حوزه علمیه تبریز

[ویکی فقه] حوزه علمیه تبریز یکی از حوزه های پررونق شیعه در کشور ایران است که در دوره های مختلف توانسته عالمان و دانشمندان بسیاری را تربیت کند و در رشد و شکوفایی اسلام نقش موثر داشته باشد. در این جا نقش این حوزه را در پنج دوره معرفی می کنیم.
نخستین دوره از حوزه علمیه تبریز به دو قرن چهارم و پنجم قمری تعلق دارد و پیش از آن به واسطه تسلط خرم دینان بر این منطقه مذهب شیعه نمودی از خود نشان نداده است و در قرن چهارم حکومت ها با سنی گری های خود مانع رشد شیعه در این منطقه شده اند.حمزة بن عبدالعزیز معروف به سلار دیلمی از دانشمندان شیعه و فقهای بزرگ امامیه است که در این دوره می زیسته است.در دو قرن چهارم و پنجم حوزه تشیع در تبریز رونق گرفته است و دانشمندانی چون سلار دیلمی با حضور خویش این حوزه را به اوج شکوفایی رسانده اند.نخستین عامل رشد حوزه تبریز در این دوره وجود علوی مبارزی چون سیدحمزه از احفاد امام کاظم (علیه السّلام) است و دومین عامل رشد تشیع دعوت ابوالقاسم جعفر بن علی از داعیان اسماعیلی آذربایجان به کیش اسماعیلی است.
دوره دوم
دوره دوم از حوزه علمیه تبریز به قرن های ششم و هفتم هجری تعلق دارد که مقارن با رکود حرکت علمی است حکومت های سنی مذهب و حملات قبایل زرد پوست تاتار موسوم به مغول مانع از رشد کافی و شکوفایی دانش در این دوره است.
دوره سوم
این دوره از اواخر قرن هفتم شروع و تا اوایل قرن دهم هجری ادامه می یابد آغاز این دوره از حوزه علمیه تبریز که با اسلام گرایی و شیعی پذیری سلاطین مغول روبه روست آغاز خوبی برای رشد مکتب تشیع است لیکن با روی کار آمدن تیموریان (۷۷۱ - ۹۰۶) و حملات وحشیانه خود موقعیت فرهنگی به دست آمده دیگر بار دستخوش تغییرات اجتماعی می گردد که با قیام های شیعی پاسخ داده می شود.
دوره چهارم
...