خوش رویی و ترش رویی

[ویکی فقه] ترشرویی به معنای اخمو بودن در چهره و خوش رویی به معنای باز بودن چهره از جمله رفتارهایی هستند که در قرآن، حدیث و منابع اخلاقی از آنها بحث شده است. در اینجا به برخی از مسائل ترشرویی و خوش رویی، از جمله تعریف، آثار، علل، آسیب شناسی و راه های درمان ترشرویی خواهیم پرداخت.
ترشرویی، حاصل مصدر و تعبیری مجازی به معنای اخمو بودن در چهره و عبوس بودن است.
انوری حسن، فرهنگ سخن، ج۳، ص۱۷۰۰، تهران، انتشارات سخن، چاپ اول، ۱۳۸۳.
ترشرویی در بیان قرآن، حدیث و منابع اخلاقی ما با بدخویی تفاوت هایی دارد، همچنان که گشاده رویی و خوش رویی نیز مرادف با خوش خلقی و گشاده خویی نیست بلکه تنها یکی از مصادیق آن است، همانطور که یکی از اصحاب امام صادق (علیه السّلام) از ایشان درباره اندازه حسن خلق سوال می کند و حضرت (علیه السّلام) می فرمایند: اندازه این است که با رفتاری متواضعانه و ملایم و گفتاری نیکو و دل پسند و چهره ای گشاده با او برخورد کنی.
کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج ۲، ص۱۰۳.
به طور کلی روایات ما دستور داده اند با همه کس خوش رو باشیم. و این توصیه عمومی به این جهت مورد سفارش قرار گرفته است که اگر مخاطب ما از مومنین باشند، خوب روشن است که به جهت ایمان ایشان باید با آنان خوش رو بود. و اگر مومن نباشند، خوش رویی باعث حفظ خود و مومنین و دفع ضرر آنان از خود و مومنین می شود.
مازندرانی، ملا صالح، شرح الکافی، ج۸، ص۲۹۵، المکتبة الاسلامیة، تهران، اول، ۱۳۸۲ق.
...