[ویکی فقه] پَرْوانه، خانْدان، از خاندان های حکومت گر ایرانی تبار آسیای صغیر (۶۴۹-۷۰۰ق/۱۲۵۱-۱۳۰۱م)، که روزگاری به عنوان تابع دولت سلاجقه روم، و دوره ای دیگر به طور مستقل بر بخشی از آناتولی، شامل سینوپ، سامسون وجانیک، واقع در بخش میانی و غرب دریای سیاه فرمان راندند.
پَرْوانه، خانْدان، از خاندان های حکومت گر ایرانی تبار آسیای صغیر (۶۴۹-۷۰۰ق/۱۲۵۱-۱۳۰۱م)، که روزگاری به عنوان تابع دولت سلاجقه رویم، و دوره ای دیگر به طور مستقل بر بخشی از آناتولی، شامل سینوپ، سامسون وجانیک، واقع در بخش میانی و غرب دریای سیاه فرمان راندند.
اعضای خاندان
اعضای این خاندان در دستگاه سلاجقه روم برآمدند و مقام پروانگی (از مناصب بزرگ این عصر و شاید هم طراز صدارت) یافتند. پروانه در زبان فارسی به معنی اجازه، حکم و فرمان پادشاه است و در روزگار سلجوقیان به فرمان های سلطان، مثلاً درباره اقطاعات و صلات پروانه گفته می شد.
← جلال الدین قیصر
(۱) آق سرایی محمود، مسامرة الاخبار و مسایرة الاخیار، به کوشش عثمان توران، آنکارا، ۱۹۴۳م.(۲) ابن بی بی حسین، الاوامر العلانیة، به کوشش نجاتی لوغال و عدنان صادق ارزی، آنکارا، ۱۹۵۷م.(۳) ابن تغری بردی، المنهل الصافی، به کوشش محمد محمدامین، قاهره، ۱۴۱۰ق/۱۹۹۰م.(۴) ابن عبری غریغوریوس، تاریخ مختصر الدول، به کوشش انطون صالحانی، بیروت، ۱۴۰۳ق/۱۹۸۳م.(۵) ابوالفداء، المختصر فی اخبار البشر، بیروت، دارالمعرفه.(۶) ادهم خلیل، دول اسلامیة، استانبول، ۱۳۴۵ق/۱۹۲۷م.(۷) افلاکی احمد، مناقب العارفین، به کوشش تحسین یازیجی، آنکارا، ۱۹۷۶م.(۸) تاریخ آل سلجوق در آناطولی، به کوشش نادره جلالی، تهران، ۱۳۷۷ش.(۹) حمدالله مستوفی، تاریخ گزیده، به کوشش عبدالحسین نوایی، تهران، ۱۳۳۹ش.(۱۰) ذهبی محمد، تاریخ الاسلام، حوادث ۶۷۱-۶۸۰ق، به کوشش عمرعبدالسلام تدمری، بیروت، ۱۴۲۰ق/۱۹۹۹م.(۱۱) رشیدالدین فضل الله، جامع التواریخ، به کوشش محمد روشن و مصطفیٰ موسوی، تهران، ۱۳۷۳ش.(۱۲) زامباور، معجم الانساب و الاسرات الحاکمة، ترجمه زکی محمدحسن و حسن احمدمحمود، بیروت، ۱۴۰۰ق/۱۹۸۰م.(۱۳) سلیمان احمدسعید، تاریخ الدول الاسلامیة، قاهره، ۱۹۶۹م.