حَنّا دریانورد کارتاژی بود که ناوگانی مرکب از ۶۰ کشتی را تا پشت ستون های هرکول ( تنگه جبل طارق ) هدایت کرد و در طول کرانه باختری آفریقا پیش راند تا به عرض شمالی حدود '۳۰ °۷ رسید ( یعنی هم چنان که عموماً تصدیق شده، دورترین نقطه ای که بدان رسیده اند، جزیره ای در تنگه شربور در سیرالئون بریتانیا بوده است ) .
دریانوردی حنّا در طول کرانه باختری آفریقا جمعاً به ۲۹ درجه عرض جغرافیایی، یا حدود ۲۶۰۰ میل از جبل طارق بالغ گردید.
گزارش هیئت حنّا در اصل بر لوحه ای به فنیقی حک شده و بر نیایشگاه ملقرت در کارتاژ آویخته شده بود. این گزارش بعدها به یونانی ترجمه شده و متن خلاصه شده ای از یونانی آن به دست ما رسیده است. این متن و خود مسافرت اینک عموماً مورد قبول است، ولی تعیین تاریخ دقیق آن غیرممکن است. مسافرت حنّا احتمالاً در سده پنجم قبل میلاد ( یا در آخر سده ششم؟ ) و ظاهراً در نیمه اول آن صورت گرفته است.
نام حنّا یا حنّون در زبان های سامی به معنای باگذشت و مهربان است.
این سفرنامۀ حنّون شاه کارتاژ است در باب سفرش به سرزمین های لیبی آن سوی ستون های هرکول، که همچنین معبد کرونوس را در آنجا بنا کرد. کارتاژیان حنّون را مأمور کردند که بدان سو سفر کند و شهرهایی بنا کند. او با ۶۵ کشتی پارویی و نزدیک ۳۰هزار مرد و زن به دریا درآمد. پس از ستون ها دو روز راندیم و نخستین شهر را بنا کردیم. سپس باز به غرب رفتیم و به دماغه ای پردرخت رسیدیم و معبدی برای خدای دریا ساختیم. پس نیم روز دیگر راندیم و به دریاچه ای پوشیده از نی رسیدیم که فیل ها و دیگر حیوانات وحشی از آن تغذیه می کردند. شهرهایی بر ساحل بنا کردیم. از آنجا به رود بزرگ لیکسوس رسیدیم که از کوه هایی بلند سرچشمه می گیرد. مدتی بین قبایل چادرنشین کنار آن ماندیم و دوستشان شدیم. در پس این کوه ها اقوام اتیوپیایی ستیزه جویی بودند. به گفتۀ لیکسوسی ها در این کوه ها غارنشینانی ساکنند که تندتر از اسب می دوند. مترجمانی از لیکسوسی ها برگرفتیم و به جنوب و سپس به شرق راندیم. به کوه هایی رسیدیم که وحشیانی پوشیده در پوست حیوانات در آن ساکن بودند و بر ما سنگ انداخته، نگذاشتند از کشتی پیاده شویم. از آنجا به رود بزرگی رسیدیم که از تمساح و اسب آبی پر بود. دوازده روز نزدیک ساحل به جنوب راندیم. ساحل سرتاسر پر از سیه چردگانی بود که از ما می گریختند و زبانشان حتی بر مترجمان لیکسوسی نامفهوم بود. به کوه بزرگی رسدیم پوشیده از درختان معطر. کوه را دور زدیم. در دشت پشت آن، شب ها اینجا و آنجا آتش های بزرگ و کوچکی به چشم می خورد. پنج روز بعد به جزیره ای رسیدیم و پیاده شدیم. در طول روز چیزی جز جنگل به چشم نمی خورد اما در شب، نور آتش ها را لابلای درختان می دیدیم و صدای نی و سنج و طبل و فریاد جمعیت به گوش می رسید. ترس ما را فراگرفت و پیشگویان توصیه کردند جزیره را ترک کنیم. بی درنگ بادبان کشیدیم. به ساحلی رسیدیم پر از گدازه های آتش که به دریا می ریخت. نمی شد به ساحل نزدیک شد. هراسان دور شدیم. در طول شب ساحل را می دیدیم که پر از آتش بود. در میان آتش ها آتشی عظیم تر بود که گویی به ستارگان می رسید. در روز مشخص شد آن آتش عظیم کوهی است بسیار بلند که «ارابۀ خدایان» نام داشت. به جزیره ای رسیدیم که مسکن وحشیانی با پوست سخت بود که مترجمان گوریلای می خواندند. نتوانستیم مردانشان را بگیریم، زیرا به بالای صخره ها گریخته، سنگمان زدند. ولی سه تن از زنانشان را گرفتیم، اما چنان وحشیانه تقلا کردند و گاز گرفتند و چنگ زدند که ناچار ایشان را کشتیم و پوستشان را کنده، به کارتاژ آوردیم. [ ۱]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدریانوردی حنّا در طول کرانه باختری آفریقا جمعاً به ۲۹ درجه عرض جغرافیایی، یا حدود ۲۶۰۰ میل از جبل طارق بالغ گردید.
