دازاین

الف - خدای حقیقی، واقعی، بی نیاز مطلق، بیکران و بینهایت، بی حد و مرز ، اول و وسط و آخر، ظاهر و باطن همه چیز و همه کس که هیچ موجود دیگری چه شهودی و چه غیبی غیر از او نه وجود دارد و نه میتواند وجود داشته و خود هیچ چیز دیگری نمی باشد غیر از محیط و محتوای مجموعه باز و بیشمار جهان های متناهی و مساوی و موازی و در محتوای هرکدام از آنها دارای هفت سیما یا چهره و یا جمال و جلال کلی می باشد بصورت هفت سامان یا نظام کلی کوانتمی در قالب هفت عالم یا دنیا به شکل آسمان ها و زمین های هفتگانه و هرآنچه که بین آنهاست.
ب - خدای لفظی، کلمه ای، واژه ای، مفهومی، ایده ای، با نام های گوناگون در زبان های مختلف انسانی که فقط در زبان و خط و فهم و عقل محدود و ناقص انسانی از موجودیت برخوردار ست و در خارج از آنها هیچگونه مصداق و مثال بیرونی ندارد.
موجود بودن خدای نوع اول از طرف انسان به هیچگونه اثباتی هیچگونه نیازی نداشته و ندارد و نخواهد داشت و کلیه سعی و کوشش های انسان در اثبات خدای نوع دوم در کلیه اعصار گذشته و حال و آینده همیشه با شکست مواجه بوده و هست و خواهد بود. از این به بعد بسوی آینده میتوان خدای نوع اول را علمی و یا خدا از دیدگاه علمی نامید و خدای نوع دوم را اسطوره ای، افسانه ای، حماسی، ایلیاتی، طایفه ای، قبیله ای، قومی، آئینی، دینی، مذهبی، فرقه ای، ایدئولوژیکی، الاهیاتی، فلسفی، عرفانی و آتئیستی . برای انسان امروز و آینده و به ویژه خود ما ایرانیان، شاید مفید و ثمر بخش و راه گشا باشد بدانیم که وعده های بهشت و جهنم از طرف خدای حقیقی و واقعی و به امر و خواست وی به انسان داده نشده اند بلکه از طرف بنیانگذاران آئین ها و ادیان و مخترعین یوغ های سنگین و سبک شرایع آئینی و دینی به عنوان دو ضمانت نامه سفت و سخت اجرائی در دفاع جانبازانه از آئین و دین و حفظ یوغ شریعت بر دوش پیروان با هدف، نیت، قصد، انگیزه باطنی و آرزوی پنهانی زنده نگاه داشتن نام و نشان و اثر خویش در ذهن و زبان و خط و خاطره انسان بخصوص پیروان و به ویژه در حافظه تاریخ . و آئین یکتاپرستی هم از طرف خدای حقیقی و واقعی و به امر و خواست وی و از آسمان نازل نشده و بر هستی و وجود انسان تحمیل نگردیده بلکه بر خاسته از دل و زمینه های دوران حاکمیت آیین های بت پرستی بوده و لذا هیچ تهفه بدرد بخوری به حال انسان نبوده و هیچ چیز دیگری نمی باشد غیر از فرزند راستین و غیور، وارث برحق، ادامه دهنده راه و کمال نهائی جمیع آئین های بت پرستی. یک نکته بسیار مهم دیگر این است که دو داستان مبدئی - بنیادی ادیان ابراهیمی ( یهودیت و مسیحیت و اسلام ) یعنی یکی آفرینش شش روزه جهان و دیگری خلق بابا آدم و ننه حوا که معارف محکم محسوب میشوند، دو افسانه خیالی اوهامی بیش نبوده و نمی