حکم عطیه

[ویکی فقه] عطیه آنچه رایگان به دیگری داده می شود.
«عطیّه» یا «عطایا» عنوان بابی مستقل در برخی کتب فقهی است که سر فصل چند باب دیگر فقهی ( هبه ، صدقه ، وقف ، حبس ، سکنی و عُمری و وصیّت ) را تشکیل می دهد.
اقسام
عنوان عطایا به هر مالی که به دیگری بدون گرفتن چیزی در ازای آن، داده می شود، اطلاق می گردد؛ خواه عین باشد یا منفعت. عین، مانند صدقه که شرط صحّت آن قصد قربت است و هدیه (هدیه) که به قصد احترام و تکریم داده می شود. منفعت شامل وقف، حبس ، سکنی و عمری می گردد.
← دیگر اقسام
عطیّه یا منجّز است یا مؤخّر. عطیّه منجّز، عطیه در زمان حیات عطیه دهنده و عطیّه مؤخر، عطیه پس از مرگ او است که به صورت وصیّت می باشد. عطیّه مؤخّر مطلقا صحیح است؛ چه درحال سلامت به آن وصیّت کرده باشد یا در حال بیماری. این عطیّه از ثلث ترکه خارج و به فردی که برای او وصیّت شده اعطا می گردد؛ لیکن عطیّه منجّز بدون شک در حال سلامت صحیح است؛ خواه کم باشد یا زیاد؛ اما در حال بیماری منجر به مرگ آیا مطلقا نافذ و صحیح است؛ خواه مقدار عطیّه بیش از ثلث دارایی عطیّه دهنده باشد یا کمتر از آن و یا تنها تا یک سوم دارایی صحیح است؟ مسئله اختلافی است.
← والدین
...