دروسی در زبان شناسی عمومی ( که در عنوان به جای دروسی از دوره ای و به جای عمومی از همگانی نیز استفاده کرده اند ) کتابی اثر فردینان دو سوسور، زبان شناس نامدار سوئیسی است. نام اصلی این کتاب Cours de linguistique générale است و در سال ۱۹۱۶ و پس از مرگ سوسور توسط شارل بالی و آلبر سِشِی بر پایهٔ یادداشت های سرِ کلاس درس به چاپ رسید. این کتاب به زودی تبدیل به قبلهٔ زبان شناسانِ ساختارگرا در طول سدهٔ بیستم شد. ترجمه آلمانی این کتاب توسط کورش صفوی به فارسی برگردانده شده است.
روی هریس، یکی از مترجمان در مورد نسبت سوسور با علم زبان شناسی و مطالعهٔ زبان پس از او می گوید:
«به زبان دیگر به عنوان چیزی پیرامون جهانی که در آن زندگی می کنیم نگریسته نمی شود؛ بلکه اکنون زبان مرکز آن است. کلمات دیگر صرفا برچسب هایی صوتی یا از ملحقات امر ارتباط نیستند که با ترتیبی از پیش تعیین شده گرد هم آمده باشند؛ بلکه کلمات گلچینی از محصولات تعامل اجتماعی هستند؛ ابزاری ضروری که ابنای بشر که از طریق آنها بشر جهان پیرامون خود را می سازد. این نگاه متداول قرن بیستمی به زبان، عمیقا بر روی پیشرفت های تمامی علوم بشری تاثیر گذاشته است و تاثیرات آن را به ویژه در علومی مانند زبان شناسی، فلسفه، روان شناسی، جامعه شناسی و مردم شناسی[ ۱] ».
با این که سوسور مشخصا به زبان شناسی همزمانی علاقه داشت، کتاب دوره یک نظریهٔ نشانه شناختی ارائه می دهد که دایرهٔ اعمال آن گسترده تر است. یک نسخهٔ از یادداشت های سوسور در سال ۱۹۹۶ یافت شد و تحت عنوان یادداشت هایی در زبان شناسی عمومی به چاپ رسید.
سوسور بین زبان ( langue ) و گفتار ( parole ) تمایز می گذارد. زبان یک موضوع همگون تعریف شده است که در پاره های ناهمگون گفتار تظاهر می یابد. گفتار چندوجهی و ناهمگون است: گفتار هم به فرد و هم به جامعه تعلق دارد. اما تکلیف زبان معلوم است. یک کل یکپارچه و مجموعه ای از قواعد است که به جامعه تعلق دارد. زبان در هیچ یک از افراد جامعه به صورت کامل و بی نقص وجود ندارد؛ بلکه محصولی است که توسط گویشوران زبان دستخوش همگونی شده است. زبان نظامی از نشانه هاست که ایده ها را بیان می کنند.
مطالعه ٔ همزمانی عبارت از مطالعهٔ یک زبان در یک نقطهٔ زمانی معین است؛ در حالی که در زمانی عبارت از مطالعهٔ سیر تاریخی یک زبان است. سوسور برای اولین بار این تمایز را مطرح کرد و به نظر او یک زبان می بایست از هر دو منظر مورد مطالعه قرار گیرد. پیش از او مطالعات زبان شناختی بیشتر بر مطالعات درزمانی تاکید داشت.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفروی هریس، یکی از مترجمان در مورد نسبت سوسور با علم زبان شناسی و مطالعهٔ زبان پس از او می گوید:
«به زبان دیگر به عنوان چیزی پیرامون جهانی که در آن زندگی می کنیم نگریسته نمی شود؛ بلکه اکنون زبان مرکز آن است. کلمات دیگر صرفا برچسب هایی صوتی یا از ملحقات امر ارتباط نیستند که با ترتیبی از پیش تعیین شده گرد هم آمده باشند؛ بلکه کلمات گلچینی از محصولات تعامل اجتماعی هستند؛ ابزاری ضروری که ابنای بشر که از طریق آنها بشر جهان پیرامون خود را می سازد. این نگاه متداول قرن بیستمی به زبان، عمیقا بر روی پیشرفت های تمامی علوم بشری تاثیر گذاشته است و تاثیرات آن را به ویژه در علومی مانند زبان شناسی، فلسفه، روان شناسی، جامعه شناسی و مردم شناسی[ ۱] ».
با این که سوسور مشخصا به زبان شناسی همزمانی علاقه داشت، کتاب دوره یک نظریهٔ نشانه شناختی ارائه می دهد که دایرهٔ اعمال آن گسترده تر است. یک نسخهٔ از یادداشت های سوسور در سال ۱۹۹۶ یافت شد و تحت عنوان یادداشت هایی در زبان شناسی عمومی به چاپ رسید.
سوسور بین زبان ( langue ) و گفتار ( parole ) تمایز می گذارد. زبان یک موضوع همگون تعریف شده است که در پاره های ناهمگون گفتار تظاهر می یابد. گفتار چندوجهی و ناهمگون است: گفتار هم به فرد و هم به جامعه تعلق دارد. اما تکلیف زبان معلوم است. یک کل یکپارچه و مجموعه ای از قواعد است که به جامعه تعلق دارد. زبان در هیچ یک از افراد جامعه به صورت کامل و بی نقص وجود ندارد؛ بلکه محصولی است که توسط گویشوران زبان دستخوش همگونی شده است. زبان نظامی از نشانه هاست که ایده ها را بیان می کنند.
مطالعه ٔ همزمانی عبارت از مطالعهٔ یک زبان در یک نقطهٔ زمانی معین است؛ در حالی که در زمانی عبارت از مطالعهٔ سیر تاریخی یک زبان است. سوسور برای اولین بار این تمایز را مطرح کرد و به نظر او یک زبان می بایست از هر دو منظر مورد مطالعه قرار گیرد. پیش از او مطالعات زبان شناختی بیشتر بر مطالعات درزمانی تاکید داشت.
