خط در زبان های سامی

[ویکی فقه] در غربی ترین منطقه آسیا اقوامی زندگی می کردند که زبان ها و تمدن هایشان به هم نزدیک بوده و به این اقوام و زبان شان نام سامی اطلاق شده است.
زبان های سامی باستان در سه ناحیه از این منطقه رواج داشت. بین النهرین (در شمال شرقی)، سوریه ـ فلسطین (در شمال غربی)، و شبه جزیره عربستان (در جنوب غربی). علاوه بر این موج مهاجرت اقوام سامی به آن سوی کرانه جنوب غربی عربستان، موجب ورود زبان های سامی به سرزمین های آن سوی کرانه دریای سرخ، چون اتیوپی (حبشه) و اریتره، شد.
تقسیم زبان سامی
براساس این توزیع جمعیتی ـ جغرافیایی، زبان های سامی به دو شاخه شرقی و غربی تقسیم می شوند. شاخه شرقی شامل زبان های اَکدی، بابِلی، آشوری و اِبلایی است و شاخه غربی به دو زیر شاخه غربی مرکزی و غربی جنوبی تقسیم شده که شاخه غربی مرکزی زبان هایی چون اوگاریتی، کنعانی (شامل کنعانی باستان، فنیقی، پونی، عبری، موآبی و آموری) و عربی را شامل می شده و زبان های غربی جنوبی مشتمل بر عربی جنوبی باستان، عربی جنوبی نو و زبانهای اتیوپیایی (جعز، امهری، تیگره و تیگرینیا) بوده است (حبشه، زبانها).
اهمیت زبان سامی
در بررسی تاریخ خط، خط زبان های سامی اهمیت ویژه ای دارند، زیرا مخترعان خط ابجد (بخش ۱) از گویش وران یکی از زبانهای سامی غربی آغازین بوده اند. تقریبآ تمامی خطوط غیر چینی رایج در جهان امروز از خط ابجد نشئت گرفته اند (نمودار۱). طبقه بندی خطوط زبانهای سامی منطبق با دستهبندی زبانهای سامی (سامی، زبانها) نیست. زبانهای سامی شرقی به خط سامی نوشته نشده و به خط میخی سومری نگاشته شده است. اقوام سومری پیش از سامیها در بین النهرین میزیستند. خط میخی سومری خطی واژهنگار بوده است (بخش ۱).
خطوط نگارش خط سامی
...