حسین بن محمدرضا بروجردی

[ویکی فقه] بروجردی، حسین بن محمدرضا، از علمای امامیه در قرن سیزدهم و صاحب منظومه ای در رجال است.
به گفته خودش، در شوال ۱۲۳۸ به دنیا آمد و در شهرهای نجف و کربلا و بروجرد نزد علمایی چون صاحب جواهر و شیخ محمدحسن کاشف الغطاء و شیخ محمّدحسین صاحب فصول و سیدشفیع جاپلقی و سیّد جعفر دارابی به تحصیل فقه و اصول و تفسیر و رجال پرداخت و به مراتب بلند علمی دست یافت.
پدرش از علما بود و از سیّد عبدالله شبّر اجازه حدیثی گرفته بود.
برادرش سید علیمحمد (متوفی ۱۲۹۲) نیز از علما بود.

علت شهرت بروجردی
شهرت عمده بروجردی به دلیل سرودن منظومه ای است در ۱۳۱۳ بیت در علم رجال به نام زبدة المقال (یا نخبة المقال) که از دقّت و ایجاز و فصاحت برخوردار است.
محدّث قمی تاریخ در گذشت عالمان مشهور را از این کتاب نقل کرده است.
این منظومه در ۱۲۶۰، سروده شده و در ۱۳۱۳ همراه رساله ای دیگر به نام المستطرفات فی النِّسب و الالقاب و الکنی به نثر، چاپ شده است.
مولی علی عَلیاری تبریزی (متوفی ۱۳۲۷) منظومه ای با نام منتهی الا´مال فی تتمیم زبدة المقال در تکمیل آن سروده و سپس هر دو منظومه را با عنوان بهجة الا´مال شرح کرده است.
فرزند شارح، محمدحسن علیاری، نیز این شرح را با نام مختصرالمقال تلخیص کرده است.
سید شهاب الدین مرعشی نجفی نیز تعلیقه ای به نام منیة الرجال بر نخبة المقال نوشته است.

دیگر آثار
بروجردی تفسیری بزرگ نیز داشته که مقدمه و بخشی از سوره بقره آن پایان یافته است.

در گذشت
...