خنک کاری ابی

خنک کاری آبی. خُنَک کاری آبی یا واتر کولینگ[ ۱] ( به انگلیسی: Water cooling ) روشی برای خنک کردن قطعات و تجهیزات صنعتی است که در آن از آب برای انتقال گرما به بیرون از دستگاه ها استفاده می شود. خنک کنندگی آبی بر پایه اصل همرفت طبیعی عمل می کند.
از سامانه های خنک کاری آبی معمولاً برای خنک کردن موتور خودروها به وسیله رادیاتور، و در صنایع بزرگ برای خنک سازی تجهیزات نیروگاه های بخار، مولدهای برق آبی، پالایشگاه ها و کارخانه های شیمیایی بهره می گیرند.
از دیگر کاربردهای این گونه سامانه ها می توان به خنک کردن لوله مسلسل، گریس تلمبه، و قطعات رایانه اشاره کرد.
مزیت به کار بردن خنک کاری آبی بر خنک کاری با هوا این است که آب نسبت به هوا ظرفیت گرمایی ویژه بالاتری دارد و چگالی و رسانندگی گرمایی آن نیز بیشتر است. این باعث می شود تا آب گرما را در مسافت های بیشتری جابجا کند و در عین حال جریان حجمی بسیار کمتر و تفاوت های گرمایی کمتری را پدید آورد.
در سامانه هایی که در آن ها جریان الکتریکی زیاد مورد استفاده قرار می گیرد، مانند کوره های قوس الکتریک که جهت تهیه فولاد از آنها استفاده می شود، گذر جریان الکتریکی زیاد موجب تولید گرما در کابل های انتقال دهنده جریان الکتریکی می شود. در این صورت لازم است تا کابل به طریقی خنک گردد. این خنک سازی بیشتر به وسیله آب و در بعضی موارد به وسیله هوا صورت می گیرد. کابلی که در آن مسیری برای گذر آب جهت خنک سازی تعبیه شده باشد را کابل آبگـَرد می نامند.
کانکتور ( Connector ) قطعه ای است که کابل آبگرد را به کوره های القایی متصل میکند و معمولا برای رسانایی و خنک کنندگی بالا از جنس مس ساخته میشود.