حکم اتصالی

[ویکی فقه] حکم اتصالی یکی از اصطلاحات به کار رفته در علم منطق بوده و به معنای حکم به اتصال و پیوستگی میان مقدم و تالی در قضیه شرطیه متصله است.
حکم عبارت است از: اسناد چیزی به چیز دیگر به ایجاب یا به سلب؛ مانند حکم به اینکه زمین کروی است یا زمین ساکن نیست. منظور از حکم اتصالی، حکم به اتصال و پیوستگی و ملازمه در نسبت یا عدم آن است و این در قضیه شرطیه متصله است؛ یعنی قضیه ای که در آن به ثبوت یا سلب نسبتی به فرض ثبوت یا سلب نسبتی دیگر حکم شده است.
تفاوت حکم در قضایا
فرق بین حکمی که در قضیه حملیه است با حکم اتصالی این است که در قضیه حملیه، نسبت بین موضوع و محمول، نسبت این همانی است، در صورتی که در قضیه متصله حکم نمی شود که مقدم تالی است، بلکه حکم می شود که مقدم مستلزم تالی است و به عبارت دیگر تالی لازم و تابع مقدم است.
مستندات مقاله
در تنظیم این مقاله از منابع ذیل استفاده شده است: • خوانساری، محمد، منطق صوری.• خوانساری، محمد، فرهنگ اصطلاحات منطقی.