حکم غواصی

[ویکی فقه] حکم غواصی (قرآن). خداوند در قرآن کریم به نعمت دریا، و مواهبی که انسان از دریا استخراج می کند اشاره کرده است.
غواصی و بهره گیری از اشیای قیمتی و زینتی دریا جایز می باشد:«وهو الذی سخر البحر... وتستخرجوا منه حلیة تلبسونها وتری الفلک مواخر فیه ولتبتغوا من فضله...؛ او کسی است که دریا را مسخّر (شما) ساخت ... و زیوری برای پوشیدن (مانند مروارید) از آن استخراج کنید؛ و کشتی ها را می بینی که سینه دریا را می شکافند تا شما (به تجارت پردازید و) از فضل خدا بهره گیرید ...»«وما یستوی البحران هـذا عذب فرات سائغ شرابه وهـذا ملح اجاج... وتستخرجون حلیة تلبسونها...؛ دو دریا یکسان نیستند: این یکی دریایی است که آبش گوارا و شیرین و نوشیدنش خوشگوار است، و آن یکی شور و تلخ و گلوگیر ... و وسایل زینتی استخراج کرده می پوشید ...»
استخراج از دریا
خداوند به بیان دیگر نعمت های خود پرداخته، می فرماید: و هو الذی سخر البحر لتاکلوا منه لحما طریا: خداوند دریا را برای شما رام کرد و به شما امکان داد تا بدرون آن راه پیدا کنید و چیزهای سودمندی که در آن است، استخراج و انواع ماهی ها را صید کنید و از گوشت تازه آن بخورید. کلمه «طری» از طراوت است، بنابراین باید با همزه خوانده نشود. و تستخرجوا منه حلیة تلبسونها: و بوسیله غواصی گوهرهای گرانب های دریا را استخراج کنید و وسیله آرایش خود و همسرانتان قرار دهید. اگر خداوند دریا را برای شما رام نمی کرد، شما هرگز قادر نبودید به دریا نزدیک شوید و در آن غواصی کنید. و تری الفلک مواخر فیه: عکرمه گوید: یعنی ای انسان، کشتی را می نگری که دریا را پاره می کند و پیش می رود. ابن عباس گوید: یعنی کشتی بر روی آب روان است. و لتبتغوا من فضله: تا بر کشتی سوار شوید برای تجارت و طلب معاش و روزی، از فضل خداوند. و لعلکم تشکرون: و دیگر اینکه خدا را بر نعمت هایش سپاسگزاری کنید، تا بر نعمت های شما بیفزاید و شما را پاداش دهد. بر سر این جمله، واو آمده است، تا دلالت کند، بر اینکه خداوند اینها را بمنظور نعمت بخشی به بندگانش آفریده است.