حلقه های اورانوس

سیاره اورانوس سامانه ای از حلقه ها دارد که از دیدگاه پیچیدگی از حلقه های کیوان ( زحل ) ساده تر و از حلقه های هرمز ( مشتری ) و نپتون پیچیده ترند.
حلقه های اورانوس در تاریخ ۱۰ مارس ۱۹۷۷ توسط جیمز ال. الیوت، ادوارد دبلیو. دانهام، و داگلاس جی. مینک کشف شد. بیش از دویست سال پیش ویلیام هرشل اعلام کرد که این حلقه ها را دیده است ولی اخترشناسان امروزی در این گفته شک دارند زیرا این حلقه ها بسیار تاریک و کم نورند.
در سال ۱۹۸۶ توسط نگاره های فضاپیمای ویجر ۲ دو حلقه تازه کشف شد و در سال های ۲۰۰۳ تا ۲۰۰۵ در عکس های تلسکوپ فضایی هابل دو حلقه بیرونی دیگر نیز دیده شد.
تا سال ۲۰۰۸ حلقه های اورانوسی شناخته شده ۱۳ عدد هستند. به ترتیب فاصله شان از سیاره این حلقه ها به صورت زیر شناسه گذاری شده اند: ۱۹۸۶U۲R/ζ, ۶, ۵, ۴, α, β, η, γ, δ, λ, ε, ν, μ
شعاع آن ها از حدود ۳۸٬۰۰۰ کیلومتر برای حلقه ۱۹۸۶U۲R/ζ تا ۹۸٬۰۰۰ کیلومتر برای حلقه μ متفاوت است.
در میان حلقه ها ممکن است نوارهای گرد و غبار یا قوس های ناتمامی وجود داشته باشند. حلقه های اورانوس بسیار تاریک اند. این حلقه ها احتمالاً از یخاب و مواد آلی تاریک و پرتودیده تشکیل شده است.
شکل حلقه ها بیضی گون است که احتمالاً زیر تأثیر گرانش ماه های همسایه به این شکل درآمده اند. مواد این حلقه ها نیز احتمالاً از مواد این ماه ها سرچشمه گرفته است. برای نمونه ماه ماب ( Mab ) و حلقه R/۲۰۰۳ U۱ مداری یک سان دارند و بنابراین اصابت شهاب ها به این ماه باعث انتقال دائمی یخ و آوار از ماب به این حلقه و در نتیجه ادامه وجود حلقه می شود.
فاصلهٔ حلقه های بین ۶۲٫۰۰۰ و ۷۶٫۰۰۰ کیلومتری چندان به هم نزدیک است که انتظار می رود طی چند میلیون سال برخوردها میان این حلقه ها به پدید آمدن حلقه های تازه بینجامد.
در حلقه های اورانوس بر خلاف حلقه های زحل و مشتری، غبار و ذرات ریز به فراوانی یافت نمی شود. مثلاً در اندازه گیری های رادیویی از حلقه اپسیلون کشف شد، تکه های یخی به اندازه یک توپ پلاستیکی یا بزرگ تر، ذرات تشکیل دهنده این حلقه اند. به این دلیل که ۸۳ درصد جو اورانوس را هیدروژن تشکیل می دهد به نظر می رسد این گاز ذرات کوچک و غبار را از حلقه ها می رباید. دانشمندان معتقداند حلقه ها از سیاره جوان تر هستند و این طور بر می آید عمر کوتاه تری هم داشته باشند زیرا با گذشت زمان قطعات بزرگ تر با هم برخورد می کنند و به ذرات ریز و غبار تبدیل می شوند؛ چون جو سیاره ذرات ریز و غبار را می روبد حلقه ها به مرور زمان از بین می روند، مگر قمری در آن منطقه از هم پاشیده شود و حلقه ها دوباره شکل بگیرند.