حکم عقد

[ویکی فقه] حکم عقد (قرآن). مسلمانان باید به همه پیمان های خود پایبند باشند.
وجوب وفای به عقود:• «یـایها الذین ءامنوا اوفوا بالعقود... ای کسانی که ایمان آورده اید، به پیمان ها و قراردادهای خود (پیمان هایتان با خود مانند نذر و عهد و قسم و با مردم مانند عقود و قراردادهای دیگر، و با خداوند مانند التزام به احکام دین که از آن جمله التزام به حلّیت و حرمت برخی از اشیاء است) وفا کنید.»
لزوم وفا به عهد و پیمان
این آیه با مساله لزوم وفا به عهد و پیمان ، شروع شده، و در نخستین جمله می فرماید: ای افراد با ایمان به عهد و پیمان خود وفا کنید.(یا أَیهَا الَّذِینَ آمَنُوا أَوْفُوا بِالْعُقُودِ).تا به این وسیله افراد با ایمان را ملزم به پیمان هایی که در گذشته با خدا بسته اند بنماید، باید توجه داشت که عقود جمع عقد در اصل بمعنی جمع کردن اطراف یک چیز محکم است، و بهمین مناسبت گره زدن دو سر طناب یا دو طناب را با هم عقد می گویند، سپس از این معنی حسی به مفهوم معنوی انتقال یافته و به هر گونه عهد و پیمان، عقد گفته می شود، منتها طبق تصریح جمعی از فقهاء و مفسران، عقد مفهومی محدودتر از عهد دارد، زیرا عقد به پیمان هایی گفته می شود که استحکام کافی دارد، نه به هر پیمان و اگر در بعضی از روایات و عبارات مفسران، عقد و عهد به یک معنی آمده است منافات با آنچه گفتیم ندارد زیرا منظور تفسیر اجمالی این دو کلمه بوده نه بیان جزئیات آن.
وفای به همه پیمان ها
با توجه به اینکه العقود جمع محلی به الف و لام است و مفید عموم می باشد، و جمله نیز کاملا مطلق است، آیه فوق دلیل بر وجوب وفا به تمام پیمان هایی است که میان افراد انسان با یکدیگر، و یا افراد انسان با خدا، بطور محکم بسته می شود، و به این ترتیب تمام پیمان های الهی و انسانی و پیمان های سیاسی و اقتصادی و اجتماعی و تجاری و زناشویی و مانند آن را در بر می گیرد و یک مفهوم کاملا وسیع دارد که به تمام جنبه های زندگی انسان اعم از عقیده و عمل ناظر است. از پیمان های فطری و توحیدی گرفته تا پیمان هایی که مردم بر سر مسائل مختلف زندگی با هم می بندند. بهر حال مفهوم آیه بقدری وسیع است که عهد و پیمان هایی را که مسلمانان با غیر مسلمانان می بندند نیز شامل می شود.
اصالة اللزوم فی العقود
...