باشند، به این معنا که محتوای آن دو داستان از طرف خدای حقیقی و واقعی به امر و خواست وی و از آسمان نازل نشده و در قالب وحی به گوش سر و دل سرایندگان ( اول موسا و سپس محمّد ) ابلاغ نگردیده است. نتیجه کلی تر اینکه انسان هیچگاه نمی تواند به کمک کلیه معارف وحیانی و حدیثی و روائی دینی و معارف حاصل از استدلالات منطقی و عقلانی فلسفی و کشف و شهودات شوقانی و ذوقانی عرفانی و جمع این معارف بر رویهم به معرفت یا شناخت حقیقی خود و خدا نائل گردد بلکه فقط از طریق شناخت ظاهر و باطن این واقعیت و طبیعت و یا بطور کلی از راه شناخت محتوا و محیط این کیهان یا جهان به روش علمی. اما از طرفی دیگر شناخت امکانات بالقوه کثیر و فراوان در باطن این واقعیت و طبیعت خارج از تیررس برد شعاع حواس و تجربه میباشند و فقط به کمک قوای ادراکی فهم و عقل سالم با ابزار های فکر و خیال و تصورات روشن امکان پذیرند و آنهم متکی به شناخت و تئوری های علوم حصولی ( طبیعی و تجربی و ریاضیات هم محض و هم کاربردی ) و نه علم به اصطلاح حضوری. فلاسفه غرب از یونان باستان تاکنون نتوانسته اند بدانند که مفاهیم، آل، ایده، آلِ ایده، ایده آل، کاتِگوری ، فنومن ، نئومن و نوومن جملگی در اصل و ریشه به زبان فارسی و دارای معانی دیگر و ژرف تری بوده اند ( که دوباره باید از نو کشف و فهم و درک شوند ) و نه به زبان یونانی با معانی مرسوم در غرب از یونان باستان تاکنون.
در پایان کلام کودکانه امروز خود ( با نام های مستعار قدیمی از قبیل قندی، شادینه، ویانه ، . . . . ) لازم به اشاره میدانم که تصویر وحیانی - دینی قالب بر احساسات، عواطف، آرزوها، اندیشه ها یا افکار ، خیالات و تصورات بینشی و باوری پیروان دین اسلام به ویژه در سطوح پیشوائی و مرجعیت تقلید ( در دو دین قبیلی ابراهیمی یعنی یهودیت و مسیحیت هیچگونه خبر و اثری از عالم میانی تحت عنوان برزخ و برپائی قیامت های انفرادی - صغرایی در دست نمی باشد و درست به همین علت و دلیل دین اسلام کاملتر از دو دین قبلی محسوب میشود و نه از این لحاظ که گویا این سه دین الاهی آسمانی باشند و دین اسلام الهی تر و آسمانی تر از آندو ) به شکل 《 دنیا - برزخ - آخرت 》 حقیقت ندارد، زیرا پایان عالم یا حالت برزخ برای هر فرد انسانی در طول این سفر دایره وار دنیوی، مقطعی، نزولی و صعودی محتوای کیهان یا جهان بین دو بهشت برین متوالی یعنی بین مبدء و معاد حقیقی و واقعی ( یعنی مبدء و معاد از دیدگاه علمی و نه دینی ) و تا پایان آن همیشه مصادف خواهد بود با بسته شدن مجدد نطفه در رحم مادر و بیداری و تولد دوباره در همین دنیا در مداری برتر و نه وقت رسیدن به معاد و برپائی قیامت کبری و فصل برداشت محصول در آخرت. در طول این سفر دایره وار همیشه هفت عالم یا حالت برزخ بطور