داروهای مسدودکنندهٔ عصبی - عضلانی ( به انگلیسی: Neuromuscular blocking drugs ) انتقال عصبی - عضلانی را در محل اتصال عصبی عضلانی مسدود می کنند، که باعث فلج در عضلات اسکلتی مربوط به آن ناحیه می شود. [ ۱] این فرایند از طریق تأثیر آن ها بر روی گیرنده های استیل کولین پس سیناپسی ( Nm ) انجام می شود.
در استفادهٔ بالینی، مسدود شدن عصبی - عضلانی به عنوان یک ضرورت در بیهوشی برای ایجاد فلج، اولاً برای فلج کردن تارهای صوتی و فراهم شدن لوله گذاری نای و ثانیاً برای بهینه سازی جراحی با مهار تنفس خودبه خودی و القای شل شدن عضلات اسکلتی استفاده می شود. از آن جایی که دوز مناسب داروی مسدودکنندهٔ عصبی - عضلانی ممکن است عضلات مورد نیاز برای تنفس ( یعنی دیافراگم ) را فلج کند، تنفس مکانیکی باید برای حفظ تنفس کافی، فراهم باشد.
بیماران حتی پس از بلاک عصبی کامل همچنان درد را حس می کنند. از این رو، داروهای بیهوشی عمومی و/یا مسکن ها نیز باید برای جلوگیری از آگاهی از بیهوشی تجویز شوند.
این داروها به روش های مختلفی طبقه بندی می شوند.
طبقه بندی این داروها بر پایهٔ ساختار شیمیایی آن ها رایج و به این شرح است:
• استیل کولین، سوگزامتونیوم و دکامتونیم
• آمینواستروئیدها
پانکورونیوم، وکرونیوم، روکورونیم، راپاکورونیم، داکورونیوم، مالوئتین، دوادور، دی پیراندیم، پیپکورونیم، چاندونیوم ( HS - 310 ) ، HS - 342 و سایر ترکیبات HS - عوامل آمینواستروئیدی هستند. آن ها پایهٔ ساختاری استروئیدی مشترک دارند.
• مشتقات تتراهیدروایزوکینولین
ترکیبات مبتنی بر بخش تترا هیدرو ایزو کوئینولین مانند آتراکوریوم، میواکوریوم و دوکساکوریوم در این دسته قرار می گیرند.
• گالامین و سایر کلاس های شیمیایی
• عوامل جدید NMB[ ۲]
این داروها بر پایهٔ نوع عملکرد خود به دو گروه تقسیم می شوند:
• عوامل مسدودکنندهٔ غیردپلاریزان: این عوامل اکثر مسدودکننده های عصبی - عضلانی را تشکیل می دهند. آن ها با مسدود کردن رقابتی اتصال ACh به گیرنده های آن عمل می کنند و در برخی موارد، مستقیماً فعالیت یونوتروپیک گیرنده های ACh را مسدود می کنند. [ ۳]
• عوامل مسدودکنندهٔ دپلاریزان: این عوامل با دپلاریزاسیون سارکولمای فیبرهای ماهیچه های اسکلتی عمل می کنند. این دپلاریزاسیون مداوم، فیبر عضلانی را در برابر تحریک بیشتر توسط ACh مقاوم می کند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر استفادهٔ بالینی، مسدود شدن عصبی - عضلانی به عنوان یک ضرورت در بیهوشی برای ایجاد فلج، اولاً برای فلج کردن تارهای صوتی و فراهم شدن لوله گذاری نای و ثانیاً برای بهینه سازی جراحی با مهار تنفس خودبه خودی و القای شل شدن عضلات اسکلتی استفاده می شود. از آن جایی که دوز مناسب داروی مسدودکنندهٔ عصبی - عضلانی ممکن است عضلات مورد نیاز برای تنفس ( یعنی دیافراگم ) را فلج کند، تنفس مکانیکی باید برای حفظ تنفس کافی، فراهم باشد.
بیماران حتی پس از بلاک عصبی کامل همچنان درد را حس می کنند. از این رو، داروهای بیهوشی عمومی و/یا مسکن ها نیز باید برای جلوگیری از آگاهی از بیهوشی تجویز شوند.
این داروها به روش های مختلفی طبقه بندی می شوند.
طبقه بندی این داروها بر پایهٔ ساختار شیمیایی آن ها رایج و به این شرح است:
• استیل کولین، سوگزامتونیوم و دکامتونیم
• آمینواستروئیدها
پانکورونیوم، وکرونیوم، روکورونیم، راپاکورونیم، داکورونیوم، مالوئتین، دوادور، دی پیراندیم، پیپکورونیم، چاندونیوم ( HS - 310 ) ، HS - 342 و سایر ترکیبات HS - عوامل آمینواستروئیدی هستند. آن ها پایهٔ ساختاری استروئیدی مشترک دارند.
• مشتقات تتراهیدروایزوکینولین
ترکیبات مبتنی بر بخش تترا هیدرو ایزو کوئینولین مانند آتراکوریوم، میواکوریوم و دوکساکوریوم در این دسته قرار می گیرند.
• گالامین و سایر کلاس های شیمیایی
• عوامل جدید NMB[ ۲]
این داروها بر پایهٔ نوع عملکرد خود به دو گروه تقسیم می شوند:
• عوامل مسدودکنندهٔ غیردپلاریزان: این عوامل اکثر مسدودکننده های عصبی - عضلانی را تشکیل می دهند. آن ها با مسدود کردن رقابتی اتصال ACh به گیرنده های آن عمل می کنند و در برخی موارد، مستقیماً فعالیت یونوتروپیک گیرنده های ACh را مسدود می کنند. [ ۳]
• عوامل مسدودکنندهٔ دپلاریزان: این عوامل با دپلاریزاسیون سارکولمای فیبرهای ماهیچه های اسکلتی عمل می کنند. این دپلاریزاسیون مداوم، فیبر عضلانی را در برابر تحریک بیشتر توسط ACh مقاوم می کند.
