خشوع در عبادت

[ویکی فقه] خشوع حضور قلب توام با تواضع و ادب و احترام است، مؤمنان در نماز، تمام توجهشان به باطن و حقیقت نماز است. خشوع کم و بیش توأم با خوف و خشیت است و حالت انعطاف پذیری دل را نشان می دهد و در برابر قساوت است که حالت سنگدلی و عدم تاثر دل است.
در لغت «خشوع و خشیت، ترسی است آمیخته با تعظیم.» و در اصطلاح به حالتی گفته می شود که کسی در برابر سلطانی قاهر قرار گرفته به طوری که تمام توجهش به وی معطوف گشته و از همه جا بریده باشد. از رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلّم) پرسیدند: خشوع چیست؟ فرمود: «فروتنی در نماز و اینکه بنده با تمام قلبش متوجّه خدا باشد.» امام خمینی (قدّس سرّه) می نویسد: «یکی از اموری که برای سالک در جمیع عبادات خصوصاً نماز که سرآمد همه عبادات است و مقام جامعیت دارد، لازم است خشوع است و حقیقت آن عبارت است از خضوع تام ممزوج با حب یا خوف.» غرض اصلی از عبادت و اطاعت، پالایش نفس و تطهیر آن از آلودگی هاست و هر عملی که در زمینه صفای عبادت و پاکیزه انجام دادن آن مؤثر باشد مطلوب و مقدّم است و خشوع از اموری است که در جلای دل و اثر عبادت نقش بسزایی دارد.
خشوع از دیدگاه قرآن و سنت
پس از بیان اهمیت خشوع در عبادات، اینک به خشوع از نظر قرآن و روایات می پردازیم. قرآن مجید یکی از ویژگی های مؤمنان رستگار را خشوع در نماز دانسته و فرموده است: «قَدْ اَفْلَحَ الْمُؤْمِنُونَ الَّذِینَ هُمْ فِی صَلاتِهِمْ خاشِعُونَ؛ به تحقیق رستگار شدند مؤمنان، آنان که در نمازشان خشوع دارند.» امیر مؤمنان علی (علیه السّلام) به کمیل فرمود: «یا کمیل: لیس الشّان ان تصلّی و تصوم و تتصدّق، الشّان ان تکون الصّلاة فعلت بقلبٍ تقیًّ و عملٍ عندالله مرضیًّ و خشوعٍ سویًّ» ای کمیل! عبادت، تنها نماز خواندن و روزه گرفتن و صدقه دادن نیست. بلکه شان (عبادت) این است که با قلب پاک و عمل مورد پسند خدا و خشوع راستین انجام پذیرد. امام صادق (علیه السّلام) فرمود: «اذا کنت فی صلاتک فعلیک بالخشوع و الاقبال علی صلاتک...؛ وقتی در نماز هستی، بر تو باد به رعایت خشوع و توجه کامل به نماز....»
← خشوع دل و اعضا
۱. ↑ حسینی، حسین، اخلاق در قرآن و حدیث، ص۳۶، تهران، دارالکتب الاسلامیه، ۱۳۸۴.۲. ↑ مصباح یزدی، محمدتقی، اخلاق در قرآن، ج۱، ص۴۱۲، قم، موسسه آموزشی حضرت امام (رحمة الله علیه)، ۱۳۷۷.۳. ↑ قرشی بنایی، علی اکبر، قاموس قرآن، ج۲، ص۲۵۰، به نقل از مفردات راغب.
...