داکیه

داکیه یا داسی ( به فرانسوی: Dacie ) سرزمین داس ها بود. داکیه از جنوب تقریباً محدود به رود دانوب، از شرق به دریای سیاه بود. کوه های کارپات در میانهٔ داکیه واقع بود. داکیهٔ باستان با حدود فعلی رومانی، مولداوی و بخش هایی از اوکرائین، صربستان، بلغارستان و مجارستان تطابق دارد. داس ها دارای دولتی پادشاهی بودند که از ۸۲ ( پیش از میلاد ) تا ۱۰۶ ( میلادی ) که امپراتوری روم بر پایتخت آن - سارمیزه گتوسا - دست یافت، دوام داشت.

داکیه (استان روم). داکیه روم یا داکیا ترایانا ( به لاتین: Dacia Traiana ) یا داکیهٔ حاصلخیز ( به لاتین: Dacia Felix ) یک استان رومی در دوران امپراتوری روم از سال ۱۰۶ تا ۲۷۱ ( یا ۲۷۵ ) میلادی بود. قلمرو آن اکنون شامل مناطق امروزی اولتنیا، ترانسیلوانی و بانات است که همگی در کشور رومانی جای دارند، به استثنای مورد آخر که میان رومانی، مجارستان، و صربستان تقسیم شده است. در دوران تسلط رومیان، داکیه جزو استان های ایمپریال[ یادداشت ۱] بود. تخمین زده شده که جمعیت مردم داکیه بین ۶۵۰/۰۰۰ تا ۱/۲۰۰/۰۰۰ متغیر بوده است. این سرزمین توسط امپراتور ترایانوس و پس از جنگ های داکیه ( ۱۰۱ تا ۱۰۶ میلادی ) که پادشاهی داکیهی دکبالوس را از میان برد، فتح شد. با این حال، رومیان این ناحیه را به طور کامل متصرف نشدند؛ کریشانا، ماراموریش، و بیشتر بخش های مولداوی تحت کنترل داکیان آزاد باقی ماندند. پس از الحاق داکیه به روم، این استان شاهد تقسیمات اداری مکرر خود بود: در ۱۱۹ میلادی، این استان به دو استان داکیه علیا[ یادداشت ۲] و داکیه سفلی[ یادداشت ۳] منقسم شد. بین ۱۲۴ و حدود ۱۵۸، داکیه علیا نیز خود به دو استان داکیا آپولنسیس[ یادداشت ۴] و داکیا پورولیسنسیس[ یادداشت ۵] تقسیم شد. این سه استان هم بعدها در ۱۶۶ میلادی به سبب جنگ های مارکومانی با عنوان ترس داکیائه ( Tres Daciae به معنای سه داکیه ) متحد شدند.
این ناحیه مرکز یک استعمار متمرکز و سازمان یافتهٔ رومی بوده است؛ به طوری که معادن جدیدی گشوده شده و استخراج سنگ معادن تشدید شد، کشاورزی و دام پروری[ یادداشت ۶] و تجارت نیز در این استان شکوفا شد. داکیهٔ روم دارای اهمیت نظامی زیادی برای پرسنل نظامی مستقر در سراسر بالکان بود. پایتخت اقتصادی، دینی، و اداری این استان اولپیا ترایانا زرمیزه گتوسا بود، حال آنکه مرکز نظامی آن آلبا ایولیا بود.
پس از ایجاد استان داکیه روم، این استان از تهدیدهای نظامی و سیاسی بزرگی در عذاب بود. داکیان آزاد، ضمن اتحاد با سرم ها، یورش های بی پایانی به این استان انجام می دادند. این یورش ها توسط کارپی ها ( قبیله ای از داکیان ) و قبایل تازه فرارسیدهٔ ژرمن ( گوت ها، تایفال ها، هرولی ها، و باستارنی ها ) که با داکیان متحد بودند نیز پی گرفته شدند. این مسائل سبب شد حفظ این استان برای رومیان مشکل شود؛ به طوری که این استان در زمان حکمرانی گالینوس ( ۲۶۸–۲۵۳ ) تقریباً از دست رفت. این آئورلیانوس ( ۲۷۵–۲۷۰ ) بود که این استان را رسماً در سال ۲۷۱ یا ۲۷۵ میلادی رها کرد. جمعیت رومی شده[ یادداشت ۷] این استان نیز به حال خود رها شدند، و سرنوشت آنان پس از عقب نشینی رومیان جای بحث دارد. بر طبق یک نظریه، زبان لاتین که در استان داکیه ( که اکثر سرزمین های آن در رومانی امروزین جای دارند ) مورد استفاده بود، در گذر زمان به زبان رومانیایی امروزی بدل شد و از این رو مردم رومانی از نسل داکی - رومی ها ( یا مردمِ رومی شدهٔ داکیه ) هستند. نظریه ای خلاف آن می گوید که این ادعا نادرست بوده و اصل و نسب رومانیایی ها به همان شبه جزیره بالکان برمی گردد.