لغت نامه دهخدا
خلاش. [ خ ِ ] ( اِ ) زمین پر گل و لای. || زمین که در آن آب و لای بهم آمیخته است. ( برهان قاطع ) ( ناظم الاطباء ). لجن. ( یادداشت بخط مؤلف ). خلیش که آنرا چیچله و خلاب و غریقج نیز گویند. ( شرفنامه منیری ).
فرهنگ عمید
فرهنگستان زبان و ادب
گویش مازنی
دانشنامه عمومی
خلاش[ ۱] ( به انگلیسی: Bog ) نوعی تالاب در مناطق پست باتلاقی است. به عبارتی دیگر، خلاش، یک نوع تالاب است اسیدی با مواد غذایی و زهکشی ضعیف که سطح آن را خزه و احتمالاً درختچه و درخت می پوشاند.
خلاش عمدتاً از تجمع مواد پوسیده و بقایای گیاهان که بیشتر مربوط به گیاه خزه پوده زار است به وجود می آید. منشأ ایجاد این گِل ها، توده های خزه ای هستند که از خشکی به روی آب شناور شده و به مرور به صورت مواد گیاهی در کف دریاچه ته نشین می گردند و تشکیل خاکی مرطوب را می دهند. خلاش های باتلاقی حالتی اسفنجی دارند و اکسیژن کمی در خود دارند. انباشت بازمانده های گیاهان در این خاک ها ذخیره ای از کربن ایجاد می کند. خلاش های باتلاقی در جاهایی به وجود می آیند که آب های سطح زمین اسیدی بوده و مواد غذایی بسیار اندکی دارند. آب آن ها به دلیل وجود تانن در مواد پوسیده، رنگی قهوه ای دارد.
خلاش ها از نظر تنوع زیستی مهم هستند و برخی گونه های جانوران و گیاهان در این مناطق زندگی می کنند. خاک های باتلاقی معمولاً با درختچه هایی از خلنگیان Ericaceae پوشیده شده اند که در پوده ( تورب ) و خزه های پوده زار ریشه دوانده اند. معمولاً رشد گیاهان به دلیل کمبود مواد مغذی و آب و هوای سرد این مناطق کند است.
در فارسی به پهنه هایی که خاک باتلاقی دارند خلاب، لَشاب و خفتاب و گیلاب نیز گفته اند. [ ۲]
آب موجود در باتلاق های خزه ای مواد مغذی بسیار کمی دارد و رنگ آن قهوه ای است که این رنگ به دلیل وجود تانین کود گیاهی یا همان زغال سنگ نارس حل شده درون آب است. به طور کلی کم حاصلخیزی و آب و هوای خنک در این نواحی رشد گیاهان را کند می کند، ولی فرایند تجزیه حتی کندتر از رشد گیاهان صورت می گیرد که این به دلیل خاک اشباع شده آنجا است. این زمین های وسیع که از کود و بقایای گیاهی شکل می گیرند چندین متر عمق دارند.
آن دسته از برکه های خزه ای که بدون نمک های معدنی هستند، برای رشد و بقا به آب و هوای معتدل و مرطوب نیاز دارند. آبی که بر اثر بارندگی ها جمع می شود، نبود آب های روان و فرایند تعریق و تبخیر را جبران می کند. به علاوه بارش باران باید با فواصل منظم در تمامی طول سال به این نواحی برسد تا رطوبت همچنان حفظ شود.
خلاش ها که انواع مختلفی هم دارند به طور کلی زمینی به مساحت ۴ میلیون کیلومتر مربع از سطح زمین را در بر می گیرند. امروزه عملاً هیچ برکه خزه ای زنده ای در اروپا وجود ندارد؛ آخرین مرداب های خزه ای مشاهده شده در غرب سیبری و کانادا هنوز به حیات خود ادامه می دهند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفخلاش عمدتاً از تجمع مواد پوسیده و بقایای گیاهان که بیشتر مربوط به گیاه خزه پوده زار است به وجود می آید. منشأ ایجاد این گِل ها، توده های خزه ای هستند که از خشکی به روی آب شناور شده و به مرور به صورت مواد گیاهی در کف دریاچه ته نشین می گردند و تشکیل خاکی مرطوب را می دهند. خلاش های باتلاقی حالتی اسفنجی دارند و اکسیژن کمی در خود دارند. انباشت بازمانده های گیاهان در این خاک ها ذخیره ای از کربن ایجاد می کند. خلاش های باتلاقی در جاهایی به وجود می آیند که آب های سطح زمین اسیدی بوده و مواد غذایی بسیار اندکی دارند. آب آن ها به دلیل وجود تانن در مواد پوسیده، رنگی قهوه ای دارد.
خلاش ها از نظر تنوع زیستی مهم هستند و برخی گونه های جانوران و گیاهان در این مناطق زندگی می کنند. خاک های باتلاقی معمولاً با درختچه هایی از خلنگیان Ericaceae پوشیده شده اند که در پوده ( تورب ) و خزه های پوده زار ریشه دوانده اند. معمولاً رشد گیاهان به دلیل کمبود مواد مغذی و آب و هوای سرد این مناطق کند است.
در فارسی به پهنه هایی که خاک باتلاقی دارند خلاب، لَشاب و خفتاب و گیلاب نیز گفته اند. [ ۲]
آب موجود در باتلاق های خزه ای مواد مغذی بسیار کمی دارد و رنگ آن قهوه ای است که این رنگ به دلیل وجود تانین کود گیاهی یا همان زغال سنگ نارس حل شده درون آب است. به طور کلی کم حاصلخیزی و آب و هوای خنک در این نواحی رشد گیاهان را کند می کند، ولی فرایند تجزیه حتی کندتر از رشد گیاهان صورت می گیرد که این به دلیل خاک اشباع شده آنجا است. این زمین های وسیع که از کود و بقایای گیاهی شکل می گیرند چندین متر عمق دارند.
آن دسته از برکه های خزه ای که بدون نمک های معدنی هستند، برای رشد و بقا به آب و هوای معتدل و مرطوب نیاز دارند. آبی که بر اثر بارندگی ها جمع می شود، نبود آب های روان و فرایند تعریق و تبخیر را جبران می کند. به علاوه بارش باران باید با فواصل منظم در تمامی طول سال به این نواحی برسد تا رطوبت همچنان حفظ شود.
خلاش ها که انواع مختلفی هم دارند به طور کلی زمینی به مساحت ۴ میلیون کیلومتر مربع از سطح زمین را در بر می گیرند. امروزه عملاً هیچ برکه خزه ای زنده ای در اروپا وجود ندارد؛ آخرین مرداب های خزه ای مشاهده شده در غرب سیبری و کانادا هنوز به حیات خود ادامه می دهند.
wiki: خلاش
پیشنهاد کاربران
خلاش:زمین اسفنجی، مرطوب و نرمی که عمدتاً مرکب از خزه تخریب شده یا در حال تخریب و سایر مواد نباتی می باشد آن غالباً در دریاچه ها یا مخازن راکد کم عمق تشکیل می شود و بیشتر بوسیله خزه اسفاگنام ایجاد می شود پدیده اخیر از سواحل انتشار می یابد که شناور در سطح است و نهشتی از مواد نباتی در روی کف می دهد.