز اسپراتلی و پارسل اختلاف دارند. ایالات متحده این دریا را از آب های بین المللی می داند و بر حق قانونی کشتی ها و زیردریایی هایش در رفت وآمد در این دریا تأکید می ورزد. [ ۳]
در این دریا بیش از ۲۰۰ جزیره موجود است. بعضی از آن ها از این قرارند:
• جزایر اسپراتلی ( پراکنده )
• هاینان ( ساحل چین )
• لوزون ( ساحل فیلیپین )
• پالاوان ( ساحل فیلیپین )
• جزایر ناتونا ( ساحل اندونزی )
• کو چانگ ( در خلیج تایلند )
• آموی ( در تنگهٔ تایوان )
• لابوآن ( ساحل مالزی شرقی )
• تیومان ( ساحل مالزی غربی )
• ردانگ ( ساحل مالزی غربی )
• مناطق پرهنتیان ( ساحل مالزی غربی )
۵ کشور منطقه با هم اختلاف دریایی دارند چین مدعی بزرگ ترین سهم در دریا است – منطقه ای را که با ۹ خط قرمز مشخص کرده از استان جنوبی هینان چین تا صدها کیلومتر در جهت جنوب و شرق ادامه دارد. ویتنام استدلال تاریخی چین را مورد اعتراض قرار داده و می گوید که تا پیش از دهه ۱۹۴۰، چین هیچ گاه ادعایی دربارهٔ حاکمیت ارضی این منطقه نداشته است. ویتنام ادعا می کند که در عمل از قرن هفدهم به این سو، این منطقه تحت فرمانروایی این کشور بوده – و مدارک لازم جهت اثبات این ادعا موجود است. مدعی اصلی دیگر در این منطقه فیلیپین است، که نزدیکی جغرافیایی خود به جزایر اسپراتلی را دلیل اصلی ادعای مالکیت بر بخشی از این مجموعه قرار داده است. فیلیپین و چین هر دو مدعی مالکیت سد ساحلی اسکاربورو ( با نام چینی جزیره هوانگ یان ) هستند که حدود ۱۶۰ کیلومتر با فیلیپین و ۸۰۰ کیلومتر با چین فاصله دارد. [ ۴] مالزی و برونئی نیز ادعای مالکیت بخش هایی از این منطقه را دارند که ادعا می کنند، بر اساس کنوانسیون بین المللی حقوق دریایی، در منطقه آزاد تجاری آن ها قرار گرفته است. برونئی ادعایی دربارهٔ هیچ کدام از جزایر مورد مناقشه ندارد ولی مالزی مدعی چند جزیره کوچک از مجمع الجزایر اسپراتلی است. باید به خاطر داشت که تضادهای بین این کشورها، علاوه بر اختلافات مرزی، سوابق دیرین تاریخی دارد. دعاوی ژاپن و چین در مجمع الجزایر سنکاکو نیز بسیار جدی است. آمریکا ادعای چین بر حاکمیت دریایی را مطلقاً غیرقانونی می داند. [ ۵]
wiki: دریای جنوبی چین