درو

[ویکی فقه] دِرو به معنای چیدن غَلّه و مانند آن است. عنوان درو، در باب زکات به کار رفته است.
بنابر مشهور، دادن مقداری گندم و جو به فقیر ی که هنگام درو کردن در مزرعه حاضر می شود، مستحب است. برخی قدما آن را واجب دانسته اند.
زمان اخراج زکات گندم و جو
زمان وجوب اخراج زکات گندم و جو (که مأمور جمع آوری زکات می تواند آن را مطالبه کند و زکات دهنده در صورت تأخیر، ضامن خواهد بود) پس از درو کردن و جدا سازی آن از خوشه و کاه است.

درو (اردبیل). دِرَو روستایی است که در استان اردبیل، شهرستان خلخال، بخش شاهرود، قرار دارد. زبان این مردم تاتی است. از آثار تاریخی این روستا حمام درو است.
این روستا که در طول جغرافیایی °۷۰/۴۸ شمالی و عرض جغرافیایی °۴۲/۳۷ شرقی قرار گرفته، بعد از روستای اسبو، و قبل از کلور ( مرکز بخش شاهرود ) واقع شده است. این روستا از سمت شرق به کوه و بند تالش ( ییلاقات شاندرمن و رضوان شهر ) و از غرب از طریق کوه به روستاهای لرد و میانرودان متصل است.
حدود ۲۰۰۰ سال پیش یکی از حاکمان ولایت ( پادشاه آمیفتریون ) در زمان هخامنشیان این روستا را کشف کرد و دریافت این روستا با دیگر روستاها فرق دارد. آن ها به شیوه های جدید دامداری و دام پروری می کنند و خانه های محکم تری در کوتاه ترین زمان می سازند. پادشاه آمیفتریون از هوش و نبوغ آن ها استفاده کرد و صدها خانهٔ محکم و پایدار ساخت. پادشاه برای تقدیر از این قوم نام درو را برای این روستا انتخاب کرد. درو در زمان رومی باستان به معنای فرز و چابک می باشد.
روستای درو از زمان های قدیم پرجمعیت بوده و در دوره های مختلف جمعیت آن تغییر کرده است. در دهه های هفتاد و هشتاد مهاجرت از این روستا به سمت تهران، کرج، رشت، و نواحی دیگر استان گیلان شروع شد و همین باعث کاهش شدید جمعیت آن شد. بیشترین جمعیت مهاجر درو در تهران و کرج مقیم اند و بازاری هستند یا به کار آزاد دیگر مشغولند. جمعیت درو طبق سرشماری سال ۱۳۸۵ مرکز آمار ایران درو ۲۰۲ خانوار، ۵۷۶ نفر سکنه و ۱۹۵ واحد مسکونی اعلام شده است. در کتاب خلخال و مشاهیر جمعیت درو در سال ۱۳۷۹ ( ۸۴۶ ) خانوار اعلام شده است. [ ۱] خانه های کاه گلی منطقه با لایه های ضخیم گل و خاک که هر پاییز مرمت می شدند به خوبی توانسته اند خود را با محیط سازگار کنند و اگر هم باران یا برف بسیار می شد مردم با انواع شگردها خانه های خود را در مقابل آن ها مقاوم می کردند، مثلاً بچه ها را به پشت بام می فرستادند تا در آن بازی کنند و با لگد کردن گل پشت بام، آن را چنان فشرده و مقاوم می کردند که باران زیاد از آن عبور نکند. به همین خاطر میدان یا زمین بسیاری از بازی ها ( مردانه و زنانه ) در قدیم پشت بام خانه ها بوده است.
شغل اغلب مردم روستای درو کشاورزی و دامداری است، در کنار آن، وجود باغ و جالیزی که محصولات مورد نیاز خود را تأمین کنند از قدیم وجود داشته است. از میوه های باغات آن گردو، زردآلو، سیب، آلبالو، گیلاس، گلابی و شاه میوه، انواع آلو، توت، و غیره را می توان نام برد. در کار کشاورزی منطقه تعاون بسیار زیادی به چشم می خورد. از همان لحظه کاشت که از «هَنگامه ورزا» استفاده می کنند، تا برداشت محصول که خود به «هنگام» یکدیگر می روند و به هم «یاور» می دهند و در کار «گِرَه» و خرمن که دور هم جمع می شوند کار مشترک وجود دارد. در کارهای دامداری نیز چنین تعاون و همیاری به چشم می خورد، مثلاً «کاولَه مال» و «نوبتیَه مال» نوعی دامداری بدون چوپان و از طریق همیاری است. یا رسم «وارَه» و «همباره جی» روشی است که دامداران با آن جلوی خراب شدن محصولات خود را گرفته، کمبود شیر خود را با قرض گرفتن روزانه از همسایه جبران می کنند. سایر اموری که به صورت همیاری و تعاون انجام می شود، عبارت اند از: «ماله بری»، «جوئه بَرواری»، «گرَه»، «دَسسه وَجه»، «گلَه کار»، «سلَه کار»، «گَوَنه واری» و غیره.

درو (ترنتینو). درو ( به ایتالیایی: Dro ) یک کومونه در ایتالیا است که در ترنتینو واقع شده است. [ ۱] درو ۲۷ کیلومتر مربع مساحت و ۴٬۰۳۰ نفر جمعیت دارد و ۱۲۳ متر بالاتر از سطح دریا واقع شده است.
شهر Szikszó خواهرخواندهٔ درو ( ترنتینو ) هست.