[ویکی فقه] حسین بن محمدحسن خضوعی قاری اصفهانی، موسیقی دان، خواننده و شاعر در اصفهان می باشد.
میرزا حسین خضوعی معروف به «میرزا حسین ساعت ساز» فرزند محمّدحسن خان قاری، موسیقی دان، خواننده و شاعر متخلّص به «سرور الشعراء» در سوم رمضان ۱۲۹۵ق در اصفهان به دنیا آمد. او ابتدا به تعزیه خوانی پرداخت و در سِمَت «معین البُکائی» به فعالیت پرداخت. موسیقی را از میرزا عبدالوهاب اصفهانی آموخت و در نوجوانی به تهران رفت و در دربار ناصرالدّین شاه به رفت و آمد پرداخت. او پس از ۲۵ سال اقامت در تهران به اصفهان بازگشت و در اداره دخانیات استخدام شد و در خانه به ساعت سازی پرداخت امّا به علت ضعیف شدن چشم، از آن کار دست کشید. میرزا حسین خضوعی در موسیقی معلومات وسیع و در خوانندگی حنجره ای توانا داشت و در مُرَکَّب خوانی استاد بود و با بزرگان موسیقی اصفهان همچون، نایب اسدالله، میرزا حبیب شاطر حاجی و سیّدعبّدالکرحیم معاشرت داشت و استاد جلال تاج و اسماعیل ادیب خوانساری از شاگردان او به شمار می روند. او به علم عروض کاملاً مسلط بود و در شعر طبعی روان داشت و در موسیقی رساله ای به سبک کتاب «بحور الالحان» در دو دفتر تنظیم کرده و اشعاری را گنجانده و تناسب معنی و بحر آنها را در موسیقی معیّن کرده بود. این رساله نزد دخترش «ارفع اطرائی» موجود است. او همچنین تقسیمات قدیمی را برپایه آوازها و شعبات و نغمات و فواصل موسیقی، به عدد و حروف ابجدی در جداولی منظّم ذکر کرده است. وی سرانجام در سال ۱۳۷۳ق در اصفهان درگذشت و در تخت فولاد (حوالی تکیه شهداء فعلی) به خاک سپرده شد.
همایی، جلال الدین، تاریخ اصفهان (هنر و هنرمندان)، ص۲۵۱.
۱. ↑ همایی، جلال الدین، تاریخ اصفهان (هنر و هنرمندان)، ص۲۵۱.۲. ↑ خالقی، روح الله، سرگذشت موسیقی ایران، ج۱، ص۳۶۹.۳. ↑ نصیری فر، حبیب الله، مردان موسیقی، ج۲، ص۱۵۶-۱۵۳.۴. ↑ سپنتا، ساسان، تاریخ تحوّل ضبط موسیقی، ص۲۴۳.۵. ↑ حسن، مشحون، تاریخ موسیقی ایران، ص۶۷۶.۶. ↑ ستایشگر، مهدی، نام نامه موسیقی ایران زمین، ص۲۰۹-۲۱۰.
منبع
مهدوی، سیدمصلح الدین، اعلام اصفهان، ج۲، ص۶۵۹-۶۵۶.
...
میرزا حسین خضوعی معروف به «میرزا حسین ساعت ساز» فرزند محمّدحسن خان قاری، موسیقی دان، خواننده و شاعر متخلّص به «سرور الشعراء» در سوم رمضان ۱۲۹۵ق در اصفهان به دنیا آمد. او ابتدا به تعزیه خوانی پرداخت و در سِمَت «معین البُکائی» به فعالیت پرداخت. موسیقی را از میرزا عبدالوهاب اصفهانی آموخت و در نوجوانی به تهران رفت و در دربار ناصرالدّین شاه به رفت و آمد پرداخت. او پس از ۲۵ سال اقامت در تهران به اصفهان بازگشت و در اداره دخانیات استخدام شد و در خانه به ساعت سازی پرداخت امّا به علت ضعیف شدن چشم، از آن کار دست کشید. میرزا حسین خضوعی در موسیقی معلومات وسیع و در خوانندگی حنجره ای توانا داشت و در مُرَکَّب خوانی استاد بود و با بزرگان موسیقی اصفهان همچون، نایب اسدالله، میرزا حبیب شاطر حاجی و سیّدعبّدالکرحیم معاشرت داشت و استاد جلال تاج و اسماعیل ادیب خوانساری از شاگردان او به شمار می روند. او به علم عروض کاملاً مسلط بود و در شعر طبعی روان داشت و در موسیقی رساله ای به سبک کتاب «بحور الالحان» در دو دفتر تنظیم کرده و اشعاری را گنجانده و تناسب معنی و بحر آنها را در موسیقی معیّن کرده بود. این رساله نزد دخترش «ارفع اطرائی» موجود است. او همچنین تقسیمات قدیمی را برپایه آوازها و شعبات و نغمات و فواصل موسیقی، به عدد و حروف ابجدی در جداولی منظّم ذکر کرده است. وی سرانجام در سال ۱۳۷۳ق در اصفهان درگذشت و در تخت فولاد (حوالی تکیه شهداء فعلی) به خاک سپرده شد.
همایی، جلال الدین، تاریخ اصفهان (هنر و هنرمندان)، ص۲۵۱.
۱. ↑ همایی، جلال الدین، تاریخ اصفهان (هنر و هنرمندان)، ص۲۵۱.۲. ↑ خالقی، روح الله، سرگذشت موسیقی ایران، ج۱، ص۳۶۹.۳. ↑ نصیری فر، حبیب الله، مردان موسیقی، ج۲، ص۱۵۶-۱۵۳.۴. ↑ سپنتا، ساسان، تاریخ تحوّل ضبط موسیقی، ص۲۴۳.۵. ↑ حسن، مشحون، تاریخ موسیقی ایران، ص۶۷۶.۶. ↑ ستایشگر، مهدی، نام نامه موسیقی ایران زمین، ص۲۰۹-۲۱۰.
منبع
مهدوی، سیدمصلح الدین، اعلام اصفهان، ج۲، ص۶۵۹-۶۵۶.
...
wikifeqh: حسین_بن_محمدحسن _خضوعی_اصفهانی