خودروی هیبریدی

خودرو هیبریدی ( به انگلیسی: Hybrid vehicle ) یا خودرو دونیرو[ ۱] خودرویی است که برای حرکت کردن از ترکیب دو یا چند منبع مجزای قدرت استفاده می کند. در بیشتر موارد از این نام در اشاره به خودرو برقی دوگانه استفاده می شود که در سامانه پیشرانه آن ها یک موتور درون سوز ( معمولاً بنزینی ) در کنار یک یا چند موتور الکتریکی قرار دارد و خودرو این قابلیت را دارد که تنها از یکی از این منابع انرژی یا هر دو آن ها در کنار یکدیگر استفاده کند. انواع دیگری از خودروهای هیبریدی هم وجود دارند که از سوخت های دیگری چون پروپان، هیدروژن یا انرژی خورشیدی بهره می برند. گونهٔ فناوری به کار رفته در ساخت این خودروها بستگی به هدف طراحان خودرو دارد؛ این که آیا خودرو هیبریدی برای بهره وری بالاتر در مصرف سوخت، قدرت بیشتر، مسافت طولانی تر حرکت با یک بار سوخت گیری یا کاهش انتشار گازهای گلخانه ای طراحی شده است. این خودروها به خودروهای سبز نیز معروف هستند.
منابع قدرت خودروهای هیبریدی موارد زیر را شامل می شوند:
• زغال سنگ، چوب یا دیگر سوخت های جامد
• گاز طبیعی مایع یا فشرده
• بنزین یا دیزل
• با استفاده از نیروی انسان مثل پدال یا پارو
• میدانهای الکترومغناطیسی، امواج رادیویی
• باتریهای الکتریکی، خازنها
• الکتریسیته هوایی
• جمع کننده هیدرولیکی
• هیدروژن
• چرخ طیار
• انرژی خورشیدی
• باد
موتورسیکلتهای الکتریکی و حتی مینی اسکوترها نمونه های ساده ای از یک هیبرید که توان خود را از یک موتور درون سوز یا موتور الکتریکی و عضلات راننده تأمین می کند می باشند. نمونه های اولیه موتورسیکلتهای ساخته شده در اواخر قرن نوزدهم میلادی از همین اصل استفاده می کردند.
• در یک دوچرخه هیبرید موازی گشتاورهای تولید شده توسط انسان و موتور در پدال یا یکی از چرخها به صورت مکانیکی با هم جمع می شوند، مثلاً با استفاده از یک موتور توپی، فشار دادن یک غلتک درون تایر یا اتصال به یک چرخ با استفاده از یک عنصر انتقال قدرت. اکثر دوچرخه های موتوری و از این نوع می باشند.
• در یک دوچرخه هیبرید سری ( SHB ) ( نوعی از دوچرخه بدون زنجیر ) کاربر با پدال زدن یک ژنراتور را می چرخاند تا باتری را شارژ کند یا موتور الکتریکی ای را تغذیه کند که کل گشتاور مورد نیاز را تأمین می کند. این نوع که در اصول عملکردی و فرایند ساخت ساده به شمار می آید در بازار قابل دسترسی است.