حق تنبلی ( به انگلیسی: The Right To Be Lazy ) و ( به فرانسوی: Le Droit à la paresse ) کتابی از پل لافارگ ( ۱۵ ژانویه ۱۸۴۲–۲۶ نوامبر ۱۹۱۱ ) نویسنده و فعال سیاسی سوسیالیست فرانسوی، نظریه پرداز مارکسیست، از بنیانگذاران حزب کارگران ( فرانسه ) و از اعضای کمون پاریس است که در سال ۱۸۸۳ منتشر شد. لافارگ، یکی از مشهورترین سوسیالیست تمام دوران، به شدت با مبارزه جنبش کارگری برای گسترش کار مزدی، به جای لغو یا حداقل تحدید یا تقلیل آن، مخالف است. از نظر لافارگ، کار مزدی معادل برده داری است و مبارزه به عنوان یک جنبش کارگری برای گسترش بردگی مضحک است. [ ۱]
پس از نقل قول اولیه از لسینگ «در هر چیزی تنبل باشیم، جز در دوست داشتن و نوشیدن، جز در تنبلی». در مقدمه معروف کتاب آمده است: «توهم عجیبی بر طبقات کارگر ملت هایی که تمدن سرمایه داری بر آن حاکم است، دامن می زند. این هذیان، مصیبت های فردی و اجتماعی را که برای دو قرن بشریت غمگین را به ستوه آورده است، به درون خود می کشاند. این توهم عشق به کار است، اشتیاق شدید به کار، که حتی تا پایان نیروی حیاتی فرد و فرزندانش رانده شده است. کاهنان، اقتصاددانان و اخلاق گرایان به جای مخالفت با این انحراف ذهنی، هاله ای مقدس بر کار افکنده اند. »[ ۲]
به گفته لافارگ، این دیوانگی محض است که مردم برای «حق» هشت ساعت کار در روز می جنگند. به عبارت دیگر، هشت ساعت بندگی، استثمار و رنج، زمانی که فراغت، شادی و خودسازی است که باید برای آن مبارزه کرد - و تا آنجا که ممکن است کمترین ساعت بردگی.
اتوماسیون که در زمان لافارگ راه زیادی را طی کرده بود، به راحتی می توانست ساعات کاری را به سه یا چهار ساعت در روز کاهش دهد. این بخش زیادی از روز را برای کارهایی که واقعاً می خواهیم انجام دهیم باقی می ماند - وقت گذرانی با دوستان، استراحت، لذت بردن از زندگی، تنبلی.
لافارگ استدلال می کند ماشین ناجی بشریت است ولی تنها در صورتی که زمان کاری که آزاد می کند به اوقات فراغت تبدیل شود. می تواند باشد، باید باشد ولی به ندرت بوده است. زمانی که آزاد می شود معمولاً به ساعت های بیشتر کار، ساعت های بیشتر زحمت و مشقت تبدیل می شود. ساعات کار زیاد در روز اغلب تحقیرآمیز است در حالی که ساعات کاری بسیار کم می تواند بسیار شاداب و غنی باشد و منجر به پیشرفت عمومی، سلامتی، شادی و رضایت شود. او همچنین مخالف حقوق بشر است و در عوض حق تنبلی را ترجیح می دهد. [ ۳]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفپس از نقل قول اولیه از لسینگ «در هر چیزی تنبل باشیم، جز در دوست داشتن و نوشیدن، جز در تنبلی». در مقدمه معروف کتاب آمده است: «توهم عجیبی بر طبقات کارگر ملت هایی که تمدن سرمایه داری بر آن حاکم است، دامن می زند. این هذیان، مصیبت های فردی و اجتماعی را که برای دو قرن بشریت غمگین را به ستوه آورده است، به درون خود می کشاند. این توهم عشق به کار است، اشتیاق شدید به کار، که حتی تا پایان نیروی حیاتی فرد و فرزندانش رانده شده است. کاهنان، اقتصاددانان و اخلاق گرایان به جای مخالفت با این انحراف ذهنی، هاله ای مقدس بر کار افکنده اند. »[ ۲]
به گفته لافارگ، این دیوانگی محض است که مردم برای «حق» هشت ساعت کار در روز می جنگند. به عبارت دیگر، هشت ساعت بندگی، استثمار و رنج، زمانی که فراغت، شادی و خودسازی است که باید برای آن مبارزه کرد - و تا آنجا که ممکن است کمترین ساعت بردگی.
اتوماسیون که در زمان لافارگ راه زیادی را طی کرده بود، به راحتی می توانست ساعات کاری را به سه یا چهار ساعت در روز کاهش دهد. این بخش زیادی از روز را برای کارهایی که واقعاً می خواهیم انجام دهیم باقی می ماند - وقت گذرانی با دوستان، استراحت، لذت بردن از زندگی، تنبلی.
لافارگ استدلال می کند ماشین ناجی بشریت است ولی تنها در صورتی که زمان کاری که آزاد می کند به اوقات فراغت تبدیل شود. می تواند باشد، باید باشد ولی به ندرت بوده است. زمانی که آزاد می شود معمولاً به ساعت های بیشتر کار، ساعت های بیشتر زحمت و مشقت تبدیل می شود. ساعات کار زیاد در روز اغلب تحقیرآمیز است در حالی که ساعات کاری بسیار کم می تواند بسیار شاداب و غنی باشد و منجر به پیشرفت عمومی، سلامتی، شادی و رضایت شود. او همچنین مخالف حقوق بشر است و در عوض حق تنبلی را ترجیح می دهد. [ ۳]
wiki: حق تنبلی