خطبه عقد

خطبه عقد به خطابه ای گفته می شود که واجب است پیش از گفتن صیغه عقد نکاح توسط زن یا شوهر یا هر دو یا شخص ثالثی گفته شود.
این خطبه معمولاً شامل تکریم خداوند و حکمت ازدواج است و غالباً به زبان عربی خوانده می شود اما می تواند به زبان های دیگری هم گفته شود.
در ایران پیمان و سوگند زناشویی به زبان فارسی نیز خوانده می شود:[ ۱]
آیا شما این زن/مرد را به همسری خود می گیرید، تا بر پایه فرمان ایزدی در پیوند پاک زناشویی با یکدیگر زندگی کنید؟ آیا او را دوست خواهی داشت، آسایشش را فراهم خواهی کرد، او را گرامی خواهی داشت، در خوشی و ناخوشی همدم او خواهی بود، دیگران را فراموش خواهی کرد و تا پایان زندگی با راستی در کنارش خواهی ماند؟
گاهی نیز از شعر "پیمان زندگی" فریدون مشیری از کتاب "نوایی هم آهنگ باران" به عنوان پیمان ازدواج استفاده می شود[ ۱] :
مرد:
به نام نامی یزدان
تو را من برگزیدم از میان این همه خوبان
میان این گواهان بر لب آرم این سخن با تو
برای زیستن با تو
وفادار تو خواهم بود در هر لحظه در هر جا
پذیرا می شوی آیا؟
تو با من این چنین هستی که من با تو؟
زن:
پذیرا می شوم مهر تو را از جان
هم اکنون باز می گویم میان انجمن با تو
وفادار تو خواهم بود، در هر لحظه، در هر جا، برای زیستن با تو
تو هم با من چنان با مهر پیمان کن که من با تو!
مرد و زن با هم:
تو چون هم آشیان خواهی شدن با من
تمام عمر خواهم بود یک جان در دو تن با تو
بهشت عشق سازم خانه را
سرشار از لبخند و مهر و نور و عطر و یاسمن با تو
گواهان همه با هم:
همایون باد این پیمان
همایون باد این پیوند
همایون باد این پیوند ورجاوند
گرامی باد این سوگند
شکوفا باد بر لب های تان همواره این لبخند
همایون باد!