حقیقت محمدیه

[ویکی فقه] حقیقت محمدیه، اصطلاحی در عرفان ابن عربی، به معنای تعین اول از ذات الهی که همان اسم اعظم و جامع اسماء حسنای حق است.
از این حقیقت، همه عوالم به ظهور رسیده است و به آن حقیقةالحقایق نیز می گویند.
به اعتقاد عرفا حقیقت محمدیه به طور کامل در انسان کامل ظاهر می شود.
نبی، رسول و ولیّ، مظاهر این حقیقت در عالم سفلی هستند و کامل ترین مظهر آن در این عالم پیامبر اسلام صلی اللّه علیه وآله وسلم است.

مستندات روایی و عقلی
آموزه های ابن عربی در این باره از یک سو مبتنی بر احادیثی از قبیل «کنتُ نبیآ و آدم بین الماء و الطین» است که براساس تفسیر او از این حدیث، پیامبر حقیقتی ورای صورت خود در زمان و مکان خاص دارد و به نوعی دارای هستی جهانی، ازلی و ابدی است.
از سوی دیگر، وی برخی از مؤلفه های این اندیشه را وام دار عرفای پیش از خود است، زیرا توجه به نبی اکرم به عنوان واقعیتی که اولا کامل ترین و برترین انسان است و ثانیاً واقعیتی که منحصر به انسانی در زمان و مکان خاص نیست و ثالثآ با ذات مقدّس حق نسبتی خاص دارد، در تاریخ عرفان اسلامی، به خصوص در آموزه های حکیم ابوعبداللّه ترمذی درباره ولایت، سابقه داشته است.

مراحل وضع این اصطلاح
اما تعمق در این معانی، که در اندیشه ابن عربی بارور شد و به وضع چنین اصطلاحی انجامید، شامل سه مرحله است:

← ادله برتری مقام پیامبراکرم
...