خوردگی حفره ای نوعی خوردگی موضعی می باشد که باعث ایجاد حفره های کوچک در فلزات می شود. عامل این پدیده، نرسیدن اکسیژن به بخش کوچکی از سطح می باشد. در این شرایط، این بخش نقش آند را بازی می کند و بخشی که دارای اکسیژن بالا است، نقش کاتد را ایفا می کند که حاصل آن ایجاد خوردگی گالوانیک می باشد.
خوردگی حفره ای نوعی از حملات موضعی است که به ایجاد سوراخ در سازه فلزی می انجامد. به دلیل مشکلات فراوان در تشخیص و پیش بینی، معضل حفره دار شدن بسیار خطرناکتر از خوردگی یکنواخت بنظر می رسد. این نوع خوردگی حفره هایی را با دهانه باز یا پوشیده از محصولات خوردگی تولید می نماید. اگرچه یک حفره کوچک و باریک از دست رفتن میزان اندکی از فلز را به دنبال دارد اما می تواند به ایجاد مشکل برای کل سیستم منجر شود بطوریکه تنها یک حفره در سیستمی بزرگ ممکن است فاجعه عظیمی را در پی داشته باشد. به عنوان نمونه می توان به سوراخ شدن خطوط لوله انتقال نفت یا گاز یا فراورده های نفتی اشاره نمود که صدمات جبران ناپذیری را به طور مستقیم یا غیر مستقیم به محیط زیست، سلامتی انسانها و اقتصاد وارد می آورد. خوردگی حفره ای در اشکال متفاوتی ظاهر می گردد. [ ۱]
شروع خوردگی حفره ای را می توان ناشی از موارد زیر دانست:
• تخریبات موضعی مکانیکی یا شیمیایی در فیلم اکسیدی محافظ. غلظت بالای کلراید به عنوان یکی از عوامل اصلی تخریب فیلم پسیو موجود برروی سطح مطرح می باشد.
• تخریبات موضعی یا اعمال نامناسب پوشش های محافظ
• حضور نایکنواختی ها در سطح فلز
به طورکلی، فاکتورهای محیط ( شیمی ) و مواد ( متالوژی ) نقش عمده ای را در آغاز خوردگی حفره ایفا می نمایند. علاوه بر آن، دو فاکتور مذکور تعیین می نمایند که آیا حفره موجود از قابلیت پسیو شدن
مجدد برخوردار است یا خیر. به این معنا که حضور اکسیژن کافی در محل واکنش، شانس تشکیل Cr, اکسید و پسیو شدن را در حفره افزایش می دهد. همچنین در صورت حضور عناصر آلیاژی نظیر
حفره موجود مجدداً قادر به پسیو شدن می باشد.
فولاد زنگ نزن از حساسیت بالایی به این نوع خوردگی برخوردار است اما دیگر فلزات نیز نظیر آهن غیرفعال، آلومینیوم، مس، نیکل و آلیاژهای آنها در معرض آسیب های خوردگی حفره ای قرار دارند. از
دیگر پیامدهای جدی خوردگی حفره ای می توان به نقش آن در افزایش تنش در سازه اشاره نمود.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفخوردگی حفره ای نوعی از حملات موضعی است که به ایجاد سوراخ در سازه فلزی می انجامد. به دلیل مشکلات فراوان در تشخیص و پیش بینی، معضل حفره دار شدن بسیار خطرناکتر از خوردگی یکنواخت بنظر می رسد. این نوع خوردگی حفره هایی را با دهانه باز یا پوشیده از محصولات خوردگی تولید می نماید. اگرچه یک حفره کوچک و باریک از دست رفتن میزان اندکی از فلز را به دنبال دارد اما می تواند به ایجاد مشکل برای کل سیستم منجر شود بطوریکه تنها یک حفره در سیستمی بزرگ ممکن است فاجعه عظیمی را در پی داشته باشد. به عنوان نمونه می توان به سوراخ شدن خطوط لوله انتقال نفت یا گاز یا فراورده های نفتی اشاره نمود که صدمات جبران ناپذیری را به طور مستقیم یا غیر مستقیم به محیط زیست، سلامتی انسانها و اقتصاد وارد می آورد. خوردگی حفره ای در اشکال متفاوتی ظاهر می گردد. [ ۱]
شروع خوردگی حفره ای را می توان ناشی از موارد زیر دانست:
• تخریبات موضعی مکانیکی یا شیمیایی در فیلم اکسیدی محافظ. غلظت بالای کلراید به عنوان یکی از عوامل اصلی تخریب فیلم پسیو موجود برروی سطح مطرح می باشد.
• تخریبات موضعی یا اعمال نامناسب پوشش های محافظ
• حضور نایکنواختی ها در سطح فلز
به طورکلی، فاکتورهای محیط ( شیمی ) و مواد ( متالوژی ) نقش عمده ای را در آغاز خوردگی حفره ایفا می نمایند. علاوه بر آن، دو فاکتور مذکور تعیین می نمایند که آیا حفره موجود از قابلیت پسیو شدن
مجدد برخوردار است یا خیر. به این معنا که حضور اکسیژن کافی در محل واکنش، شانس تشکیل Cr, اکسید و پسیو شدن را در حفره افزایش می دهد. همچنین در صورت حضور عناصر آلیاژی نظیر
حفره موجود مجدداً قادر به پسیو شدن می باشد.
فولاد زنگ نزن از حساسیت بالایی به این نوع خوردگی برخوردار است اما دیگر فلزات نیز نظیر آهن غیرفعال، آلومینیوم، مس، نیکل و آلیاژهای آنها در معرض آسیب های خوردگی حفره ای قرار دارند. از
دیگر پیامدهای جدی خوردگی حفره ای می توان به نقش آن در افزایش تنش در سازه اشاره نمود.
wiki: خوردگی حفره ای