حق حریم شخصی

حق حریم شخصی به مجموعه ای از قوانین گفته می شود که از اقدامات حکومتی و خصوصی که منجر به تهدید حریم شخصی افراد شود، جلوگیری می کند. [ ۱] [ ۲] بیش از ۱۵۰ قانون اساسی به حق حفظ حریم شخصی افراد اشاره کرده اند. [ ۳] در اعلامیه جهانی حقوق بشر اشاره ای به حق حفظ حریم شخصی افراد نشده ولی بسیاری ماده ۱۲ اعلامیه را حق حریم شخصی تفسیر می کنند که می گوید: «هیچ احدی نمی بایست در مسائل فردی، خانواده، محل زندگی یا مکاتبات شخصی، تحت مداخله خودسرانه قرار گیرد. به همین سیاق شرافت و آبروی هیچ کس نباید مورد تعرض قرار گیرد. هر کسی سزاوار و محق به حفاظت قضایی و قانونی در برابر چنین مداخلات و تهاجماتی است». [ ۴]
از زمان افشاگری های جاسوسی گسترده ( ۲۰۱۳–تاکنون ) ، که توسط ادوارد اسنودن، کارمند سابق آژانس امنیت ملی آمریکا آغاز شد، حق حفظ حریم شخصی موضوع بحث های بین المللی بوده است. سازمان های دولتی، مانند آژانس امنیت ملی آمریکا، اف بی آی، سیا، و ستاد ارتباطات دولت بریتانیا، درگیر نظارت گسترده و جهانی شده اند. همچنین بخش خصوصی هم می توانند حق حریم شخصی افراد را تهدید کنند به ویژه شرکت های فناوری مانند آمازون، اپل، متا، گوگل، مایکروسافت و یاهو که داده های شخصی کاربران را جمع آوری و استفاده می کنند. نگرانی ها بعد از رسوایی های افشای اطلاعات شرکت ها تقویت می شود، از جمله رسوایی داده های فیس بوک - کمبریج آنالیتیکا، که شرکت روان شناسی کمبریج آنالیتیکا از داده های شخصی فیس بوک برای تأثیرگذاری بر گروه های بزرگی از مردم استفاده می کرد. [ ۵] [ ۶]