(۱۴) صفدی خلیل، الوافی بالوفیات، به کوشش بیرندراتکه، ویسبادن، ۱۳۹۹ق/۱۹۷۹م.(۱۵) لین پول استنلی و دیگران، تاریخ دولت های اسلامی و خاندان های حکومت گر، ترجمه صادق سجادی، تهران، ۱۳۷۰ش.(۱۶) ابن بی بی حسین، مختصر سلجوق نامه ابن بی بی، اخبار سلاجقه روم، به کوشش محمدجواد مشکور، تهران، ۱۳۵۰ش.(۱۷) مقریزی، احمد، السلوک، به کوشش محمد مصطفیٰ زیاده، قاهره، ۱۳۷۶ق/۱۹۵۷م.(۱۸) منجم باشی احمد دده، صحائف الاخبار، ترجمه احمد ندیم، استانبول، ۱۲۸۵ق.(۱۹) مولوی، فیه مافیه، به کوشش حسین حیدرخانی، تهران، ۱۳۷۵ش.(۲۰) مولوی، مکتوبات، به کوشش توفیق هاشم پور، سبحانی، تهران، ۱۳۷۱ش.(۲۱) میرخواند محمد، روضةالصفا، به کوشش عباس زریاب، تهران، ۱۳۷۳ش.(۲۲) نظام الملک حسن، سیاست نامه، به کوشش عباس اقبال آشتیانی، تهران، ۱۳۶۹ش.(۲۳) نوایی عبدالحسین، رجال کتاب حبیب السیر، تهران، ۱۳۲۴ش.(۲۴) نویری احمد، نهایةالارب، به کوشش سعید عاشور و دیگران، قاهره، ۱۴۰۵ق/۱۹۸۵م.(۲۵) وصاف، تاریخ، تحریر عبدالمحمد آیتی، تهران، ۱۳۴۶ش.(۲۶) یونینی موسیٰ، ذیل مرآةالزمان، حیدرآباد دکن، ۱۳۸۰ق/۱۹۶۰م.(۲۷) Anadolu Selçukluları devleti tarihi، ed F Nâfiz Uzluk، Ankarta، ۱۹۵۲.(۲۸) Sachau E، Ein Verzeichnis muhammadnischer Dynastien، Berlin، ۱۹۲۳.(۲۹) Spuler B، İran Moğolları، tr C Köprülü، Ankara، ۱۹۵۷.(۳۰) UzunçarŞlı İ H، Anadolu beylikleri، Ankara، ۱۹۸۴.(۳۱) UzunçarŞlı İ H، Osmanlı tarihi، Ankara، ۱۹۷۲.
پَرْوانه، خانْدان، از خاندان های حکومت گر ایرانی تبار آسیای صغیر (۶۴۹-۷۰۰ق/۱۲۵۱-۱۳۰۱م)، که روزگاری به عنوان تابع دولت سلاجقه رویم، و دوره ای دیگر به طور مستقل بر بخشی از آناتولی، شامل سینوپ، سامسون وجانیک، واقع در بخش میانی و غرب دریای سیاه فرمان راندند.
اعضای خاندان
اعضای این خاندان در دستگاه سلاجقه روم برآمدند و مقام پروانگی (از مناصب بزرگ این عصر و شاید هم طراز صدارت) یافتند. پروانه در زبان فارسی به معنی اجازه، حکم و فرمان پادشاه است و در روزگار سلجوقیان به فرمان های سلطان، مثلاً درباره اقطاعات و صلات پروانه گفته می شد.
