حکم شکر

[ویکی فقه] حکم شکر (قرآن). ذکر خداوند و نعمت های او، زمینه شکر و سپاس است؛ چنانکه غفلت از یاد خدا، مایه کفران است.
شکر به معنای ثناگوئی در مقابل نعمت یا شکر اعتراف به نعمت است توأم با نوعی تعظیم یا اظهار نعمت است. راغب گوید: شکر تصور نعمت و اظهار آن است و نقطه مقابل آن کفر است که فراموشی نعمت و پوشاندن آن است.
اقسام شکر
خداوند متعال در قرآن کریم در موارد متعددی پس از بیان نعمت های مادی و معنوی که به بندگان عنایت فرموده است، سخن از شکر به میان می آورد تا همگان بدانند که هر نعمتی را شکری لازم است. شکر بر سه قسم است؛ شکر زبانی، شکر قلبی، شکر عملی. البته! شکر بیشتر از مقوله عمل است و شاید به همین جهت است که قرآن کریم، شکرگزاران واقعی را اندک می شمارد. در هر صورت، حقیقت شکر آن است که، نعمت در آن راهی که برای آن آفریده شده است استفاده شود. شکر منعم از امور عقلی است و هر عاقلی حکم به آن می نماید، خداوند متعال نیز به بندگان دستور می دهد که شکر نعمت ها را به جای آورند و از طرف دیگر از بندگان شکور، تعریف و تمجید نموده بندگان غیر شکور را مورد سرزنش قرار می دهد، شکر را موجب زیاد شدن نعمت و کفران را موجب حرمان نعمت می داند.
شکر در قرآن
آیات فراوانی که در رابطه با شکر در قرآن آمده است، می توان به چند دسته تقسیم کرد:
← وجوب شکر
...