همزمان و ادغام در هم در قالب یک عالم بزرگ غیبی وجود دارد که حائل بین مبدء و معاد یعنی حائل بین دو بهشت برین متوالی میباشد، اما و صد اما اینکه هر کدام از برزخ های هفتگانه در طول این سفر دایره همیشه حائل بین لحظه مرگ و لحظه تولد دوباره در مداری برتر در دنیاهای خاص و ویژه خویش می باشند. و این سفر دایره وار دنیوی دقیقا به تعداد کلیه حلقه های زنجیره دایره وار علت و معلول، دور خواهد زد و آنگاه این سفر به پایان خواهد رسید و تا آن وقت، گذر بینهایت زمان لازم و ضروری خواهد بود ( عبارت بینهایت زمان، البته از دیدگاه محدود انسانی و نه از دیدگاه بیکران خدای حقیقی و واقعی که هیچ چیزی برایش بینهایت نمی باشد غیر از خود وی ) . طول زمانی عالم یا حالت برزخ برای هر فرد انسانی بین لحظه مرگ در این دنیا و لحظه بسته شدن مجدد نطفه در رحم مادر و بیداری و تولد دوباره ( همیشه حدود نُه ماه بعد ) در همین دنیا در مداری برتر در کلیه اعصار گذشته و حال و آینده همیشه مساوی خواهد بود با هفت برابر طول عمر کلی محتوای کیهان یا جهان یعنی هفت برابر فاصله زمانی بین وقوع دو مهبانگ متوالی، نه یک ثانیه بیشتر و نه یک ثانیه کمتر. این عالم یا دنیا به شکل این آسمان و زمین و هرآنچه که بین آنهاست در طول این سفر دایره وار دنیوی همیشه پس از وقوع مهبانگ های هشتم ( ۸م ) در یک درجه تکاملی برتر از قبل از نو آفریده میشود. به عنوان مثال و پیش فرض اگر طول عمر کلی محتوای کیهان یا جهان مساوی با مقدار عددی سرعت نور ( یعنی بدون پسوند کیلومتر بر ثانیه ) در خلاء بتوان عدد ۲ باضافه پسوند سال یعنی ۹۰ میلیارد سال باشد، آنگاه طول عالم یا حالت برزخ و یا طول خواب سنگین، ژرف و شیرین نفوس مجرد یا من های نباتی و حیوانی و انسانی در نفس مجرد یا من واحد و بیکران خدای حقیقی و واقعی، در طول این راه و سفر طولانی و دور و دراز و تا پایان آن همیشه مساوی خواهد بود با هفت برابر آن یعنی ۶۳۰ میلیارد ( البته شمسی و نه قمری ) . در این زمینه توجه ژرف به یک نکته بسیارمهم شاید مفید باشد و آن انیکه نباید از قد و قامت بلند بالا و گولیاد آسای این زمان ترسید، زیرا این زمان فقط از دیدگاه بیدار زندگان بسیار طولانی به نظر میرسد اما از دیدگاه خوابیده اموات یا مردگان بیش از یک ثانیه طول نخواهد کشید!!!! .
مکانیزم درک گذر زمان در لحظه مرگ کالبد تثلیثی مادی روانی روحی در بستر امن و ساکن و پیوسته و فراگیر زندگی بخش جان، بطور کامل طوری مختل میگردد، که گذر یک ثانیه، دقیقه، ساعت، شبانه روز، هفته و ماه و فصل و سال و بطور کلی گذر میلیارد ها میلیارد سال مساوی با گذر یک ثانیه بیشتر نخواهد بود. این مثال شاید برای انسان امروز و آینده جالبتر و شگفت انگیزتر و جذاب تر باشد تا مثال دینی اصحاب کهف .

