داروی ضد ویروس

داروهای ضد ویروس یک کلاس از داروها هستند که به طور خاص برای درمان عفونت های ویروسی استفاده می شوند. [ ۱] مانند آنتی بیوتیک ها و آنتی بیوتیک های وسیع الطیف برای باکتری، ضدویروس وسیع الطیف در برابر طیف گسترده ای از ویروس ها مؤثر است. [ ۲] بر خلاف بسیاری از آنتی بیوتیک ها، داروهای ضد ویروسی هدف خود را نابود نمی کند. بلکه رشد آن ها را مهار کند. داروهای ضد ویروس عضوی از ضد میکروب ها هستند. ضد میکروب ها به شاخه های دیگری از جمله آنتی بیوتیک ( یا ضد باکتری ) ، ضد قارچ و ضد انگل نیز تقسیم می شود. [ ۳] همچنین داروهای ضد ویروس بر اساس پادتن تک تیره نیز رده بندی می شوند. [ ۴] بیشتر داروهای ضد ویروس برای بدن انسان بی ضرر شناخته شده اند؛ بنابراین از آنان می توان در درمان استفاده کرد. داروهای ضد ویروس را باید از ویروسایدها که برای غیرفعال کردن یا از بین بردن ذرات ویروسی در داخل یا خارج بدن استفاده می شوند، تمایز داد. ضد ویروس های طبیعی توسط برخی گیاهان مانند اکالیپتوس ها ساخته می شوند. [ ۵]
بسیاری از داروهای ضد ویروسی که حال حاضر در دسترس هستند برای کمک به مقابله با اچ آی وی، ویروس هرپس، هپاتیت B و ویروس هپاتیت C، آنفلوانزای A و ویروس آنفلوانزای B طراحی شده اند. محققان در حال کار برای گسترش طیف وسیعی از ضد ویروس ها به خانواده های دیگری از عوامل بیماری زا هستند. طراحی داروهای ضد ویروسی بی خطر و مؤثر دشوار است، چرا که ویروس ها با استفاده از سلول های میزبان تکثیر می شوند. این کار باعث دشوار شدن مسیر برای پیدا کردن هدف برای دارویی که بتواند در این ویروس بدون آسیب رساندن به سلول میزبان تداخل ایجاد کند، می شود. علاوه بر این، مشکل اصلی در تولید واکسن و داروهای ضد ویروسی به دلیل تنوع ویروس ها است. پیدایش ضد ویروس ها محصول پیشرفت چشم گیر دانش های مولکولی و ژنتیک است که به محققان زیست پزشکی اجازه می دهد به درک بالایی از ساختار و عملکرد ویروس ها برسند. اولین ضد ویروس طبیعی در سال ۱۹۶۰ به وسیله روش های سنتی آزمون و خطای داروها و برای مقابله با ویروس هرپس ساخته شد. در این روش محققان ابتدا سلول هایی را پرورش می دادند سپس آنان را با نوع خاصی از ویروس آلوده می ساختند. سپس مواد شیمیایی مختلفی را روی آن ها امتحان می کردند و نتیجه را مشاهده و بررسی می کردند که آیا سلول ها بر اثر هر ماده شیمیایی چه تغییری ( رشد یا زوال ) داشته اند. این روش تصادفی و زمان بر بود و معمولاً برای زمانی که دانش کافی از ویروس ها در دست نبود کار می کرد. این روش برای کشف ضد ویروس هایی که عوارض جانبی کمی دارند مؤثر نبود تا اینکه در سال ۱۹۸۰ یعنی زمانی که مسئله توالی ژنتیکی پر از ویروس شروع به حل شدن کرد، محققان شروع به یادگیری نحوه جزئیات کار ویروس ها کردند، و تحقیق کردند که دقیقاً چه مواد شیمیایی برای خنثی کردن چرخه تولید مثل ویروس مورد نیاز است.