دانشکده فیزیک دانشگاه تهران اولین مرکز رسمی آموزش فیزیک در ایران است که در سال ۱۳۱۳ همزمان با بنانهاده شدن دانشگاه تهران تحت نظر دانشکدگان علوم دانشگاه تهران در پردیس مرکزی دانشگاه توسط پروفسور محمود حسابی شکل گرفت. این دانشکده اولین نسل فیزیک دانان ایرانی و بسیاری از بزرگان این عرصه را تربیت کرده که باعث گسترش فیزیک در دیگر دانشگاه های کشور شدند. هم اکنون دفتر انجمن فیزیک ایران در این دانشکده قرار دارد.
می توان شکل گیری اولیه دانشکده را مربوط به دوران تأسیس دارالفنون در سال ۱۲۳۰ خورشیدی دانست. دروسی که در دارالفنون تدریس می شد عبارت بودند از فیزیک، شیمی، طبیعیات، داروسازی و تجزیه معادن که به تدریج حساب، هندسه، جغرافیا و نقاشی نیز به آنها اضافه شد. سپس در سال ۱۳۰۷ طی طرحی مؤسسه ای به نام دارالمعلمین عالی ( دانشسرای عالی ) مشتمل بر دانشکده های علوم و ادبیات ایجاد گردید. دانشکده علوم شامل رشته های فیزیک - شیمی، ریاضی و طبیعی بود. بعد از چند سال این مؤسسه به محل مدرسه علمیه سابق منتقل شد و این دانشکده دو استاد ایرانی و هفت استاد فرانسوی و جمعاً صد محصل داشت. دکتر محمود حسابی و غلامحسین راهنما دو استاد ایرانی این مجموعه بودند. در نهایت در سال ۱۳۱۳ پس از شکل گیری دانشگاه تهران، دانشسرای عالی به آن پیوسته و دانشکده علوم و… شکل گرفتند. سپس واژه دانشگاه به جای اونیورسیته، دانشکده به جای فاکولته و دانشسرای عالی به جای دارالمعلمین معمول شد و نام دانشجو و دانشیار بر اساس نام دانش انتخاب شد. از سال ۱۳۱۳ تا سال ۱۳۳۷ دانشکده علوم برای دوره لیسانس سه ساله از طریق امتحاناتی که توسط دانشکده برگزار می شد ( به شکل درون گروهی ) دانشجو می پذیرفت. [ ۱]
ساختمان دانشکده علوم در سال ۱۳۳۰ افتتاح شد و تصمیم گرفته شد به جای اینکه در هر دانشکده گروه های مختلف علوم دایر باشد، کلیه رشته های علوم پایه در دانشکده علوم مستقر شود. در سال ۱۳۳۱ رشته فیزیک - شیمی به دو رشته مستقل فیزیک و شیمی تفکیک شدند. برای ایجاد هماهنگی بین برنامه دانشکده با دانشکده های خارج در سال ۱۳۴۲ مقرر شد دوره لیسانس به ۴ سال افزایش یابد و مدرک آن که به نام دیپلم بود، لیسانس شناخته شود. از این سال دانشجویان از مسیر کنکور سراسری به دانشگاه راه یافتند. همچنین دوره های فوق لیسانس نیز گسترش یافت و گام مؤثری که در راه تحول دانشگاه و دانشکده برداشته شد، تنظیم دروس براساس واحد بود. [ ۱]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفمی توان شکل گیری اولیه دانشکده را مربوط به دوران تأسیس دارالفنون در سال ۱۲۳۰ خورشیدی دانست. دروسی که در دارالفنون تدریس می شد عبارت بودند از فیزیک، شیمی، طبیعیات، داروسازی و تجزیه معادن که به تدریج حساب، هندسه، جغرافیا و نقاشی نیز به آنها اضافه شد. سپس در سال ۱۳۰۷ طی طرحی مؤسسه ای به نام دارالمعلمین عالی ( دانشسرای عالی ) مشتمل بر دانشکده های علوم و ادبیات ایجاد گردید. دانشکده علوم شامل رشته های فیزیک - شیمی، ریاضی و طبیعی بود. بعد از چند سال این مؤسسه به محل مدرسه علمیه سابق منتقل شد و این دانشکده دو استاد ایرانی و هفت استاد فرانسوی و جمعاً صد محصل داشت. دکتر محمود حسابی و غلامحسین راهنما دو استاد ایرانی این مجموعه بودند. در نهایت در سال ۱۳۱۳ پس از شکل گیری دانشگاه تهران، دانشسرای عالی به آن پیوسته و دانشکده علوم و… شکل گرفتند. سپس واژه دانشگاه به جای اونیورسیته، دانشکده به جای فاکولته و دانشسرای عالی به جای دارالمعلمین معمول شد و نام دانشجو و دانشیار بر اساس نام دانش انتخاب شد. از سال ۱۳۱۳ تا سال ۱۳۳۷ دانشکده علوم برای دوره لیسانس سه ساله از طریق امتحاناتی که توسط دانشکده برگزار می شد ( به شکل درون گروهی ) دانشجو می پذیرفت. [ ۱]
ساختمان دانشکده علوم در سال ۱۳۳۰ افتتاح شد و تصمیم گرفته شد به جای اینکه در هر دانشکده گروه های مختلف علوم دایر باشد، کلیه رشته های علوم پایه در دانشکده علوم مستقر شود. در سال ۱۳۳۱ رشته فیزیک - شیمی به دو رشته مستقل فیزیک و شیمی تفکیک شدند. برای ایجاد هماهنگی بین برنامه دانشکده با دانشکده های خارج در سال ۱۳۴۲ مقرر شد دوره لیسانس به ۴ سال افزایش یابد و مدرک آن که به نام دیپلم بود، لیسانس شناخته شود. از این سال دانشجویان از مسیر کنکور سراسری به دانشگاه راه یافتند. همچنین دوره های فوق لیسانس نیز گسترش یافت و گام مؤثری که در راه تحول دانشگاه و دانشکده برداشته شد، تنظیم دروس براساس واحد بود. [ ۱]