گزارش هیئت حنّا در اصل بر لوحه ای به فنیقی حک شده و بر نیایشگاه ملقرت در کارتاژ آویخته شده بود. این گزارش بعدها به یونانی ترجمه شده و متن خلاصه شده ای از یونانی آن به دست ما رسیده است. این متن و خود مسافرت اینک عموماً مورد قبول است، ولی تعیین تاریخ دقیق آن غیرممکن است. مسافرت حنّا احتمالاً در سده پنجم قبل میلاد ( یا در آخر سده ششم؟ ) و ظاهراً در نیمه اول آن صورت گرفته است.
نام حنّا یا حنّون در زبان های سامی به معنای باگذشت و مهربان است.
این سفرنامۀ حنّون شاه کارتاژ است در باب سفرش به سرزمین های لیبی آن سوی ستون های هرکول، که همچنین معبد کرونوس را در آنجا بنا کرد. کارتاژیان حنّون را مأمور کردند که بدان سو سفر کند و شهرهایی بنا کند. او با ۶۵ کشتی پارویی و نزدیک ۳۰هزار مرد و زن به دریا درآمد. پس از ستون ها دو روز راندیم و نخستین شهر را بنا کردیم. سپس باز به غرب رفتیم و به دماغه ای پردرخت رسیدیم و معبدی برای خدای دریا ساختیم. پس نیم روز دیگر راندیم و به دریاچه ای پوشیده از نی رسیدیم که فیل ها و دیگر حیوانات وحشی از آن تغذیه می کردند. شهرهایی بر ساحل بنا کردیم. از آنجا به رود بزرگ لیکسوس رسیدیم که از کوه هایی بلند سرچشمه می گیرد. مدتی بین قبایل چادرنشین کنار آن ماندیم و دوستشان شدیم. در پس این کوه ها اقوام اتیوپیایی ستیزه جویی بودند. به گفتۀ لیکسوسی ها در این کوه ها غارنشینانی ساکنند که تندتر از اسب می دوند. مترجمانی از لیکسوسی ها برگرفتیم و به جنوب و سپس به شرق راندیم. به کوه هایی رسیدیم که وحشیانی پوشیده در پوست حیوانات در آن ساکن بودند و بر ما سنگ انداخته، نگذاشتند از کشتی پیاده شویم. از آنجا به رود بزرگی رسیدیم که از تمساح و اسب آبی پر بود. دوازده روز نزدیک ساحل به جنوب راندیم. ساحل سرتاسر پر از سیه چردگانی بود که از ما می گریختند و زبانشان حتی بر مترجمان لیکسوسی نامفهوم بود. به کوه بزرگی رسدیم پوشیده از درختان معطر. کوه را دور زدیم. در دشت پشت آن، شب ها اینجا و آنجا آتش های بزرگ و کوچکی به چشم می خورد. پنج روز بعد به جزیره ای رسیدیم و پیاده شدیم. در طول روز چیزی جز جنگل به چشم نمی خورد اما در شب، نور آتش ها را لابلای درختان می دیدیم و صدای نی و سنج و طبل و فریاد جمعیت به گوش می رسید. ترس ما را فراگرفت و پیشگویان توصیه کردند جزیره را ترک کنیم. بی درنگ بادبان کشیدیم. به ساحلی رسیدیم پر از گدازه های آتش که به دریا می ریخت. نمی شد به ساحل نزدیک شد. هراسان دور شدیم. در طول شب ساحل را می دیدیم که پر از آتش بود. در میان آتش ها آتشی عظیم تر بود که گویی به ستارگان می رسید. در روز مشخص شد آن آتش عظیم کوهی است بسیار بلند که «ارابۀ خدایان» نام داشت. به جزیره ای رسیدیم که مسکن وحشیانی با پوست سخت بود که مترجمان گوریلای می خواندند. نتوانستیم مردانشان را بگیریم، زیرا به بالای صخره ها گریخته، سنگمان زدند. ولی سه تن از زنانشان را گرفتیم، اما چنان وحشیانه تقلا کردند و گاز گرفتند و چنگ زدند که ناچار ایشان را کشتیم و پوستشان را کنده، به کارتاژ آوردیم. [ ۱]
wiki: حنای دریانورد