درهٔ یَغناب منطقه ای در ناحیه عینی ولایت سغد تاجیکستان در میانه رشته کوه های زرافشان و حصار در شمال تاجیکستان و محل زندگی مردم یغنابی است. رود یغناب در این دره یغناب جریان دارد.
یغناب مانند دیگر مناطق سغدنشین از دیرباز در بسیاری از دوران ها بخشی از شاهنشاهی های ایران بود. دره یغناب در سال ۱۸۷۰ تحت کنترل تزار روسیه الکساندر دوم قرار گرفت. اشتیاق وی برای تسخیر سرزمین های پنبه خیز در اواخر سده نوزدهم به تصرف عمده مناطق بسیاری از آسیای میانه توسط او انجامید. یغناب و بقیه تاجیکستان بعدها بخشی از اتحاد شوروی شد اما به خاطر دورافتادگی یغناب، این منطقه در تمامی آن دوران خودمختاری خود را حفظ کرد تا اینکه در سال ۱۹۷۰ جابجایی اجباری ساکنان آن توسط روس ها صورت پذیرفت.
دره یغناب در بین ۸۰۰ تا ۳۰۰۰ متر بالاتر از سطح دریا واقع شده است. قله های حدود ۵۰۰۰ متری در این منطقه سر به فلک کشیده اند. در این منطقه گرگ ها و خرس های زیادی زندگی می کنند. راه اصلی این دره به دنیای خارج باریک و آسفالت نشده است و از گردنه های سخت می گذرد که ۸ ماه در سال با خطر بهمن مواجه است. این راه تنها حدود ۳۰ کیلومتر طول دارد؛ اما پس از آن هنوز روستاهایی هستند که مردم مجبورند به آنجا با پای پیاده یا با استفاده از اسب و خر سفر کنند. حدود ۴۰۰ نفری که امروزه در این دره زندگی می کنند در بسیاری از ماه های زمستان در انزوا و بدون راه به بیرون از دره به سر می برند.
۹۰ درصد زمین های کشاورزی دره یغناب به کشت جو و نخود و گندم اختصاص یافته است. سیب زمینی پس از جنگ جهانی دوم به این دره رسید و اکنون در همه کشتزارهای آن کشت می شود و محصول زیادی می دهد. تقریباً هر خانوار در این دره چندین رأس خر و گاو و گوساله و گوسفند دارد که گله های آن ها گاه به چند صد رأس می رسد. مردم یغناب در فصل تابستان برای چهارپایان خود علوفه زیادی ذخیره می کنند، چون در زمستان برف زیاد می بارد. مردم خانه ها را با سوزاندن هیزم و مدفوع خشک شده احشام گرم می کنند. در خلال تابستان صدها هزار گوسفند از زمین های پست برای چرا به یغناب می آیند و در زمستان به فروبوم ها بازمی گردند. بزرگترین روستای امروز دره یغناب پـِسکُن است که ۱۰ خانوار را در خود جای داده است.
یغنابی ها از قدیم در ۳۳ روستای واقع در میانه رشته کوه های زرافشان و حصار در شمال تاجیکستان به صورت دسته جمعی سکونت داشتند. مقامات حزب کمونیست تاجیکستان در اوایل دهه ۱۹۷۰ برای کوچ دادن این مردم به مناطق هموار این کشور تصمیم گرفتند. آن ها علت این انتقال را خطر بهمن در منطقه برای روستاییان ذکر کردند اما علت اصلی آن فراهم آوردن نیروی کار بیشتر برای کشتزارهای پنبه در ظفرآباد بود. بقایای روستاهای خراب شده آن ها در یغناب همچنان وجود دارد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفیغناب مانند دیگر مناطق سغدنشین از دیرباز در بسیاری از دوران ها بخشی از شاهنشاهی های ایران بود. دره یغناب در سال ۱۸۷۰ تحت کنترل تزار روسیه الکساندر دوم قرار گرفت. اشتیاق وی برای تسخیر سرزمین های پنبه خیز در اواخر سده نوزدهم به تصرف عمده مناطق بسیاری از آسیای میانه توسط او انجامید. یغناب و بقیه تاجیکستان بعدها بخشی از اتحاد شوروی شد اما به خاطر دورافتادگی یغناب، این منطقه در تمامی آن دوران خودمختاری خود را حفظ کرد تا اینکه در سال ۱۹۷۰ جابجایی اجباری ساکنان آن توسط روس ها صورت پذیرفت.
دره یغناب در بین ۸۰۰ تا ۳۰۰۰ متر بالاتر از سطح دریا واقع شده است. قله های حدود ۵۰۰۰ متری در این منطقه سر به فلک کشیده اند. در این منطقه گرگ ها و خرس های زیادی زندگی می کنند. راه اصلی این دره به دنیای خارج باریک و آسفالت نشده است و از گردنه های سخت می گذرد که ۸ ماه در سال با خطر بهمن مواجه است. این راه تنها حدود ۳۰ کیلومتر طول دارد؛ اما پس از آن هنوز روستاهایی هستند که مردم مجبورند به آنجا با پای پیاده یا با استفاده از اسب و خر سفر کنند. حدود ۴۰۰ نفری که امروزه در این دره زندگی می کنند در بسیاری از ماه های زمستان در انزوا و بدون راه به بیرون از دره به سر می برند.
۹۰ درصد زمین های کشاورزی دره یغناب به کشت جو و نخود و گندم اختصاص یافته است. سیب زمینی پس از جنگ جهانی دوم به این دره رسید و اکنون در همه کشتزارهای آن کشت می شود و محصول زیادی می دهد. تقریباً هر خانوار در این دره چندین رأس خر و گاو و گوساله و گوسفند دارد که گله های آن ها گاه به چند صد رأس می رسد. مردم یغناب در فصل تابستان برای چهارپایان خود علوفه زیادی ذخیره می کنند، چون در زمستان برف زیاد می بارد. مردم خانه ها را با سوزاندن هیزم و مدفوع خشک شده احشام گرم می کنند. در خلال تابستان صدها هزار گوسفند از زمین های پست برای چرا به یغناب می آیند و در زمستان به فروبوم ها بازمی گردند. بزرگترین روستای امروز دره یغناب پـِسکُن است که ۱۰ خانوار را در خود جای داده است.
یغنابی ها از قدیم در ۳۳ روستای واقع در میانه رشته کوه های زرافشان و حصار در شمال تاجیکستان به صورت دسته جمعی سکونت داشتند. مقامات حزب کمونیست تاجیکستان در اوایل دهه ۱۹۷۰ برای کوچ دادن این مردم به مناطق هموار این کشور تصمیم گرفتند. آن ها علت این انتقال را خطر بهمن در منطقه برای روستاییان ذکر کردند اما علت اصلی آن فراهم آوردن نیروی کار بیشتر برای کشتزارهای پنبه در ظفرآباد بود. بقایای روستاهای خراب شده آن ها در یغناب همچنان وجود دارد.
wiki: دره یغناب