دارجلینگ

دارجلینگ ( نپالی: दार्जलिङ ) یکی از شهرهای کشور هندوستان واقع در ایالت بنگال غربی است.
این شهر مرکز فرماندهی منطقه دارجلینگ، در تپه های شیوالیک در قسمت های کم ارتفاع تر رشته کوه های هیمالیا است که در ارتفاع تقریبی ۲۱۳۴ متر ( ۶۹۸۲ پا ) قرار گرفته است.
نام «دارجلینگ» ترکیبی از واژگان تبتی «Dorje» به معنی «تندر» و «Ling» به معنی «مکان» می باشد که به «سرزمین تندر» ترجمه شده است.
در طول حکومت بریتانیا در هند دمای هوای دارجیلینگ باعث شد این منطقه به ایستگاه تپه ای ( شهر تپه ای ) برای انگلیسی ها تبدیل شود تا با سکنی گزیدن در آنجا از گرمای دشت های سوزان در طول تابستان ها رهایی یابند.
دارجلینگ در عرصه ی بین المللی به خاطر صنعت چای و راه آهن دارجلینگ هیمالیا ( میراث جهانی یونسکو ) شهرت دارد. قدمت کشتزارهای چای به نیمه های قرن نوزدهم میلادی می رسد که در نتیجه ی توسعه صنعت چای توسط انگلستان پدید آمده است. پرورش دهندگان چای منطقه، گونه های پیوندی خاصی برای چای سیاه و نیز روش های خاصی برای عمل آوردن آن ایجاد کردند و ترکیبات گوناگونی به دست آوردند که در میان مطلوبترین ترکیب های چای جهان قرار داشت.
راه آهن دارجیلینگ هیمالیا که این شهر را به دشت های متصل می سازد، در سال ۱۹۹۹ به عنوان یکی از بناهای میراث فرهنگی جهان ثبت شد، این راه آهن یکی از معدود مراکز لوکوموتیوهای بخار است که کماکان مورد استفاده قرار می گیرد.
در دارجیلینگ چندین مدرسه ی خصوصی به سبک مدارس انگلیسی وجود دارد که دانش آموزان را از نقاط مختلف هندوستان و کشورهای همجوار جذب خود می کند.
این شهر، در کنار شهر همجوار آن کالیمپونگ مرکز اصلی استقلال طلبی و تشکیل ایالت خود مختار گورخالند در دهه ی هشتاد قرن بیستم بود. هر چند جنبش تجزیه طلب به تدریج طی دهه های اخیر به سبب تشکیل شورای تپه ای خودمختار فروکش کرده است.
تاریخ دارجلینگ با تاریخ نپال، بوتان، سیکیم و بنگال عجین شده است. تا اوایل قرن نوزدهم میلادی منطقه ی دارجلینگ به طور ادواری توسط شاهان نپال و سیکیم حکومت و اداره می شد.
با آبادی ای که متشکل از چند روستای لپچای جنگل نشین می باشد.
در سال ۱۸۲۸ هیأتی از نمایندگان و مقامات شرکت هند شرقی در مسیر خود به طرف سیکیم، توقف کردند و به این نتیجه رسیدند که این منطقه محل مناسبی برای احداث آسایشگاه سربازان بریتانیایی است.