حکم حسد

[ویکی فقه] حکم حسد (قرآن). حسد، به معنای آرزوی زوال نعمت ها و داشته های دیگران بوده و از رذایل اخلاقی بوده و ابراز کردن آن از گناهان کبیره می باشد.
یکی از گناهان خطرساز و کلیدی که گناهان متعددی را در پی دارد، «حسد» است. راغب اصفهانی در تعریف حسد، چنین می گوید: «الحسد تمنی زوال نعمة من مستحق لها و ربما کان مع ذلک سعی فی ازالتها؛ حسد، آرزوی زوال نعمت از مستحق آن است و گاه همراه این آرزو تلاشی هم در زوال نعمت انجام می گیرد.» در روایات نیز به این معنی اشاره شده است. از جمله امام علی علیه السّلام می فرماید: «الحاسد یری ان زوال النعمة عمن یحسده نعمة علیه؛ حسود (زوال نعمت را از دیگران آرزو می کند و (فکر می کند زوال نعمت از (دیگران و (کسی که به او حسادت ورزیده، نعمتی برای اوست (در حالی که چنین نیست). » و در چهل حدیث امام خمینی رحمه الله می خوانیم: «حسد، حالتی است نفسانی که صاحب آن آرزو می کند سلب کمال و نعمت متوهمی را از غیر؛ چه آن نعمت را خود دارا باشد یا نه و چه بخواهد به خودش برسد یا نه. و آن غیر از «غبطه» است؛ چه که صاحب آن (غبطه) می خواهد از برای خود نعمتی را که در غیر توهم کرده است، بدون آنکه میل زوال آن را از او داشته باشد.»آنچه از گناهان کبیره شمرده می شود، حسدی است که همراه با تخریب و ظهور باشد، مثل اینکه قبولی فرزند فردی را در دانشگاه نمی تواند ببیند، بگوید: با داشتن پارتی قبول شده است. و اما حالت نفسانی حسادت با آنکه زیانها و ضررهای فراوانی را برای روح و جسم انسان دارد؛ ولی تا زمانی که ظهور و بروز نیافته، از گناهان کبیره محسوب نمی شود.
مراتب حسد و حکم آن
علمای اخلاق برای حسد مراتبی ذکر کرده اند که برخی از آنها از این قرار است:
← خطور قلبی
حسادت به دیگران حرام است. ام یحسدون الناس علی ما ءاتـهم الله من فضله فقد ءاتینا ءال ابرهیم الکتـب والحکمة وءاتینـهم ملکـا عظیمـا. «قل اعوذ برب الفلق• من شر ما خلق• ومن شر حاسد اذا حسد؛ بگو: پناه می برم به پروردگار سپیده صبح • از شرّ تمام آنچه آفریده است •و از شرّ هر حسودی هنگامی که حسد می ورزد».
چشم دوزی به اموال دیگران
...