خواجه

خواجه (هریس). خواجه ( به گویش محلی خوجا ) یکی از شهرهای استان آذربایجان شرقی ایران است و حدوداً در ۲۵ کیلومتری شهر تبریز قرار دارد. این شهر مرکز بخش خواجه شهرستان هریس می باشد. [ ۱]
شهر خواجه در دلتای تلخه رود و در مسیر استراتژی جادهٔ اصلی تبریز - اهر قرار گرفته است.
در سال های اخیر خواجه پیشرفت خوبی داشته. شهردار فعلی این شهر عبدالله جودت است. تعداد اعضای شورای شهر خواجه ۵ نفر اصلی و ۲ نفر علی البدل می باشد.
از مهم ترین محصولات کشاورزی آن می توان به هندوانه، گندم و ج و اشاره کرد.
کشاورزی در خواجه عمدتاً به صورت کاملاً دیم بوده و کمبود آب مشکل اصلی کشاورزان در این منطقه است. همین موضوع سبب شده تنوع محصول در خواجه، با وجود خاک بسیار با کیفیت، کم باشد.
مردمان خواجه در بافت قالی مهارت دارند. درآمد اکثر مردم این شهر از طریق کشاورزی، قالی بافی، پخت رشته محلی و دامداری است. البته در کنار این ها، عده ای به فعالیت های دیگر مانند رانندگی و تجارت هم مشغولند.
از مکان های دیدنی شهر خواجه می توان به «مسجد جامع خواجه» «مسجد صاحب الزمان» «میدان انقلاب ( کؤهول آراسی ) » و «مزار خواجه محمد خوشنام» ( معروف به سلطان خوجا ) اشاره کرد.
از جمله مناظر طبیعی دیدنی منطقه خواجه می توان به آلاداغ لار اشاره کرد. از سوغاتی های این شهر می توان هندوانه دیم ( که گوشت آن به دو رنگ زرد یا قرمز است ) و رشته محلی را مثال زد.
شهر خواجه هم اکنون دارای بخشداری، شهرداری، کتابخانهٔ عمومی، سه عدد سالن ورزشی و دادگاه عمومی، سازمان های بهزیستی، کمیتهٔ امداد امام خمینی و آموزش و پرورش می باشد. این شهر افتخاراتی هم دارد مانند مدال آوری دانش آموزان در مسابقات کشوری چلچراغ که از جمله آنها می توان امیرعلی قلیزاده ( مدال طلا ) و شایان منصوری ( مدال برنز ) و مبین کریمی ( مدال برنزو برنده نفر اول مسابقات کشوری نانو ) را نام برد.
«آلا داغ لار» یا کوه های رنگی یکی از شگفتی آفرینش که نام محلی کوه ها و تپه های رنگارنگی است، که در بخش هایی از آذربایجان قرار گرفته اند. اگر مسیرتان به شهرستان خواجه خورده باشد حتماً کوه های رنگی یا آلا داغ لار را مشاهده کرده اید. در نگاه اول کوه های رنگی را شاید یک دفتر نقاشی فرض کنید، اما وقتی با دقت به مناظر و کوه ها و تپه ها می نگرید جز زیبایی که خداوند خلق کرده نخواهید دید. کوه های رنگی یا آلاداغ لار یکی از مناظر زیبا روی زمین به شمار می آید. این مناظر آنقدر نادر و عجیب اند که گاهی ما تصور می کنیم در حال دیدن منظرهٔ از یک سیاره دیگر هستیم. وجود رنگهایی همچون قرمز، زرد، سفید و نارنجی چشم های انسان خیره می کند.

واژه ای فارسی به معنی بزرگ، سرور، کدخدا و رئیس و تا حدی مترادف کلمۀ آقا در ترکی. از القاب رجال مشهور کشوری بوده است. لقب خواجه از روزگار غزنویان تا دورۀ مغولان، از القاب وزرا بوده است که از آن شمار می توان به نام کسانی چون خواجه احمد حسن میمندی، خواجه نصیر الدین طوسی، خواجه شمس الدین صاحب دیوان و خواجه رشید الدین فضل الله اشاره کرد. در دوره های بعد این لقب نه تنها برای رجال درباری و مستوفیان و صاحبان دیوان و ندیم سلطان و صاحب دیوان اشراف، که برای بزرگداشت و تفخیم ثروتمندان نیز به کار می رفت. لقب خواجه رفته رفته همچون دیگر القاب، اهمیت خود را از دست داد، چندان که در معانی مهتر و ارباب و صاحب به کار می رفته است. لقب خوجه نیز که در میان عثمانیان رواج داشته و لقب دبیران و کاتبان و معلمان بوده، در واقع از همین واژه گرفته شده است. در هندوستان به پیروان اسماعیلیه خواجه می گفتند و در ترکستان در معنی شریف النسب، به ویژه به کسانی که نسبشان به شیخین می رسیده، اطلاق می شده است. در پاره ای منابع از پیامبر اسلام (ص) نیز به نام خواجه یاد شده است. در گذشته کارهای خانه، به ویژه اندرون شاهان و بزرگان را به بردگانی که برای جلوگیری از علاقه مند شدن به زنان حرم اخته می کردند، می سپردند و ایشان را خواجه سرا یا بزرگ خانه می گفتند. به تدریج کلمۀ سرا از خواجه سرا افتاد و واژۀ خواجه با کاربردی عمومی تر به هر بردۀ اخته یا به هر اخته ای اطلاق شد، چنان که آقامحمدخان قاجار را بی آن که برده باشد «خواجه» می گفتند. در دوره های صفویه و قاجاریه بزرگان ارمنی، به ویژه ارمنیان بازرگان را نیز خواجه می گفتند، مانند خواجه الیاس و خواجه سرکیس. در چین، خواجگان از حدود ۴هزار سال پیش، و در ایران باستان از ۲۵۰۰ سال پیش در حرمسراهای سلطنتی کار می کردند و در قرون وسطا قدرت سیاسی بسیاری داشتند. در گذشته، خوانندگان مرد اپرا را نیز به ایتالیایی اخته یا کاسترات می گفتند. آنان اغلب در کودکی اخته می شدند تا صدای زیر یا سوپرانوی آن ها حفظ شود، اما با جلوس پاپ لئوی سیزدهم (۱۸۷۸) این عمل ممنوع شد.