داود چهارم یا داویت چهارم ( به گرجی: დავით IV ) معروف به داویتْ آغْماشِنِبِلی ( به گرجی: დავით აღმაშენებელი ) ( به معنای سازنده ) ( ۱۰۷۳ تا ۲۴ ژانویه ۱۱۲۵ میلادی ) پادشاه گرجستان از سال ۱۰۸۹ تا ۱۱۲۵ میلادی و از سلسله باگراتیونی ها بوده است.
داویت چهارم در بین عوام بزرگ ترین و موفق ترین پادشاه مرد در تاریخ گرجستان محسوب می شود. او پس از تاج گذاری در سن شانزده سالگی به اشغال گرجستان توسط ترکان سلجوقی پایان داد و آنها را از گرجستان بیرون کرد. او همچنین در جنگ بزرگ دیدگوری در سال ۱۱۲۱ میلادی، اعراب و ترکان را شکست داد. داویت چهارم همچنین با سازماندهی دوبارهٔ ارتش و حکومت توانست گرجستان را دوباره متحد کرده و حتی سرزمین های مجاور گرجستان را نیز تحت کنترل خود درآورد و ضمیمهٔ گرجستان کرد. او یکی از دوست داران کلیسا و ترویج دهندهٔ فرهنگ مسیحیت بود و به همین سبب توسط کلیسای ارتدکس گرجی در شمار قدیسان آمده است.
داویت ۳۶ سال بر گرجستان حکومت کرد و در این مدت برای ملت خود بسیار خوبی آورد و نقش منحصربه فردی را در تاریخ گرجستان ایفا کرد. داویت که هوشیاری بسیار عجیب و قدرت علمی بسیار داشت، کار ایجاد پادشاهی متحد گرجستان را که توسط نیاکان او شروع شده بود، تکمیل کرد.
وقتی او به تخت سلطنت رسید، گرجستان در وضعیت سختی به سر می برد شرق و جنوب کشور خراب و تجزیه شده شده بود و ترکان آن را تصرف کرده بودند، کارتلی میانی ویران شده بود. از کارتلی جنوبی و کاختی خارجی، چادرنشینان به عنوان چراگاه استفاده می کردند. جمعیت کم شده بود و از روستاها ویرانه ای بیش نمانده بود.
داویت فعالیت های خود را با تدبیر به پیش برد. شروع به سامان بخشیدن به وضعیت داخلی کرد، در ارتش انضباط به وجود آورد، با لشکرکشی های کوچک، ارتش را به مرور ورزیده کرد و به این گونه امید پیروزی بزرگ آینده را در دل آنها زنده کرد. اهالی گریخته را به زمین های اصلی خود بازگرداند و به گستاخی اصیل زادگان فاسد و زمامداران کلیسا لگام زد، در ۱۲ اوت ۱۱۲۱ میلادی در دیدگوری در مقابل ائتلاف مسلمانان پیروز شد. پس از آن تفلیس را از دست ترکان آزاد کرد و به عنوان پایتخت انتخاب کرد. ملت شاکر، پادشاه معروف خود را «بانی» لقب دادند.
داویت چهارم دارای استعداد سیاسی و نظامی زیادی بود و همچنین از دانش آموختن نیز گریزی نداشت. خود دانش آموخته بود و در لشکرکشی ها با خود کتاب حمل می کرد و به انسان های عالم با احترام بسیار زیاد رفتار می کرد. جوانان با استعداد را به بیزانس برای تحصیل می فرستاد. با کوشش وی صومعه گلاتی، در شهر کوتائیسی احداث شد. داویت همچنین شروع به ساختن بیمارستان های مختلف در سراسر کشور کرد و از آموزش مردم نیز غافل نماند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفداویت چهارم در بین عوام بزرگ ترین و موفق ترین پادشاه مرد در تاریخ گرجستان محسوب می شود. او پس از تاج گذاری در سن شانزده سالگی به اشغال گرجستان توسط ترکان سلجوقی پایان داد و آنها را از گرجستان بیرون کرد. او همچنین در جنگ بزرگ دیدگوری در سال ۱۱۲۱ میلادی، اعراب و ترکان را شکست داد. داویت چهارم همچنین با سازماندهی دوبارهٔ ارتش و حکومت توانست گرجستان را دوباره متحد کرده و حتی سرزمین های مجاور گرجستان را نیز تحت کنترل خود درآورد و ضمیمهٔ گرجستان کرد. او یکی از دوست داران کلیسا و ترویج دهندهٔ فرهنگ مسیحیت بود و به همین سبب توسط کلیسای ارتدکس گرجی در شمار قدیسان آمده است.
داویت ۳۶ سال بر گرجستان حکومت کرد و در این مدت برای ملت خود بسیار خوبی آورد و نقش منحصربه فردی را در تاریخ گرجستان ایفا کرد. داویت که هوشیاری بسیار عجیب و قدرت علمی بسیار داشت، کار ایجاد پادشاهی متحد گرجستان را که توسط نیاکان او شروع شده بود، تکمیل کرد.
وقتی او به تخت سلطنت رسید، گرجستان در وضعیت سختی به سر می برد شرق و جنوب کشور خراب و تجزیه شده شده بود و ترکان آن را تصرف کرده بودند، کارتلی میانی ویران شده بود. از کارتلی جنوبی و کاختی خارجی، چادرنشینان به عنوان چراگاه استفاده می کردند. جمعیت کم شده بود و از روستاها ویرانه ای بیش نمانده بود.
داویت فعالیت های خود را با تدبیر به پیش برد. شروع به سامان بخشیدن به وضعیت داخلی کرد، در ارتش انضباط به وجود آورد، با لشکرکشی های کوچک، ارتش را به مرور ورزیده کرد و به این گونه امید پیروزی بزرگ آینده را در دل آنها زنده کرد. اهالی گریخته را به زمین های اصلی خود بازگرداند و به گستاخی اصیل زادگان فاسد و زمامداران کلیسا لگام زد، در ۱۲ اوت ۱۱۲۱ میلادی در دیدگوری در مقابل ائتلاف مسلمانان پیروز شد. پس از آن تفلیس را از دست ترکان آزاد کرد و به عنوان پایتخت انتخاب کرد. ملت شاکر، پادشاه معروف خود را «بانی» لقب دادند.
داویت چهارم دارای استعداد سیاسی و نظامی زیادی بود و همچنین از دانش آموختن نیز گریزی نداشت. خود دانش آموخته بود و در لشکرکشی ها با خود کتاب حمل می کرد و به انسان های عالم با احترام بسیار زیاد رفتار می کرد. جوانان با استعداد را به بیزانس برای تحصیل می فرستاد. با کوشش وی صومعه گلاتی، در شهر کوتائیسی احداث شد. داویت همچنین شروع به ساختن بیمارستان های مختلف در سراسر کشور کرد و از آموزش مردم نیز غافل نماند.
wiki: داویت چهارم