پیشوند دا ( da ) مفاهیم هستی و نیستی را به واقعیت عینی تبدیل میکند. مثلا : Dasein و Nichtdasein که تلفظ آنها دازاین و نیشت دازاین میباشد به معنای هستی و نیستی واقعی اند. همچنین در زبان آلمانی کلمه ای دیگر وجود دارد که مترجمین فارسی زبان گاهی اوقات آنرا با هستی اشتباه می گیرند. این کلمه وَیزِن ( Wesen ) میباشد که به معنای " وجود " است. متضاد این کلمه نیشت وَیزِن ( Nichtwesen ) میباشد که معنای وجود نداشتن میباشد. این کلمات و مفاهیم به اضافه کلمه وِردن ( werden ) به معنای شدن، پایه های اساسی فلسفه هگل در علم منطق می باشند. بنا براین هایدِگِر ابداع کننده مفهوم " زاین " نیست . عده ای از فلاسفه یونان باستان قبل از افلاطون و ارسطو، مفهوم هستی را مبدا و منشاء قرار میداند و سعی میکردند که کثرات را از آن واحد اولیه استخراج نمایند و عده ای دیگر باور به نیستی داشتند. هگل این دو راه روی هم گذاشت و یک راه واحد رسید. از آنجاییکه مفاهیم هستی و نیستی محض دارای هیچگونه تعییناتی نیستند، نه اندازه دارند و نه صورت و محتوا، لذا دو مفهوم تو خالی بیش نیستند و هگل در برسی این مفاهیم به این نتیجه رسید که این دو مفهوم مترادف و هم معنی بوده و یکی می باشند و فقط در فکر انسان متضاد به نظر می رسند. اما این قضاوت فهمی در مرحله ای بالاتر توسط عقل مورد بررسی دقیق تری قرار میگیرد و به نتیجه گیری و قضاوت عقلی رسیده و تضاد بین آن دو برداشته خواهد شد. مشروط بر اینکه اندیشمند و یا فرد فکر کننده از عقلی سالم و واقع بین بر خوردار باشد. از دیدگاه هگل حقیقت نهائی این مفهوم از طریق تبدیل شدن این دو مفهوم به همدیگر ، عیان گردیده و به هستی و نیستی عینی و واقعی تبدیل شده است. هگل و هایدگر و همه فلاسفه قبل و بعد از آنان و حتی دانشمندان برجسته ای مثل نیوتن و پلانک و انشتاین و دانشمندان بنیانگذار مکانیک ذرات و امواج ، در سیستم های فلسفی و تئوری های علمی خود در بحث زمان و مکان نتوانسته اند، دوقلو های همزادِ زمان و مکان را کشف کنند که عبارت باشند از مفاهیم بیزمانی و بیمکانی. بیزمانی و بیمکانی در ست است که از صفات خداوند می باشند، اما از آنجاییکه جهان چیزی جزء ظهور اسماء و صفات خداوند نیست، لذا بیزمانی و بیمکانی هم باید به ظهور عینی و واقعی رسیده باشند، یا اینکه این حقیر دچار خیالات واهی شده است؟ ذرات زمان و ذرات بیزمانی و ذرات مکان و بیمکانی ، مثل ذرات ماده و ذرات ضد ماده همدیگر را متقابلا منهدم نمیکنند که پس از آن هردو به اشعه تبدیل شوند، بلکه به محض رسیدن به همدیگر ، شروع به رقص و نوسان میکنند و میل رقصیدن در وجود انسان و موجودات زنده، ریشه خود را در آن رقص و نوسان بنیادی دارد. در این نوسانگر های بنیادی، قطب ها به همدیگر تبدیل میشوند. عاشق بنیادی وجود خودرا به معشوق و معشوق بنیادی در عوض وجود خودرا به عاشق هدیه میکند. کدام یک از جفت های عشاق انسانی توانسته است این چنین متقابلا فدای همدیگر شوند. از لحاظ فیزیکی، زمان و مکان فقط یک جنبه از وجود خداوند را تشکیل می دهند و بیزمانی و مکانی جنبه دیگر اورا. بدون وجود عینی و واقعیِ بیزمانی و بیمکانی، خداوند متعال نیمی از وجود مبارک خود را از دست میدهد. تمام ذرات اتمی و زیر اتمی و تمام ذرات نور مرئی و نامرئی از تراکم شدید این نوسانگر های بنیادی ساخته شده اند. اندازه و مقدار عددی و واحد فرکانس این هشت قطبی های نوسانگر بنیادی برابر است با معکوس زمان پلانک یعنی ۱۰ بتوان ۴۳ بار در ثانیه. در اعجاب و شگفت ام که خداوند چقدر از این بازی" آفتاب مهتاب " جسمانی لذت میبرد. با تاب بازی و الاکلنگ کیهانی او تا حدودی آشنائی داریم: نوسان مه بانگ های متوالی و زنجیره بی پایان تولد و مرگ کیهان و به همراه آن زنجیره تولد و مرگ انسان.