خشایار

خَشیَّت: اصطلاح خَشیَّت إلهی یعنی خوشنودی و خوشی و رضایت پروردگار یعنی هرکاری که خدا رو خوش بیاد.
خضوع امری که مرتبط با اعمال فروتنانه بنده ی خدا و خشوع امری که مرتبط با خشایار هستی و پرودگار بنده نواز می باشد.
خشایار خاشع؛
نیمه شب بود،
ماه، مانده در پُشت اَبر گناه
ماه، بی تاب، تابناک ولی تَبناک
با دلی تابیده و دِلتَنگ،
دِلِ بی تاب، دِلِ دِلْتنگِ خدا
تَبِ عشق، چَند عُضوَش
با ذکری به تسبیح خدا
به زلالی آب مَحْرَم کرد
قَطَراتش به خُضوع اُفتان شد
خُضوعِ قَطرات، به وُضوح
مُوعظه ها در قَطَراتِ وُضوع؛
نخورَد آب زمینی که بلند است
اَعضای وضوع، به تَواضع به خُضوع
پای رفتن، عزم در نور رفتن
مرغ ملاقات، با دلی عاشق
عازم، به اُمید، به تلاقی، به لقاء
حق جو، یادبودش، حق گو
سجاده باز، درِ رحمت نیز باز
خوف حق داشت، دلش لرزان بود
عَرق شَرم گناه بر جَبین غَلطان بود
بَنده از بَندِ گناه گریزان بود
نور مهتاب، راکع به رکوع
به تسبیح خدا به سجود
نور مهتاب در کوچه ی عشق
در کوچه پس کوچه ی باغ
مُعَطَّر، عطر گل ریحان، گل نعناع
با ذکر دعا، تکیه بر دیوار خدا
نردبانی ساخت از نور، تا اوج فضا
تا بدانجا که روح، رقصان شد
چون گل پیچک، تَنیدش بر آن
تا بدانجا که گلبرگ گل پیچک،
چون گلبرگی از گل نیلوفر،
نیلفروشان، نیلگون، ناله کنان،
به اِعاده، اُورادی از اُوراق دعا
رسید، دستش، بر صورت ماه
ماهِ سَماوات، در مَعرَضْ، از مَأْخَذ نور
جازم، زِخَشیَّت به پرداختِ جَزا
آئینه، به اِنعکاس نور خدا
نورِ صورت، نور زیبای خدا
پیامی در خواب، زعریکه، زعرش خدا
می خواند به خَشیَّت به خشوع
مرغ مَمیجَک، مرغ ملاقات خدا
مرغ عشقم، بازهم برگرد
سوی رَبَّت، رَبِّ دِلتَنگ خودت،
به رضایت، به فراقت به رفاقت
باز گرد، با دل و جان باز گرد.
سید مهدی موسوی میرکلائی
� یا أَیَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ ارْجِعِی إِلى رَبِّکِ راضِیَةً مَرْضِیَّةً فَادْخُلِی فِی عِبادِی وَ ادْخُلِی جَنَّتِی �؛ تو ای روح آرام یافته، به سوی پروردگارت رجوع کن در حالی که هم تو از او راضی هستی و هم او از تو، پس در سلک بندگانم در آی، و در بهشتم وارد شو.

خیز ریشه در مصدر خزیدن و خیزش به معنای بلند شدن و حرکت کردن. لذا نام خیر خیز هم به معنای سرچشمه خیر و هم به معنای حرکت کردن بسوی خیر می باشد. خیر یکی از صفات خداوند متعال می باشد و این نامگذاری نشانه این است که والدین خشیار شاه قبل از پیدایش دین مسیحیت به سرچشمه خیر آسمانی و حرکت انسان بسوی آن منبع خیر باور داشته اند. Pharao با تلفظ فَرا او که لقب حکمرانان مصر باستان می باشد و به خشیار شاه هم به عنوان لقب دکترای افتخاری در گسترش مرز و محیط امپراتوری هخامنشی به اقصا نقاط دور است، از طرف خردمندان مصری به وی هدیه داده شده بود، همانطوریکه پیداست از دو واژه فارسی ساخته شده است ؛ یکی فَرا به معنای بالا و دیگری او یعنی ضمیر سوم شخص مفرد هم نزدیک و آشکار و عینی و واقعی هم دور و نا آشکار و غیبی. یعنی خدای روی زمین که یک تصویر آبکی از خدای آسمانی باشد. واژه آلمانی Abbild با تلفظ آب بیلد به معنای عکس و کپی می باشد و پیشوند Ab در زبان امروز آلمانی به معنای آب نمی باشد. اما به احتمال قوی در زبان قدیمی دور دست ، واژه ترکیبی آب بیلد شاید به معنای عکس یا تصویر آبکی بوده است در رابطه با باور مسیحیان اولیه که انسان را عکس خداوند می پنداشته اند ، ساخته شده است. آبکی بودن این تصویر به این معناست که پس انعکاس تصویر حقیقت روی آب بر اثر حرکت امواج ، تصویر کج و معوج می شود و بخشی از حقیقت بخوبی منعکس نمی گردد، یعنی جنبه زنانگی خداوند نادیده گرفته می شود و فقط جنبه مردانگی وی روی سطح آب یا روی قرص ماه چهارده باقی می ماند که ریش هم دارد ، یعنی اثر باقی مانده از شق شدگی یا خوردگی به دو نیمه را در اعصار دور دست. Atheosa با تلفظ آتئوسا از سه هجا به شکل زیر ساخته شده : A با تلفظ آ مخف آغازین و با تلفظ اَ مخف ازلی می باشد و theo با تلفظ تئو نام خداوند به زبان های یونانی و رومی و پسوند sa با تلفظ سا به معنای شبیه و مثل و مانند و با تلفظ زا به معنای زاینده. لذا نام زیبای آتسوا دو معنا دارد ؛ یکی مثل و مانند خدا و دیگری زاینده خدا و یا خدا زاده . در سوره 112 قرآن آیه لَم یَلَد و لَم یولَد . . . به احتمال قوی و قریب به یقین نه تنها در مقابله با باور دین مسیحیت یعنی ایسا را پسرِ خدا پنداشتن، بیان گشته بلکه شاید در مقابله با دو یا سه معنای نام آتوسا.

لذا ایده عکسِ عکس از دیدگاه افلاطون ( یعنی طبیعت یا عالم محسوسات عکس یا کپی ناقص عالم ایده های کامل و پایدار و خوب و زیبا ست ) و پس از وی از دیدگاه نوافلاطونیان یعنی ساکّس ( ساکاس ) آمونی و شاگرد وی به نام پلوتین ( فلوتین ) و شاگرد پلوتین به نام پور فیریوس ( فرفوریوس ) و باور مسیحیان به اینکه انسان عکس یا کپی خداوند است، همگی بدون استثناء ریشه در همان نام خشایار ایرانی دارند. تلفظ اروپایی عنوان سلسله هخامنشیان به شکل مفرد " آخه منی " یا " آخِ منی " می باشد. از زبان ایزد دانا و توانا یعنی خداوند متعال خطاب به انسان ، این عنوان به معنای " تو نتیجه آه یا دَم من هستی " می باشد. لذا سر سلسله این خاندان خودرا دَم یافته یا دریافت کننده زندگی از طرف خداوند می دانسته اند.