← جلال الدین قیصر
(۱) آق سرایی محمود، مسامرة الاخبار و مسایرة الاخیار، به کوشش عثمان توران، آنکارا، ۱۹۴۳م.(۲) ابن بی بی حسین، الاوامر العلانیة، به کوشش نجاتی لوغال و عدنان صادق ارزی، آنکارا، ۱۹۵۷م.(۳) ابن تغری بردی، المنهل الصافی، به کوشش محمد محمدامین، قاهره، ۱۴۱۰ق/۱۹۹۰م.(۴) ابن عبری غریغوریوس، تاریخ مختصر الدول، به کوشش انطون صالحانی، بیروت، ۱۴۰۳ق/۱۹۸۳م.(۵) ابوالفداء، المختصر فی اخبار البشر، بیروت، دارالمعرفه.(۶) ادهم خلیل، دول اسلامیة، استانبول، ۱۳۴۵ق/۱۹۲۷م.(۷) افلاکی احمد، مناقب العارفین، به کوشش تحسین یازیجی، آنکارا، ۱۹۷۶م.(۸) تاریخ آل سلجوق در آناطولی، به کوشش نادره جلالی، تهران، ۱۳۷۷ش.(۹) حمدالله مستوفی، تاریخ گزیده، به کوشش عبدالحسین نوایی، تهران، ۱۳۳۹ش.(۱۰) ذهبی محمد، تاریخ الاسلام، حوادث ۶۷۱-۶۸۰ق، به کوشش عمرعبدالسلام تدمری، بیروت، ۱۴۲۰ق/۱۹۹۹م.(۱۱) رشیدالدین فضل الله، جامع التواریخ، به کوشش محمد روشن و مصطفیٰ موسوی، تهران، ۱۳۷۳ش.(۱۲) زامباور، معجم الانساب و الاسرات الحاکمة، ترجمه زکی محمدحسن و حسن احمدمحمود، بیروت، ۱۴۰۰ق/۱۹۸۰م.(۱۳) سلیمان احمدسعید، تاریخ الدول الاسلامیة، قاهره، ۱۹۶۹م.(۱۴) صفدی خلیل، الوافی بالوفیات، به کوشش بیرندراتکه، ویسبادن، ۱۳۹۹ق/۱۹۷۹م.(۱۵) لین پول استنلی و دیگران، تاریخ دولت های اسلامی و خاندان های حکومت گر، ترجمه صادق سجادی، تهران، ۱۳۷۰ش.(۱۶) ابن بی بی حسین، مختصر سلجوق نامه ابن بی بی، اخبار سلاجقه روم، به کوشش محمدجواد مشکور، تهران، ۱۳۵۰ش.(۱۷) مقریزی، احمد، السلوک، به کوشش محمد مصطفیٰ زیاده، قاهره، ۱۳۷۶ق/۱۹۵۷م.(۱۸) منجم باشی احمد دده، صحائف الاخبار، ترجمه احمد ندیم، استانبول، ۱۲۸۵ق.(۱۹) مولوی، فیه مافیه، به کوشش حسین حیدرخانی، تهران، ۱۳۷۵ش.(۲۰) مولوی، مکتوبات، به کوشش توفیق هاشم پور، سبحانی، تهران، ۱۳۷۱ش.(۲۱) میرخواند محمد، روضةالصفا، به کوشش عباس زریاب، تهران، ۱۳۷۳ش.(۲۲) نظام الملک حسن، سیاست نامه، به کوشش عباس اقبال آشتیانی، تهران، ۱۳۶۹ش.(۲۳) نوایی عبدالحسین، رجال کتاب حبیب السیر، تهران، ۱۳۲۴ش.(۲۴) نویری احمد، نهایةالارب، به کوشش سعید عاشور و دیگران، قاهره، ۱۴۰۵ق/۱۹۸۵م.(۲۵) وصاف، تاریخ، تحریر عبدالمحمد آیتی، تهران، ۱۳۴۶ش.(۲۶) یونینی موسیٰ، ذیل مرآةالزمان، حیدرآباد دکن، ۱۳۸۰ق/۱۹۶۰م.(۲۷) Anadolu Selçukluları devleti tarihi، ed F Nâfiz Uzluk، Ankarta، ۱۹۵۲.(۲۸) Sachau E، Ein Verzeichnis muhammadnischer Dynastien، Berlin، ۱۹۲۳.(۲۹) Spuler B، İran Moğolları، tr C Köprülü، Ankara، ۱۹۵۷.(۳۰) UzunçarŞlı İ H، Anadolu beylikleri، Ankara، ۱۹۸۴.(۳۱) UzunçarŞlı İ H، Osmanlı tarihi، Ankara، ۱۹۷۲.
wikifeqh: خاندان_پروانه