حکم افترا به صالح

[ویکی فقه] حکم افترا به صالح (قرآن). حضرت صالح (علیه السلام) پیامبر بزرگ الهی بودند که بر قوم ثمود مبعوث شدند، اما آنها بر آن حضرت تهمت دروغگویی زده و از اطاعتش سرپیچی کردند.
افترا و نسبت ناروا دادن به صالح (علیه السلام) حرام است: «ثم انشانا من بعدهم قرنـا ءاخرین• فارسلنا فیهم رسولا منهم ان اعبدوا الله ما لکم من الـه غیره افلا تتقون• ان هو الا رجل افتری علی الله کذبـا وما نحن له بمؤمنین؛ سپس بعد از آنها جمعیت دیگری را به وجود آوردیم• و در میان آنها رسولی از خودشان فرستادیم که پروردگار یکتا را بپرستید، جز او معبودی برای شما نیست آیا (با این همه از شرک و بت پرستی) پرهیز نمی کنید؟! • ... • او فقط مرد دروغگوئی است که بر خدا افترا بسته و ما هرگز به او ایمان نخواهیم آورد.» «کذبت ثمود المرسلین• اذ قال لهم اخوهم صــلح الا تتقون• انی لکم رسول امین• قالوا انما انت من المسحرین• ما انت الا بشر مثلنا فات بـایة ان کنت من الصـدقین• فاخذهم العذاب ان فی ذلک لایة وما کان اکثرهم مؤمنین؛ قوم ثمود رسولان (خدا) را تکذیب کردند• هنگامی که صالح به آنها گفت: آیا تقوی پیشه نمی کنید؟• من برای شما فرستاده امینی هستم•... • گفتند (ای صالح) تو عقل خود را از دست داده ای• تو فقط بشری همچون ما هستی اگر راست می گویی آیت و نشانه ای بیاور•... • عذاب الهی آنها را فرو گرفت، در این آیت و نشانه ای است ولی اکثر آنها مؤمن نبودند.»