حضرت عباس علیه السلام

[ویکی شیعه] عباس (۲۶ - ۶۱ق)، مشهور به ابوالفضل و قمر بنی هاشم، فرزند امام علی(ع) و ام البنین و سردار و پرچمدار سپاه امام حسین (ع) در واقعه کربلا است. او در کربلا سقّای سپاه بود؛ از این رو، در بین شیعیان به «سقای دشت کربلا» معروف است.
عباس (ع) در میان امامزادگان، جایگاه والایی دارد و شیعیان در روز تاسوعا (۹ محرم) برای او عزاداری می کنند. او در بین شیعیان مظهر ادب، شجاعت و پیروی از امام معصوم است.
بنابر روایات، در روز هفتم محرم سال ۶۱ قمری، پس از آنکه آب در خیمه گاه امام حسین (ع) کم شد، عباس موفق به آوردن آب برای سپاه شد؛ اما هنگامی که در در روز دهم برای آوردن آب به سمت فرات رفت، در راه بازگشت، دستانش را قطع کردند و او را به شهادت رساندند.

[ویکی اهل البیت] حضرت عباس علیه السلام، جلوه عشق و ایثار، تبلور رادمردی، صفا و وقار، و تجسّم شجاعت، شهامت و کرامت است. او فرزند امیرالمومنین و برادر سیدالشهدا، فرمانده و پرچمدار سپاه امام حسین علیه السلام در روز عاشورا بود، که خود را فدای امام زمان خویش و برادر خود، امام حسین علیه السلام کرد.
عباس در اصلاح عرب از ماده عَبَسَ به معنای درهم کشیدن بشره و گرفتگی صورت است.
برخی عباس را به معنای شیر بیشه، شیری که شیران از او بگریزند معنا نموده اند.(الاسد الغضبان : شیر خشمگین)
پدرش امیرالمؤمنین علی علیه السلام و مادرش «فاطمه کلابیه» بود که بعدها با کنیه «ام البنین» شهرت یافت.
امام علی علیه السلام پس از شهادت حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها با ام البنین ازدواج کرد. عباس، ثمره این ازدواج بود.
ولادت ایشان را در روز چهارم شعبان سال 26 هجری در مدینه نوشته اند. او بزرگترین فرزند ام البنین بود و سه برادر دیگرش نیز، همه در کربلا در رکاب امام حسین علیه السلام به شهادت رسیدند. وقتی امیرالمؤمنین شهید شد، عباس چهارده ساله بود و در کربلا 34 سال داشت.
عبّاس علیه السلام، قامتی بلند، سینه ای سِتَبر، بازوانی توانمند و چهره ای بس زیبا داشت، بدان سان که او را «ماه بنی هاشم» می گفتند.
در منابع بسیاری، کنیه حضرت عباس (علیه السلام) را ابوالفضل بر شمرده اند و در بین کنیه های ایشان، ابوالفضل (ابوفاضل، ابوالفضائل) مشهورترین است. اما دیگر کنیه های او یا غیر مشهور هستند و یا این که پس از واقعه کربلا حضرت را بدان خوانده اند.